Open The Door For The Badboy ✔

54.

*Jordan*

Easton zit aan het voeteind op zijn telefoon, ik lig op mijn buik op het bed. Het is woensdag. Mijn ouders zijn vrijdag hier. Ik mis ze wel, maar ik ga deze vrijheid ook missen.

Ik hoor zo nu en dan het geluid van een video op Instagram. Met z'n rechterhand scrollt hij, met zijn linkerhand heeft hij mijn enkel vast. Telkens wrijft hij lichtjes met zijn duim eroverheen. Ik vraag me nog steeds af waar hij mee bezig was toen ik hem belde. 

'Easton?' Hij maakt een hm?-geluid en legt zijn telefoon weg. 'Wat deed je toen ik je belde?' Ik draai me om op mijn rug om de zijkant van zijn gezicht te zien. Zijn ogen richten zich op één punt nadat ik hem die vraag stelde. Ik durf te zweren dat hij voor een seconde grijnsde. 'Niets bijzonders, gewoon "spelen" met de jongens.' Hij maakt aanhalingstekens met z'n vingers. Het is niet zo heel geloofwaardig, maar ik denk vast niet dat hij iets deed waar ik me zorgen om moet maken. Ik besluit het een andere wending te geven.

'Oh ja? Wel met de jongens en niet met mij?' glimlach ik. Hij laat m'n enkel los en begint te grijnzen. Het duurt niet lang voordat ie boven me hangt. 'Hoor ik jaloezie?' grapt hij. Ik antwoord door hem te zoenen en samen denken we even niet aan dat onze ouders bezig zijn met inpakken.

***

'Ik dacht eraan om een soort van welkom-terugfeestje te geven,' stelt Sandra voor, terwijl ze het avondeten opschept. Easton stikt bijna in zijn slok frisdrank. 'Sandra, dat is echt niet nodig. Ze gaan vaker op zakenreis en dan doen we ook niet zo uitgebreid als ze terug zijn.' En ik denk ook niet dat mijn ouders het zouden waarderen. Een omhelzing vinden ze al genoeg. 

'Weten we al waarom ze nou zo vervroegd terug komen?' vraagt Chanel. Na het avondeten vertrekken we naar het vliegveld om Chanel af te zetten. Ze vliegt over drie uur. Easton knikt. 'Ja, waarom eigenlijk?'

'Uh, ze waren al klaar... met zakendoen en zo.' Sandra kreeg de woorden niet zo snel over haar lippen. Iets zegt me dat dat totaal niet is waarom ze terugkomen. 'Is dat zo? Waarom hebben we dan al geen brief gekregen over bevestigingen of zo?' probeer ik. Normaal komt er altijd een pak brieven binnen nadat ze "de hand hebben geschud" over vacatures en verklaringen. Sandra is voor een tijdje stil.

'Misschien hebben ze die daar al gekregen.' Ze haalt haar schouders op. 'Jordan, vraag me niet zulke dingen, ik ben maar de huisvrouw. Eet jullie eten op, ik ga Chanels koffers klaarzetten.' En met die woorden gooit ze het eten op tafel en trippelt ze de eetkamer uit. We kijken alledrie nog even verward naar elkaar voordat we beginnen aan het diner. 

'Wauw, wat kan dat wijf slecht liegen zeg,' moppert Easton tussen twee happen door. Boos schop ik hem onder tafel. Sandra kan dan waarschijnlijk verdomd slecht liegen, maar zo praat je niet over haar. 'Wát? Het is zo?' Zijn bestek klettert op zijn bord. 'Mijn ouders komen nóóit eerder naar huis. Ook wanneer hun zakenpartners eerder vertrekken. En nu komen ze allebei eerder terug? Bullshit.' 

Het is inderdaad zo. Ze zouden daar blijven voor 7 weken, en ze komen al terug na 4 weken of zo? 

'Wat maakt het uit?' Chanel gaat achterover leunen en drinkt haar glas leeg. 'Het is niet zo dat de bedrijven failliet zijn, for fucks sake. Misschien besloten ze gewoon het rustig aan te nemen. Hoe oud zijn ze nou al? Iets rond de 45 toch?' 

'Daar heeft ze een punt,' knikt Easton. Huh, waarom zou Sandra dan moeten liegen? 'Ja, maar waarom zou Sandra dat dan gewoon niet zeggen?' Nu kijken Easton en Chanel allebei naar elkaar. 

Chanel staat na een moment op. 'Who cares? We moeten gaan.' Als reactie gniffelt Easton. Het is nog helemaal geen tijd om te gaan, Chanel heeft gewoon geen zin in een discussie die ze zou verliezen. Terwijl Chanel de trap naar boven opstormt, ruimen ik en Easton de tafel af.

'Plannen morgen?' vraagt hij na het bestek in de vaatwasser te leggen. Ik denk even na. Nee, niet echt. Ik en mijn vrienden doen niet veel meer de laatste tijd. Er is vooral heel veel spanning tussen ons allemaal. Julina heeft het druk met Wade, Mayra heeft het druk met school, ik en Lena groeien uit elkaar, en Anthony moet nog bijkomen van het hele gedoe met Aidan... We moeten echt weer eens iets met z'n allen gaan doen. Ik mis ze. Easton helpt me met de vaatwasser in te ruimen.

'Nee, naast school, niets.' Ik schud mijn hoofd bij het zeggen van die woorden. 'Cool, morgen 18.00 klaarstaan. Trek iets comfortabels aan.' En na dat gezegd te hebben, legt hij het laatste bord, en slentert hij de ruimte uit. Wauw, dit is de eerste keer dat Easton me vraagt op een... date? We hebben wel zovaak leuke dingen gedaan, maar dat zijn gewoon impulsieve acties die we een minuut van te voren hebben afgesproken. Nu plánt hij het een dag van te voren. Dit moet vast iets speciaal worden. Glimlachend met een warm gevoel van binnen sluit ik de vaatwasser.

***

Het schemert al buiten. De auto staat op de oprit en alle lantaarnpalen staan aan. Aan de overkant zie ik de buurman het huis uitlopen om zijn brievenbus te checken. Hij zwaait even wanneer hij me ziet en ik zwaai glimlachend terug. Iedereen in de straat wordt al oud, net zoals mijn ouders. Het moment dat ik ze zal moeten verlaten om op mezelf te gaan wonen komt steeds dichterbij. Ik weet niet of ik er nou verdrietig of gelukkig om moet zijn. De toekomst is te snel. 

Ik leun met mijn rug tegen de motorkap van de auto, terwijl Easton de kofferbak dicht gooit en Chanel vlug afscheid neemt van Sandra. 'Ja, dat was volgens mij alles. Stap je in?' roept Easton naar me. Hij staat vanachter zijn geopende autodeur naar me te kijken. Een knipoog. Eventjes bijt ik op mijn lip en knik dan. Chanel komt ook al aanlopen en stapt achterin in. 

Easton en Chanel kijken allebei even zijlings als we langs hun huis rijden. Alle gordijnen zijn dicht en de lampen in de voortuin staan uit. 'Wat ik ervoor over zou hebben om dat shithuis uit te gaan,' zegt Easton zachtjes. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoezo?' Hij haalt zijn schouders op.

'Gewoon, m'n ouders zijn er nooit. Ik heb geen vaste hulpen thuis, dus ik ben altijd alleen. Weet je hoe deprimerend dat is? Alleen zijn in zo een groot huis. Pff.' Hij kijkt weer strak voor zich uit. Ik had Easton echt niet zo voorgesteld. Hij gaf zovaak een groot feestje bij hem thuis, maar ik wist niet dat hij zó alleen was. 

'Wees blij dat je bij je ouders woont.' Ze zei het zo zacht, dat we het bijna niet hoorden. Easton kijkt door de binnenspiegel naar Chanel. 'Sorry,' zegt hij terug. 'Maakt niet uit, jij wordt er vast ook wel weer uitgeschopt als je klaar bent met school.'

'Shit, dat is waar. Na dit jaar ga ik studeren,' merkt Easton op. Die woorden doen me pijn. Ik moet nog een jaar, en Easton gaat al studeren. Ik heb geen idee waar hij heengaat, maar ik zal hem vast en zeker minder zien. Hij knijpt zachtjes in mijn bovenbeen als ie ziet dat ik bezorgd kijk. 'Geen zorgen, de University of California is dichtbij genoeg om je elke dag te zien.' 

Glimlachend leg ik mijn hand op de zijne.