Open The Door For The Badboy ✔

16.

*Jordan*

Moeizaam doe ik mijn ogen open. Door de glazen deur van mijn balkon zie ik dat er licht naar binnen schijnt.

Hoe laat is het? In paniek kijk ik op de wekker. Acht uur, shit shit shit. Ik begin met school om half negen.

Ik vlieg zowat uit bed. Hoe heb ik mezelf kunnen verslapen? Ik heb een wekker op mijn telefoon die om half zeven gaat, en Sandra komt altijd om zeven uur langs om te kijken of ik wakker ben.

Sandra is er niet, maar mijn wekker... Waar is mijn telefoon?!

Terwijl ik aan het ratelen was in mijn hoofd heb ik mezelf slordig om kunnen kleden in het uniform. Ik gris de Martin's sleutels van mijn nachtkastje en ren naar de garage.

Ik ga niet weg voordat ik mijn telefoon heb gevonden.

Als ik de deur naar de garage open ruk, zie ik mijn auto staan, de Mercedes. Waarschijnlijk is ie vanochtend terug gebracht.

Ik ontgrendel de Aston Martin en zoek onder de stoelen naar mijn telefoon. Net wanneer ik de hoop heb opgegeven, zie ik mijn iPhone in het vakje van de deur. Zuchtend van opluchting pak ik hem op.

Eerst even de autosleutels terugbrengen, dan mijn makeup, daarna mijn tas pakken, ontbijten kan wel in de kantine, vervolgens naar school racen.

Ik ga het echt niet halen om op tijd te komen, dat kan ik alvast gerust vaststellen.

Als ik naar boven loop, kom ik langs de dichte deur van Easton. Langzaam doe ik hem open. Easton ligt verwikkeld in zijn dekens met slechts een boxershort, op zijn telefoon kijkend. Eventjes bijt ik op mijn lip, totdat hij me aankijkt.

'Ook goeiemorgen.' zegt hij met schorre stem. 'Moet je niet naar school?' vraag ik. Een blik van onrust en bezorgdheid schuilt op zijn gezicht. Ik loop naar binnen en sluit de deur achter me, om er vervolgens met mijn rug tegen aan te leunen.

'Wat is er?' vraag ik.

Hij schudt zijn hoofd. 'Niets. Ik begin pas om kwart over negen. Jij?' Hij slaat de dekens van zich af en gaat zitten op de rand van het bed. Hij wilt er duidelijk niet over praten. Mijn ogen glijden automatisch over zijn goudbruine huid dat gebakken is door de zon.

'Mijn ogen zijn hierboven.' grijnst Easton. Ik schaam me dood. 'Maar je bent mijn "vriendin", dus je mag kijken naar waar je wilt.' zegt hij met aanhalingstekens.

Ik herstel me weer en beantwoord zijn vraag. 'Ik begin half 9, maar ik kom sowieso te laat, dus ik ga geen eens moeite doen.' zucht ik. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Zo, zo. Miss Badgirl.'

Ik glimlach nog eventjes voordat ik de deur uitloop. Ik hoor Easton nog net mijn naam roepen als ik halverwege ben met de deur sluiten. Nieuwsgierig steek ik mijn hoofd weer om de hoek.

'Meld je ziek.' zegt hij kort. 'Dan word je niet geregistreerd als te laat en kan je gewoon de hele dag thuisblijven.' legt hij uit. 'Ja, ja. Ik weet wat er dan gebeurt. Maar als ik bel weten ze gelijk dat ik het ben.' ga ik tegen. Het is eigenlijk geen gek idee.

Hij pakt zijn telefoon en belt iemand. Na één keer piepen gaat hij over. 'Hallo, met de absentiemelding van Blenkin Prep High School.' hoor ik een hoge stem zeggen. Het is Mayra. Ik sla een hand voor mijn mond.

'Hallo, goedendag,' zegt Easton met de zwaarste stem die hij heeft. Ik maak nog een paar bewegingen met mijn hand dat ie moet kappen, maar hij luistert niet. Mayra weet hoe mijn vader klinkt, en als Easton me heeft ziek gemeld, weet ze dat er iets aan de hand is.

'Ik wil graag mijn dochter, Jordan McBella ziek melden.' maakt hij af. Het blijft stil aan de andere kant. 'Meneer McBella,' zegt ze overdreven. 'Kunt u me een mail sturen via uw e-mailadres?'

Mayra is te slim voor woorden. Ze weet dat niemand toegang heeft tot zijn e-mailadres, behalve mijn vader.

'Mayra, meld me gewoon ziek!' roep ik. 'Belt Easton?' vraagt ze. 'Weet jij wie dit is?' vraagt hij dan, wijzend naar zijn telefoon. Ik knik. 'Meld mij ook ziek, please.' smeekt hij.

'Zijn jullie nu echt een koppel?' horen we. Easton kijkt me aan. 'Ik leg het je morgen wel uit.' wuif ik weg. 'Zolang Jordan maar niet zwanger word vandaag...' zucht ze.

'Mayra!' Ze giechelt. 'Niet rotzooien. Ik markeer jullie als ziek. Doeg.' We horen dan een piep, ze heeft opgehangen.

'Nou, wat gaan we doen vandaag?' Easton trekt de dichtstbijzijnde joggingbroek die hij vind op de grond aan.

'Ik ga álleen iets doen vandaag. Jij doet hetzelfde.' zeg ik met nadruk op 'alleen'. Hij gooit zijn handen in zijn zij. 'Maar dat wil ik niet.' gaat hij me tegen.

'Je hebt niets te willen.' zeg ik. Ik wil weg lopen, maar Easton doet de deur dicht.

*Easton*

Ik deed de actie als een reflex, het gebeurde gewoon. Ik wil niet dat ze weggaat. Niet nadat ik dat nieuws heb gekregen, en ze intrigeert me, het is gewoon zo.

'Niet weggaan.' Ze kijkt me niet begrijpend aan.

'Ik ben zojuist opgebeld door mijn vader. Mijn moeder is geconstateerd met longkanker, door die verdomde smog in China. Het is nog niet zo erg, maar ik wil nu niet alleen blijven.' Ik smacht naar een troostende hand. Het is raar om het zo te horen van de harde badboy.

Haar mond valt open. 'Easton...' Rustig glijdt ze haar armen om mijn middel. 'Zeg het alsjeblieft niet tegen iemand.' Ze knikt met haar hoofd op mijn borst.

'Ik blijf wel vandaag bij je.' stelt ze me gerust. Ik begrijp gewoon niet hoe het kan gebeuren. Ze heeft een vaccinatie gekregen voordat ze vertrokken, en ze droeg gewoon een mondkapje.

Ik ga op bed zitten en trek Jordan mee, waardoor ze naast me komt zitten.

'Ik hou ook niet van alleen zijn.' begint Jordan. 'Een paar jaar geleden, ongeveer 4 jaar, kreeg ik te horen dat ik niet meer enig kind zou zijn. Mijn moeder had het moeilijk met vruchtbaar zijn, dus daarom duurde het zowat 13 jaar voordat mijn ouders eindelijk zwanger waren.'

Ze laat een bibberende zucht horen. 'Ik was zo gelukkig en blij en opgewonden toen ik hoorde dat ik een broertje zou krijgen. We hadden de kamer helemaal ingericht en allemaal babykleren gekocht.'

Ze heeft nooit een broertje gekregen. Hoe gebroken kon ze wel zijn?

'Dus toen werd ik op een dag wakker gemaakt door Sandra om 4 uur 's nachts. Ze reed echt super snel naar het ziekenhuis en durfde helemaal niets te zeggen,' lacht ze pijnlijk. 'Het enige wat ze zei was: 'Mama is aan het bevallen van Jack, maar ze denken dat Jack liever niet uit de buik wil komen.' met de meest nerveuze glimlach.'

Haar ogen vullen zich met tranen, het enige wat ik kan doen is haar over haar schouders wrijven.

'Ik was 13, ik wist wat het betekende. Toen we daar in de wachtkamer kwamen, zag ik mijn vader huilend de operatiekamer uitkomen. Ik had mijn vader nog nóóit zien huilen. Mijn ouders hebben daarna voor een lange tijd alleen in de babykamer gezeten. Op een middag zocht ik mijn moeder, dus ging ik kijken in Jack's kamer. Er was niets blauw meer. Alle meubels waren weg, het behang was eraf gehaald. Alles was grijs en wit, net zoals daarvoor. Vanaf dat moment begonnen mijn ouders steeds meer te werken, en ik voelde me steeds meer eenzaam en alleen en-' Ik onderbreek haar verhaal.

'Jordan. Je hoeft jezelf niet steeds te herinneren aan iets waar jij en je ouders niets aan hebben kunnen doen. Het was niet jouw fout.' Tranen stromen over haar wangen. Het voelt echt niet goed om haar zo te zien. Ik druk haar tegen mijn borst aan, en voel haar schokken.

'Dank je wel.' fluistert ze. Ik voel aan dat ze moe is, en waarschijnlijk op dit moment het liefst weer wilt gaan slapen. Zachtjes til ik haar op en stop haar in, in mijn bed. Haar ogen zijn gesloten en haar adem is nu al regelmatig.

Ik loop richting de deur om haar in stilte te laten slapen, maar dan smeekt ze me om haar niet achter te laten. 'Blijf, alsjeblieft.' Rustig glij ik naast haar, en hou haar vast. Ze is al door te veel mensen achter gelaten.

'Beloof me dat je bij me blijft.' snikt ze. 'Ik beloof het, Jordan.' Ze knikt nog eventjes voordat ze weer in slaap valt.

Eerlijk gezegd zou ik nu liever nergens anders willen zijn.

///
Sorry voor de late upload, maar Wattpad had dus besloten om mijn opgeslagen concepten te verwijderen, dus nu moet ik weer 6 nieuwe hoofdstukken opnieuw schrijven.