Open The Door For The Badboy ✔

45.

*Easton*

'Vertel me hoe je weet dat ik bij Jordan logeer.' Ik vouw mijn armen en kijk Chanel strak aan.

'Social media. Ik heb je vier jaar niet in levende lijve gezien, wel via mijn telefoon, Easton.' zucht ze. Ze gaat weer zitten op de bank, ik blijf staan.

'Waarom ben je weggelopen?' De vraag hangt al de hele tijd op mijn lip en nu heb ik hem er eindelijk uit.

Ze kijkt me aan. Het is een blik die er droevig uitziet, maar zijn verdriet probeert te verbergen.

'Ga zitten, East.' beveelt ze zachtjes. Ik luister en ga aan de andere kant van de bank zitten.

Na een volle minuut stilte spreekt haar bevende stem.

'Weet je hoe het voelt om door niemand gewild te zijn?'

Ze klinkt gebroken. Alsof alles er nu pas uit komt. Een hele lading verdriet en pijn, maar ook woede.

'Nee, Easton, dat weet je niet. Je woont nog lekker bij je mams en paps. "Enig kind".' Ze maakt een aanhalingsteken-gebaar met haar vingers.

'Je gaat naar de duurste school, hebt de beste vrienden, een goddelijke vriendin, autootje, volle spaarrekening en wel duizenden sportbeurzen op verschillende universiteiten.'

Haar tranen wellen op, terwijl ze een tikje agressief op haar vingers telt. Ze verwacht niet dat ik praat, dus gaat ze weer verder.

'Ik, ík, ben uit huis gestuurd, terwijl ik nog niet eens dertien was, naar een vreemde familie, door mijn eigen ouders! Weet je waarom? Weet je waarom, Easton?!' Chanel springt overeind.

'Omdat ik niet ben zoals deze kinderen.' zegt ze, veel kalmer nu. Ze zwaait in het rond en wijst op de hele wijk.

'Ik ben niet zoals deze kinderen. Ik draag geen rokjes, ik draag broeken. Ik drink geen kokosnoot-water, maar pure wodka. Ik blijf niet thuis op een zaterdag-avond om huiswerk te maken, ik ga uit en gooi mijn maagdelijkheid op de grond terwijl ik wiet rook en wat bier drink.'

Chanel ijsbeert nu flink door de kamer. Ik heb mijn blik gevestigd op de grond.

'Maar weet je wat het grootste probleem van allemaal is? Ik was eerlijk. Ik was eerlijk, dus daarom werd ik onteigend. Geen één enkele ouder weet wat hun kinderen doen. Zoals Becky die haar tieten aan een politieagent liet zien, maar toch meedeed met vrijwilligerswerk. Of JC, wiens lul werd gezogen door vier meisjes tegelijkertijd, maar wel de wetenschapsprijs van alle scholen won.'

'Ik begrijp het. Ik weet dat je boo-' Chanel laat me niet mijn zin afmaken. 'Jij... jij bent het ergste van allemaal!' Boos priemt ze haar vinger mijn richting op.

'Als je ouders wisten wat je deed, zouden ze je net zoals ik wegsturen. Hou het toch niet geheim, joh.' roept ze sarcastisch.

Verontwaardigd sta ik op. 'Chanel! We weten dat je echt problemen hebt, maar dat ik je broer ben, betekent niet dat ik dezelfde heb.'

'Hou je fucking bek, man! Jij drinkt, neemt ook wel eens een pil, en hebt vaker seks dan pornosterren! Ik weet dat je veel meer meisjes hebt geneukt voor Jordan, "je vriendinnetje". Is ze dat wel? Of weer een sekspop die je dumpt na een paar weken gestoei in bed?'

Met deze zinnen heeft ze mijn woede ontwaakt. In een flits sta ik voor haar. Nog geen centimeter verwijdert.

'Ik hoop voor je dat je de dagen hebt geteld nadat ik je uitgezwaaid hebt op dat vliegveld, want al die dagen wijzen op de tijd dat je niets van mij te horen hebt gekregen. Er verandert veel in vier jaar. Zoveel, dat ik je nu geen eens mijn tweelingzus kan noemen. Je weet helemaal niéts over me, Chanel.' bijt ik haar toe, met een spoor van vijandelijkheid in mijn stem.

Voor ik het besef, rollen de tranen al over haar wang.

'De reden, dat ik hier nu sta, is omdat ik juist weer mijn tweelingbroer wilde zien. Alleen jij. Sinds dát moment op het vliegveld, was jij misschien wel de enige die ik wilde zien. Ik ben mentaal en emotioneel mishandelt en misbruikt door iedereen die ik nu ken, behalve jij. Tot nu dan.' Chanel rukt haar arm los uit mijn greep.

Wat is er gebeurd in Minnesota?

Ze rent naar de hal en pakt haar koffers beet, klaar om weer te vertrekken, maar ik sla de deur dicht.

'Je gaat niet weg. Blijf.' eis ik. Nadat ze haar tranen aan haar mouw heeft afgeveegd, kijkt ze me weer aan.

'Geef me één reden waarom ik dat zou doen.' Haar stem trilt en beeft zwakjes.

'Omdat ik misschien wel de enige ben die bereid is om sorry tegen je te zeggen.'

Chanel laat langzaam haar koffer los en stort zich snikkend in mijn armen. Haar vingers grijpen het stof van mijn shirt, terwijl ik haar troostend over haar rug wrijf.

'Wat is er daar gebeurd?' vraag ik zacht, nadat ze een beetje is uitgehuild.

'Ze zeiden de... geméénste en hartverscheurendste dingen ooit. Ik heb littekens die niet te zien zijn.' fluistert ze bevend.

Waarom doet iedereen alsof alleen Chanel deze dingen doet? Is iedereen dan echt zo heilig?

'Ik... ik begrijp niet waarom jouw acties zulke problemen zijn. Bijna elke tiener gedraagt zich zo.' merk ik op.

'Daar gaat het niet om, Easton.'

'Waarover dan wel?'

Ze trekt zich uit de omhelzing.

'Ik ben lesbisch. En dat is een groot probleem in Minnesota.' biecht Chanel op.

Ik had niet verwacht dat ze lesbisch was. Gewoonweg omdat ze is ontmaagd door een lul en daarna vaker seks heeft gehad met jongens.

'Eerlijk gezegd wist ik al dat ik lesbisch was toen ik nog hier woonde. Ik was gewoon schijtbang, dus heb ik het nooit verteld. Dat is de reden dat ik vaker naar bed ging met jongens dan normaal. Ik wilde niet dat het zou opvallen.' vertelt ze verder.

Oké, dat verklaart een boel.

'Chan, ik accepteer je zoals je bent. Je hoeft er niet bang voor te zijn dat je eigen tweelingbroer je afstoot.' glimlach ik.

Ze kijkt opgelucht en voor de tweede keer die dag omhelst ze me weer.

Niet veel later hoor ik snelle voetstappen op de trap. Jordan huppelt de trap af en slentert naar ons toe.

'En, zijn jullie klaar?' vraagt ze vriendelijk. Chanel laat me los. Jordan merkt haar rode ogen op, kijkt me kort aan en besluit er gelukkig geen vragen over te stellen.

Mijn zus knikt aarzelend en kijkt me aan. 'Ja, ik denk het wel.' zucht ik.

'Goed, we hebben besloten dat Chanel Easton's kamer krijgt, en dat Easton bij mij komt slapen.' vertelt Jordan enthousiast.

Ze geeft me een klein, sluw knipoogje, voordat ze Chanel bij haar hand pakt en naar boven begeleid.

///
Chanel:

Nogmaals bedankt voor de duizend volgers!