Open The Door For The Badboy ✔

53.

*Jordan*

Een koele bries waait door de tuindeuren naar binnen. De gordijnen wapperen door de wind en er schijnt een gezellige zonneschijn door het raam. Met een goeie stemming pak ik een bakje fruit uit de koelkast en wandel naar mijn kamer.

Ik heb nog een hoop huiswerk te doen en ik moet mijn kast nog vernieuw-

'Jordan! Je bent thuis!' Een breed-grijnzende Sandra kijkt me aan. Haar hand zit aan een zwarte koffer, en zo te zien staat naast die koffer,

Chanel.

Ze is terug.

Ze is terug!

Met een nerveus glimlachje wrijft ze in haar handen. Ik laat mijn fruit en tas vallen en stort me in haar armen. Oh mijn god, oh mijn god.

'Ik ben zo blij dat je terug bent,' fluister ik in haar nek. Ik doe een stap achteruit en kijk haar aan. 'Het spijt me zo erg, Chanel, ik had het niet moeten zeg-'

Ze legt haar hand op mijn schouder met een aanmoedigende blik. 'Zeg geen sorry. Het is oké. Ik hoor dat tegen jou te zeggen.'

We geven elkaar nogmaals een welgemeende knuffel, terwijl Sandra ontroerd toekijkt.

***
'Ik besefte dat jullie gelijk hadden. Ik moest op een moment mijn ouders weer onder ogen komen en daar was geen vermijden aan,' geeft Chanel zuchtend toe. We zitten aan het keukeneiland, knabbelend aan iets wat Sandra heeft gemaakt.

'Ik was er gewoon bang voor. Het is allemaal opeens zo plotseling. Ik sta uit het niets voor je deur en, bam, Eastons long lost tweelingzus is er...'

Ik luister niet meer naar Chanels verhaal als ik zijn naam hoor. Het is half zes geweest, waar is hij? Hij zou het zeggen als hij langer wegbleef.

'Heb je een minuutje? Ik moet even iemand bellen, denk ik.' Ze knikt en ik sta op. Ik gris mijn telefoon van de bank en slenter de hal in. Na drie keer overgaan neemt hij op.

'Baby, ik moet je nu even negeren, maar ik wilde niet dat je ongerust zou worden als ik niet opnam. Maar bij deze, alles gaat goed met me, ik zie je thuis. Bye, love you!'

En dan het piepje dat er opgehangen is.

Dat was raar? Waarom zou hij me moeten negeren? Hij kon tenminste zeggen waar hij was, toch?

'Jordan?' Ik draai me om naar Chanel. Ze heeft haar vingers in elkaar gevlochten en kijkt me onzeker aan. 'Ik wilde het jullie allebei tegelijkertijd vertellen, maar zo te zien komt Easton later...' Verward kijk ik haar aan.

'Ik vlieg vanavond terug.' 

Waarom? Hoezo? Ze is hier, terug bij haar familie. Ik snap het niet. 

'Waarom zou je dat doen, Chanel? Je hoeft niet weer-' Ze onderbreekt me. 'Alsjeblieft, Jordan. Ik bedank je voor alle moeite dat je hebt gedaan, en je gastvrijheid en...' Ze kijkt weg en probeert woorden te vinden. Waarom blijft ze gewoon niet? 

'Heel erg bedankt, maar ik moest weg voor een reden.' Wanneer ze me weer aankijkt, zie ik dat haar ogen gevuld zijn met tranen. Nee, dit gesprek had niet deze wending moeten nemen. Nog steeds verward neem ik haar in mijn armen. 'Alsjeblieft, niet weer gaan,' fluister ik. Haar armen zijn om mijn nek geslagen en ik voel hoe ze haar tranen de vrije loop gaan. Sandra kijkt niet-wetend wat ze moet doen naar het geval. Haar ogen staan er ook droevig bij. 

Ik wist heel goed wat de reden was. Haar ouders wilden haar niet hebben en we weten niet eens hoe ze zullen reageren als ze haar weer zien. Ergens begon ik na te denken dat het misschien toch wel een goed idee was als ze wegging. 

'Luister, neem de vlucht, pak een hotel, alle kosten op mij.' Chanel tilt haar hoofd weer op en kijkt me met mascara-doorgelopen ogen aan. Haar ogen spreken de woorden wat bedoel je? uit.

'Je vliegt terug, naar waar je ook heen gaat, en neemt een hotel. Ik weet niet hoelang het gaat duren, maar ik en Easton zullen het erover hebben met je ouders. Het zou beter voor ze zijn als je niet opeens voor hun neus stond als ze terug zijn,' probeer ik uit te leggen. Opluchting overspoelt haar. Ze vindt het een goed idee. 

'Dank je,' zegt ze met een zachte stem. Haar vingers pakken mijn handen vast en knijpen er lichtjes in, een teken van dankbaarheid. Wanneer ze over haar schouder glimlacht naar Sandra, horen we dat er een sleutel in de deur wordt gestoken. 

Niet veel tellen later staan we oog in oog met Easton. Hij schrikt wanneer hij doorheeft dat zijn zus heeft gehuild. 'Wat the fuck is er aan de hand?' Geen idee wat de papieren waren in zijn rechterhand, maar hij laat ze vallen en rent naar Chanel. 

Het duurde niet lang om Easton alles te vertellen. Hij vond het oké en dacht alleen aan het welzijn van Chanel. Het was inderdaad een goed idee om Chanel even weg te sturen. Ik hoop met heel mijn hart dat Chanel weer wordt geaccepteerd door haar ouders. 

Dat is wat ze verdiend. 

///

het spijt me zo erg het spijt me zo erg het spijt me zo erg

Ik ga het totaal weer oppakken en alle boeken afschrijven die ik jullie heb beloofd. Geef me even een momentje, ik moet het hele boek opnieuw lezen omdat ik letterlijk ben vergeten waar het over ging. Nogmaals, het spijt me zo erg.

Maar yes, ik ben er weer.