The Silent One --BTS Jimin--

Snel

"Hey kan ik bij jullie komen chillen? Ik heb geen zin om huiswerk te maken thuis" vraagt Jungkook als we uit het lokaal lopen nadat de schooldag is afgelopen.

Jimin en ik hebben nu al 4 dagen 'verkering' en het gaat nog best goed. Opzich vind ik het helemaal niet erg om hand in hand te lopen met hem of een knuffel te geven. Maar ik weet dat het voor heel even is, het is niet anders.

"Nee sorry Jungkook, ik moet wel goed mijn huiswerk maken want het wordt morgen gecontroleerd" zegt Jimin en ik kijk hem aan, sinds wanneer werkt hij zo hard aan school? "O-oh oke" zegt Jungkook wat teleurgesteld en loopt naar zijn lokker.

Aangekomen in onze kamer wordt Jimin gebeld "Hallo?" er komt wat geluid uit de telefoon maar ik kan het niet verstaan. Jimin kijkt me dan met grote ogen aan, wat zal er aan de hand zijn?

"Oh ehm.. ja ik kom eraan dankuwel" hij hangt op en slikt "Eva, als vriendin, wil jij met me mee naar oma?" vraagt Jimin serieus en ik denk even na "Wat is er dan?" "Oma is net door de ambulance uit haar huis meegenomen, de buren zagen haar door het raam op de grond liggen"

Ik kijk hem geschrokken aan en zie dat hij tranen in zijn ogen heeft gekregen "Tuurlijk ga ik mee" we geven elkaar een knuffel. Jimin pakt eten in zijn tas en ik pak in de slaapkamer kleding voor ons allebei en geld.

We gaan naar Jimin's oma, en het word een lange reis...

We zitten in de trein en we rijden net weg van de laatste tussenstop. Ik word altijd moe van dat lange zitten en Jimin ziet het "Eva, je mag tegen me leunen als je wil" zegt hij en lacht voorzichtig naar me.

Ik bloos even maar grijp mijn kans om tegen hem aan te zitten, we hebben ten slotte iets samen ook al is het nep. Ik zak iets onderuit en leg mijn hoofd op zijn schouder, Jimin's arm gaat om me heen en drukt me iets tegen hem aan.

Uiteindelijk stopt de trein weer en we zijn aangekomen bij het dorp waar Jimin's oma woont. "Kom" zegt Jimin en pakt mijn hand terwijl we uit de trein stappen. "Het is niet ver lopen naar het ziekenhuis" mompelt  hij en ik kijk hem aan "Weet je wat er is gebeurt?"

Hij slikt en schudt zijn hoofd "Nee, ik heb geen details gehoord. De buurman van mn oma belde dat ze naar het ziekenhuis is gebracht, meer niet" We lopen door de straten heen, hand in hand, zonder iets te zeggen.

"Hallo, we komen op bezoek bij mevrouw Park" zegt Jimin bij de balie van het ziekenhuis en de vrouw achter de computer zoekt iets op "U kunt naar de 2 verdieping lopen en het daar vragen, ze ligt nog niet in een aparte kamer voor bezoek" "Oke dankuwel" We buigen en lopen de trap op.

We zitten in de wachtkamer nadat we hebben gevraagd waar Jimin's oma is en als het goed is kunnen we elk moment door de dokter worden gehaald. Ik zie dat Jimin het zwaar heeft, hij leeft voor een groot deel bij zijn oma omdat zijn ouders vaak weg zijn van het werk.

Ik aai met mijn duim over de rug van zijn hand die ik vast heb en hij kijkt even op, er komt een klein glimlachje van zijn gezicht.. maar zijn ogen glinsteren niet zoals ze dat horen te doen als hij lacht.

"Park Jimin?" Wordt er even later geroepen en hij staat meteen op "Dat ben ik, hoe is het met mn oma?" Vraagt Jimin en de dokter kijkt met een zucht op van zijn papier.