Open The Door For The Badboy ✔

33.

*Jordan*

Aidan loopt weer terug de woonkamer in, met vreemd genoeg Calvin achter hem aan lopend.

'Hij zegt dat er is ingebroken in je huis en dat er een feestje word gehouden.' zegt Aidan, terwijl hij verward aan zijn hoofd krabt. Calvin knikt mee.

Ingebroken? Jezus, het leven slaat me gewoon in mijn gezicht.

'Aidan. Ik moet gaan.' zucht ik. 'Sinds wanneer zijn ze er? Zijn er echt sloten opengebroken?' vraag ik aan Calvin. 'Uh, uurtje geleden. Ze zijn over het hek geklommen en hebben de deur geforceerd.'

Een uur geleden kan niet. Toen was ik nog thuis. Calvin liegt.

'Ik was een uur geleden nog bij mij thuis.' betrap ik hem. Hij word spontaan roder. 'Ze deden het allemaal heel stil, maar nu word er echt gebruik gemaakt van de speakers en zo.' zegt hij zacht. Calvin kan echt niet liegen.

'Ik ga wel. Ga je mee, Aidan?' Ik pak mijn handtas en jas alvast op. Net voordat Aidan antwoord wil geven, doet Calvin een stap naar hem toe. Hij torent een kop boven hem uit, dus hij lijkt heel intimiderend.

'Nee. Aidan blijft.' zegt Calvin vastbesloten. Oké? Hoezo moet Aidan blijven?

'Rustig aan gast. Ik blijf wel. Doei Jordan.' Aidan loopt met me mee de gang in en blijft even staan, terwijl ik mijn voeten in mijn schoenen schuif.

Als ik weer opkijk, zie ik dat hij iets wilt zeggen.

'Als je ooit iemand nodig hebt om mee te praten, ik ben er.' zegt hij. Ik knik glimlachend.

'Je weet hoe het zit. Ik voel... nog steeds iets voor je.' voegt hij eraan toe. Ja, ik weet hoe het zit. Ik voel me altijd nog schuldig. Weer knik ik.

'We gaan.' Calvin loopt naar zijn auto, en ik stap achter in. 'Waarom kom je niet naast me zitten? Ik bijt niet. Kijk, het spijt me dat ik dat tegen je zei op het feestje. Ik wist niet da-'

'Easton heeft het uitgemaakt.' onderbreek ik hem.

Het is een tijdje stil. Calvin is geschrokken.

'Wan- wanneer?' stottert hij. 'Half uur geleden of zo.' antwoord ik.

Weer een stilte.

'Ik heb ooit, óóit, tegen Easton gezegd dat hij, je weet wel, het uit moest maken. Maar ik wist niet dat hij naar me zou luisteren.' biecht hij op.

'Stop met rijden.' beveel ik. 'Wat?' Hij kijkt verward naar achter. 'Ik zei, stop met rijden.' herhaal ik. Hij parkeert aan de kant van de weg en zet de motor uit.

'Doe hem maar weer aan. Ik stap uit en jij rijd naar dat verzonnen feestje. Doei Calvin. Doe Easton de groeten.' zeg ik. Ik stap uit zijn SUV in the middle of nowhere. Ik heb geen idee waar ik ben.

Luisterend naar mijn woorden, rijd Calvin ook echt weg.

***
*Easton*

Jordan is nog steeds niet thuis. Een uur geleden zei ik tegen Calvin dat hij haar naar huis moest brengen, dus ze zou hier een half uur geleden al moeten zijn.

Ik gooi de koude pizza weg waarvan ik al driekwart in mijn eentje heb opgegeten, en loop naar mijn kamer. Ik had mijn telefoon op bed laten liggen.

Als ik mijn telefoon aandoe, stroomt het vol met berichtjes.

22.31 - 21 missed calls from Calvin

22.20 - Calvin: Easton. Het is misgegaan.

22.24 - Calvin: Neem op godverdomme.

22.26 - Calvin: Ze staat nu alleen in een onbekende woonwijk.

22.27 - Calvin: Alsjeblieft niet boos worden, ze wilde het zelf.

22.30 - Calvin: Neem gewoon op klootzak, wat ben je nou weer aan het doen?!

22.31 - Calvin: Ik ga slapen, ciao.

Calvin had maar één kleine taak. Woest bel ik hem op, terwijl ik mijn jas van de kapstok ruk.

Na vier keer overgaan neemt hij op. 'Voordat je gaat schreeuwen, ze vroe-'

'Waar is ze uitgestapt?!' roep ik door de telefoon. 'Tussen Terrence Boulevard en Aviation Park. Waarom heb jij het uitgemaakt?'

Oh, dus hij weet het nu?

'Damian had iets wat Jordan kapot zou kunnen maken, en het enige wat ik kon doen om het te voorkomen was het uitmaken met haar. Nu wil ik haar dus terug.' ratel ik. 'Ik ga ophangen. Neem een paracetamol en ga slapen, klootzak.'

Ik stap in mijn auto en rijd Jordan's oprit af, richting de plek die Calvin heeft gezegd. Hopelijk vind ik haar daar en is ze niet eigenwijs genoeg om 's nachts naar huis te lopen.

Vijf minuten voordat ik bij Terrence Boulevard ben, parkeer ik de auto. Als ze de auto ziet, loopt ze sowieso snel weg.

Man, hoe los ik dit überhaupt op?

Met mijn capuchon op en mijn handen in mijn zakken slenter ik de straat af. Ze is nergens. Niet in Aviation Park, en ook niet op Terrence Boulevard.

Fuck fuck fuck.

Waar is ze? Is ze naar huis gegaan? Nee, dat is een uur lopen. Woont er hier iemand in de buurt?

Aidan.

Ik ren zo hard mogelijk naar mijn auto. Vanwege de inspanningen brand mijn heup, maar ik negeer het. Met de sleutels trillend in mijn hand start ik de auto op.

Mijn heup brandt als een gek. Als ik mijn handen weer van de plek afhaal, zie ik bloed. Ik scheur mijn shirt aan flarden. Het verband is donkerrood doorweekt en bied geen enkele bescherming tegen de kwetsbare huid. Terwijl ik mijn kapotte shirt over mijn heup verbind met één hand, rijd ik met het andere naar Aidan's huis.

Ik parkeer voor een middelmatig huis dat niet eens de helft van Jordan's huis is. Geen auto's op de oprit en de garage is maar groot genoeg voor één auto, dus alleen Aidan is vast thuis. Alleen het licht van de onderste verdieping is aan.

Ik wil lopen naar de deur, maar niemand zal waarschijnlijk opendoen als ik aanklop, dus loop ik naar het raam.

Een woonkamer. Met een zwarte leren L-bank.

Jordan's jas en tas verspreid op de grond, met haar schoenen d'r naast.

Jordan en Aidan, zoenend met zijn hand onder haar shirt, op het lange gedeelte van de bank.

Ik breek het raam niet, ik ram de deur niet kapot, ik ga niet schreeuwen of schelden.

Het enige wat ik doe is in mijn auto stappen en stil naar huis rijden, elke emotie blokkerend.