Open The Door For The Badboy ✔

27.

*Jordan*

De gordijnen zijn dicht, maar ik kan toch zien dat het licht is buiten. Easton ligt met zijn rug naar mij toe, in alleen een boxershort.

Het is 05.47 in de ochtend. Over drie kwartier hoor ik eigenlijk wakker te worden, en nu ik toch geen slaap meer kan vatten, kan ik net zo goed gewoon opstaan.

Nog halfslapend sta ik op. Easton huivert even, maar slaapt dan weer door. Ik trek snel een kamerjas aan, aangezien het koud is, en loop dan naar de keuken.

Ik ben eigenlijk nog een beetje in shock door gisteravond. Om het feit dat Wade me plotseling kuste en omdat ik denk dat Easton me niet vertrouwt.

Ik zet wat thee voor mezelf en pak een mueslireep. Met het kopje en de inmiddels al open plastic verpakking loop ik terug naar mijn slaapkamer.

Easton zit rechtop in bed en wrijft door zijn ogen. 'Goeiemorgen.' zeg ik zacht. Hij kijkt gelijk op. 'Hey.' Easton klopt naast zich als teken dat ik moet komen zitten.

'Waar was je?' Zijn stem klinkt zwaar, en hees door de vroege ochtend. 'Ik werd wakker en kon niet meer slapen, dus heb ik thee gezet.' vertel ik, wijzend naar het kopje op de bijzettafel.

Easton slaat zijn armen om me heen en blijft voor een tijdje zo met me zitten.

'Easton?'

'Hmm?'

'Vertrouw je me?'

Hij laat me los en kijkt me onthutst aan. 'Ja, tuurlijk. Wat denk je dan?'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb het gevoel dat je me niet vertrouwt met andere jongens.' biecht ik op. 'Dat is het niet. Ik vertrouwde Wade niet, als dat is waar je over denkt.' Ik blaas opgelucht m'n adem uit.

'Als je het niet erg vind, ga ik nu even douchen.' zegt Easton. 'Oh nee, het is oké. Ik ben zelf nog best moe en ik denk dat ik nu snel even het werkstuk maak.' Hij knikt en loopt mijn kamer uit.

'Easton?!' roep ik. Zijn hoofd steekt door de deuropening. 'Je kan ook míjn douche gebruiken.' zeg ik, wijzend naar de badkamerdeur. Hij kust me snel en slentert de badkamer in.

***
Zal ik Wade's naam erbij zetten? Hij heeft er niets aan gedaan.

Twijfelend kijk ik naar het inmiddels voltooide werkstuk. Ik heb het af kunnen krijgen. Het is momenteel 7 uur, dus ik moet het snel afsluiten.

Toch voeg ik er snel Wade's naam bij. Ik zou me zo schuldig voelen als hij er problemen mee zou krijgen als zijn naam er niet stond. En hij kon er niets aandoen dat hij mij kuste, dat deed de drank.

'Klaar?' zegt een jongensstem. Ik schrik op en kijk naar een halfnaakte Easton in de deuropening. Hij draagt alleen maar mijn babyblauwe handdoek om zijn heupen. Ik knik kort en print het werkstuk uit.

***
'Je liegt!' roept Mayra verontwaardigd. 'Ik zweer het! Easton kwam daarna echt woest binnen, en trapte Wade het huis uit.' vertel ik iedereen.

Mijn vriendenkring kijkt me met grote ogen aan, behalve Aidan. Die zit op zijn telefoon.

Ik kan zo echt niet doorgaan. Ik moet echt praten met Aidan. Ik mis de tijden dat we gewoon met elkaar konden lachen, en dat hij geen godverdomme gevoelens voor me had ontwikkeld.

'Aidan?' Hij kijkt verbaasd op. 'Kunnen we praten?' vraag ik zacht. 'Ja- ja, is goed.' stamelt hij. We staan allebei op en lopen door de drukke kantine naar een gang waar het best rustig is.

Nonchalant steekt hij zijn handen in zijn zakken. 'Wat is er?' knikt hij. Verlegen kijk ik naar mijn nagels. 'Ik kan dit niet. We doen net alsof we allebei niet bestaan. Ik wil niet dat een one night stand onze vriendschap breekt. Ik was dom bezig, die avond. Alsjeblieft, Aidan.'

Hij zucht diep. Ik heb hem nog nooit zo horen zuchten. Het is een zucht van pijn, gemis en verdriet.

'Oké, Jord-' Aidan word onderbroken door het brandalarm. Het irritante geloei klinkt door de hele school. Aidan glijdt zijn arm om mijn middel, en trekt me terug naar de kantine. Zijn hand is warm, maar dat is waarschijnlijk door de situatie waar ik hem zojuist in heb gezet.

We pakken snel onze tas en lopen dan met het stroompje leerlingen naar buiten. Op het schoolterrein speuren we af naar ons vriendengroepje, dat verzameld bij het basketbalveld staat.

'Is dit een oefening?' vraagt Valerie aan Mayra. Ze schud bang haar hoofd. 'Dan zouden de docenten nu niet rondrennen alsof ze zelf in brand staan.' zegt ze wijzend naar twee docenten die zoveel mogelijk kinderen naar het plein probeert te brengen.

'Leerlingen van Blenkin Prep!' roept de directeur door de megafoon. 'Dit is geen oefening!' Mayra steekt haar handen vol triomf op.

Nu zien we pas het rook opstijgen. Kort daarna ook de vlammen. Een brandweerwagen parkeert zich in alle haast naast het tafereel en maakt de waterslang alvast los. Drie brandweermannen rennen het gebouw in om nog op andere mensen te controleren.

Ze komen met maar twee mensen naar buiten. Daarna zie ik een docent naar de mannen toerennen, en bespreekt verwoed iets met veel handgebaren. Vlug rennen ze weer terug naar binnen, net zo snel als bijvoorbeeld Hope die haar innerlijke slet op een bankje heeft vergeten.

'Het ziet eruit alsof ze nog iemand missen.' zegt Anthony. 'Waarom beginnen ze nog niet met blussen?' Julina raakt gefrustreerd door het oponthoud.

Ik zou Easton eigenlijk moeten appen over dit. Ik stuur hem een appje over waar hij is. Geen antwoord. Met een nare gedachte in mijn achterhoofd bel ik hem. Weer geen antwoord.

Een ambulance met loeiende sirenes rijd naar de voordeur. Twee ambulancebroeders pakken een brancard uit de achterkant van het gele busje.

Als de brandweermannen dragend met iemand naar buiten komen, valt mijn hart bijna van zijn plek. Door de zwarte vegen op zijn gezicht zie ik maar al te goed wie het is.

Easton.

Ze leggen hem op de brancard. Zijn ogen zijn dicht. Zijn kleren verschroeid. Het schelpje van een ademhalingsapparaat word om zijn mond en neus gebonden.

Het gebeurt allemaal in een waas. Pas als de achterdeuren van de ambulance gesloten zijn, met Easton daarin, ren ik er naartoe.

Ik ben er nog geen eens in de buurt en Aidan trekt me terug.

'Jordan! Hij is al weg. Het komt goed.' Een steek van pijn klinkt door zijn woorden. Deels afkomstig van hem, maar ook van mij.

Wat als het niet goed komt? Wat als dat apparaat alleen tijdelijk voor ademhaling zorgt?

Tranen rollen al over mijn wangen, net een waterval. Met al mijn kracht probeer ik me los te rukken, maar hij kan het aan. Anthony probeert hem te helpen door vast te houden, en Lena door me te kalmeren.

'Ik kan dit zelf wel.' snauwt hij naar ze. Doodmoe sla ik hem nog op zijn borst, voordat in snikken uitbarst en het maar laat gaan. Hij tilt me op, met zijn handen onder mijn heupen en mijn hoofd op zijn schouder, en brengt me naar zijn auto.

'Ik wil naar Easton.' zeg ik zacht.

'Dat weet ik. We gaan.' zegt Aidan gevoelloos. Niemand zit in de auto. Anders dan ik en Aidan.

De motor start op en ik zie hoe de vlammen al aardig stoppen met de boel verwoesten.