Open The Door For The Badboy ✔

5.

*Jordan*

'Jordan?' hoor ik hem aan de andere kant zeggen. 'Ja, pap? Wat is er?' Ik word een beetje nerveus. 'Waar ben je? Je bent toch al uit?' zegt hij. Hij is thuis. 'Ben bij Anthony. Moet ik naar huis komen?'

'Ja, we hebben nieuws voor je. Kan het snel?' Hij dringt een beetje aan. 'Ja, is goed. Waar is mama?' vraag ik. 'Druk, met inpakken.'

Ze gaan op zakenreis.

'Ik kom eraan.' Ik hang op en snel naar de eetkamer. 'Ik moet gaan. Mijn ouders hebben weer besloten om op zakenreis te gaan, en het is zo te horen dringend.' Ze knikken allemaal als teken dat ze het begrijpen. Aidan springt op.

'Moet ik je brengen?' zegt hij bezorgd. Oh fuck, ik had geen vervoer. 'Als je wilt.' zeg ik. Hij rent naar de gang en trekt zijn jas aan. Ik ratel een snel bedankje en afscheid aan de rest in de eetkamer en vertrek dan ook.

Het duurde niet zo lang voordat we bij mij thuis waren. Met knerpende banden rijdt Aidan onze oprit op. 'Bedankt.' zeg ik vluchtig. 'Geen probleem. Tot morgen.' zegt hij voordat hij wegrijd.

Wanneer ik naar de deur loop, zie ik iets bewegen in mijn ooghoek.

Easton staat ook bij zijn voordeur.

En hij kijkt ook terug naar mij. Met een opgetrokken wenkbrauw.

Fuck, nu weet hij wel dat ik besta.

***
'Hoe bedoel je 7 weken?!' roep ik hysterisch. Mijn moeder probeert me te kalmeren. 'Het is wel helemaal in China, lieverd...' Ze legt haar handen op mijn schouders, maar ik sla ze weg.

'Jullie laten me altijd alleen! Ik woon nota bene alleen hier! Nog voor 7 weken, ook nog!' schreeuw ik.

'Je blijft niet alleen.' zegt mijn vader opeens, terwijl de chauffeur de koffers aan het inladen is.

We staan in de voortuin, die zo groot is dat bijna niemand me kan horen schreeuwen.

'Oh, met de huishoudster zeker?' vraag ik sarcastisch. 'Nee, je kent de buren toch?' Mijn moeder is in de limousine gaan zitten, net zoals de chauffeur.

'De Hathaways?' vraag ik. Hij schud zijn hoofd. Paniek.

'De Deponts?' Hij knikt. 'Wat is er met hen?' vraag ik iets wat dringender.

'We gaan met hen op zakenreis. Het zijn tijdelijke partners.' Wat een opluchting. Als ik naar hun huis kijk, zie ik ze ook inladen. Maar er gaat geen Easton mee. Paniek vloeit weer in mijn hoofd.

'Hun zoon, Easton, je kent hem vast wel,' gaat mijn vader door. Ja, tuurlijk ken ik hem, wie nou niet? 'Blijft ook achter. Alleen. Voor 7 weken.'

Nee.

'Wij dachten dat het oké zou zijn om, je weet wel,' Zijn groene ogen staan er onzeker bij. 'Zeg het nou, James!' roept mijn moeder vanuit de zwarte lange auto.

'Hij blijft bij je logeren, 7 weken lang.' floept hij eruit.

Wat?! Dit meen je niet.

'Waarom? Ik heb geen oppas nodig!' gil ik. 'Dat is het ook niet! Hij is van dezelfde leeftijd en is vast goed gezelschap. Zijn ouders boden het aan! Ik kon moeilijk nee zeggen.' Mijn vader gaat ook in de auto zitten.

Vanuit het open raam kijkt hij me nog aan.

'Feestjes geven is toegestaan. Doe geen rare dingen met die knul.' Mijn moeder slaat hem op zijn schouder. 'James, ze is 17!'

Als ze denken dat ik iets met Easton flik, zijn ze gek geworden.

'Sandra houdt een oogje op je,' zegt hij over de huishoudster. 'We vertrekken morgenvroeg, maar we moeten de privé-jet nog klaarmaken, dus daarom gaan we nu.' zegt hij dan.

'Jordan, we vertrouwen je. We houden zielsveel van je.' Mijn moeder blaast me een kusje toe. De zwartgetinte raam gaat langzaam omhoog terwijl ze naar me zwaaien. Dan rijd de limousine weg.

Net wanneer ik naar binnen wil lopen, hoor ik iemand mijn naam roepen.

'Jordan, schatje!' Ik draai me om en zie een vrouw en en een man in ook een limousine naar me kijken. Ik loop langzaam naar ze toe. Het zijn zo te zien de ouders van Easton.

'Hey, ik wilde even zeggen dat Easton echt een schat van een kind is.' knikt ze. Ja, dat is ie zeker.

'Hij is nu even aan het inpakken, maar hij komt zo naar je toe.' zegt zijn vader dan. Fijn.

'Easton kan soms een beetje druk zijn. Laat hem gewoon maar zijn gang gaan, dan komt het goed. Hij is ook nog eens single.' knipoogt ze. Ew.

'Veel plezier!' lacht ze. Ik zwaai tegen mijn wil in terug en loop dan naar binnen.

Sandra kijkt me meelevend aan.

'Sorry, mija.' Zo noemt ze me altijd, ze heeft Spaanse wortelen. Ik kijk haar glimlachend aan.

'Daar kan jij niks aan doen.' verzeker ik haar. 'Tot hoe laat blijf je? Dan kunnen we nog Suits kijken.' vraag ik. Ze legt haar dweil aan de kant en veegt haar handen af aan haar schort.

'Totdat Easton komt. Ik moet bevestigen dat hij hier is. Morgenochtend kom ik weer, om te kijken of hij hier vannacht is gebleven. En dat moet ik 7 weken lang doen.' zucht ze. Oh my god. Ik heb het zo erg te doen met haar.

Ik kan haar niet zomaar vragen of ze wilt liegen dat Easton hier is geweest, en dan hem omkopen dat ie naar Calvin of Wade moet gaan. Ze is al mijn hele leven trouw geweest aan mijn ouders.

Dan word er geklopt.

'Oh, dat is hem.' Ze rent op haar korte benen naar de voordeur en opent hem. Ik sta daar maar.

'Welkom in huize McBella!' zegt ze iets te blij. Hij strompelt het huis in met 2 enorme zwarte koffers achter hem. Wanneer hij mij ziet verstard hij.

'Je woont hier echt.' zegt hij.

'Wat denk je dan?' Ik draai me woest om en loop naar mijn kamer.

Ook al zijn we buren, dit huis is groot genoeg om hem 7 weken lang te ontlopen.

Ik hoor nog hoe Sandra hem de grootste logeerkamer toewijst.

Hoe ga ik dit overleven?

///
Dit is het huis van Jordan. Doe maar net alsof Easton's huis ernaast staat.