Open The Door For The Badboy ✔

56.

*Jordan*

'Ik dacht dat we pas morgen iets zouden doen,' glimlach ik. 'Wat? Dus mag ik niets met mijn vriendin vandaag doen?' antwoordt hij. Easton pakt één van de twee tassen uit mijn armen en houdt dan mijn hand vast. Samen wandelen we het paadje af, het zand op. De golven slaan rustig tegen het strand aan. Het is vrij rustig voor een warme zomeravond. Zachtjes trekt Easton me tegen zich aan. 'Kies maar een plekje uit,' zegt Easton. Ik wijs gelijk naar een plek niet ver van het water, maar wel dat het nog droog is.

Hij gooit de dekens op het zand en stalt het eten uit. Kijkend naar hoe hij zo schattig zijn best doet, zorgt ervoor dat mijn hart smelt. Ik ga in kleermakerszit naast hem zitten, Easton steunt liggend op zijn ellebogen.

We eten en praten. Over alles. Waar we dankbaar voor zijn. Wat we verlangen en willen. Waar we op wachten. Dingen waar we van houden. Zoals de laatste frietjes in de papieren zak. Dingen die we haten. We haten blijkbaar allebei mensen die klappen als het vliegtuig landt. Plannen onze toekomst samen, zonder dat we dat door hebben.

'Doe je ogen eens dicht,' zegt Easton. Ik luister zonder vragen te stellen en sluit mijn ogen. 'Oké, en stel je nu voor hoe een perfect leven eruitziet. Beschrijf het in detail.' Zucht.

Ik zie een huis. Gewoon een normaal middelmatig huis in een woonwijk. Mooie planten in de voortuin, het gras mooi gemaaid. Als ik links kijk, zie ik verderop een speeltuin met kinderen spelen, daarnaast een groot grasveld met honden die rondrennen en hun baasjes. Als ik rechts kijk, kijk ik neer op de stad. Auto's, winkels, overal mensen. Het is anders dan waar ík woon. Gemiddelder. Simpeler.

Als ik het huis inloop, zie ik een grote woonkamer met een hondenmand in de hoek. Een keuken met een eettafel en vier stoelen. De trap op. Twee kinderkamers, een jongen en een meisje. Aan het einde van de gang een slaapkamer met een tweepersoonsbed. Mijn slaapkamer. Op het nachtkastje een ingelijste foto van mij en Easton, met twee kinderen en een grote labrador. We lachen alle vier en zitten op het gras. Het jongetje op Easton's schouders, het meisje op mijn schoot, en Eastons arm om mijn middel.

'En? Wat zie je?' vraagt Easton na een tijdje. 'Geen idee. Ik denk gewoon veel reizen en in een groot huis wonen en zo,' lieg ik. 'Wat zie jij?'

Zonder zijn ogen dicht te doen, zegt hij gelijk: 'Een leven met jou.'

Ik bijt op mijn lip en moet daarna gelijk glimlachen. Ik doe mijn best om niet te gaan huilen.

Uiteindelijk valt er een stilte en kijken we allebei naar het water. Zonder iets te zeggen pakt Easton mijn hand vast.

'Waarom?' vraag ik zachtjes. Vragend kijkt hij me aan. 'Waarom wat? Wil je niet dat ik je hand vasthoud?' Gelach. 'Nee, dít.' Ik gebaar naar de dekens, het strand, de resten van het eten, het water. Zijn haar is niet gedaan en ziet er warrig uit, de knoopjes van zijn witte polo zijn open, wat goed staat bij zijn zwarte zwemshorts. Ik ga naast hem liggen en steun mijn kin op zijn borst. Ik voel hoe hij zijn spieren aanspant.

'Ik wil gewoon van elke seconde met je genieten.' Vlinders dwarrelen in mijn maag bij die woorden. Zijn ogen houden de mijne vast. Het geluid van golven achter me. De zon, die bezig is met ondergaan, verlicht Easton's gezicht. Ik zie het wanneer Easton's blauwe ogen kort naar mijn lippen kijken. Hij zegt het dan wel misschien niet, maar ik heb hem wel door. Vol met hartstocht begin ik hem te zoenen. Easton reageert er gelijk op. Hij drukt me tegen de grond aan en gaat boven me hangen.

Zijn handen kruipen mijn shirt onder, en trekt het gemakkelijk met een zwaai uit. 'Wacht. Nu?' vraag ik verbaasd. 'Wat maakt het uit? Er is niemand en ik wil je nú,' hijgt hij. Ik kijk om ons heen, en er is inderdaad niemand. Tevreden trek ik zijn shirt uit. 'Brave meid,' grijnst Easton.

Hij zoent me weer en dwaalt tegelijkertijd met zijn hand richting mijn onderbroek. Net voordat hij zijn vingers erin krijgt, draai ik ons om, zodat ik op hem lig. Zijn handen op mijn heupen, mijn haar dat langs zijn gezicht hangt. 'Ik hou van je,' zucht hij. Ik heb geen tijd om te antwoorden, omdat Easton er opeens voor zorgt dat ik track of reality verlies.

***

We worden wakker van luid gelach. Ik scherm het felle licht af met mijn hand. 'What the fuck...?' Easton wordt verward wakker en kijkt naar de zaklamp. Uit schrik trek ik het deken wat hoger, ook al heb ik Easton's shirt en een onderbroek aan. Hij staat op met enkel zwemshorts aan en duwt degene met de zaklamp tegen de grond aan. Ik weet nog steeds niet wie het is. Het is al donker, en - ik pak mijn telefoon - half één 's nachts.

De jongen begint steeds luider te lachen en dan merk ik op dat hij niet alleen is. De stemmen komen me bekend voor.

'Tering, man. We schrokken ons dood,' zucht Easton. 'Wij waren anders ook wel verrast toen we jullie hier zagen liggen,' lacht Wade. Hij heeft een biertje vast en staat naast Calvin, die het zand van zijn shirt afklopt.

'Moeten jij en Julina ook eens proberen. Seks op het strand,' grapt Calvin. 'Hou je bek, man. Je weet dat het uit is.' Wade stoot hem tegen zijn bovenarm. 'Ja, maar hoevaak is het al uit en aan geweest?' antwoordt hij erop.

Calvin en Wade helpen ons opruimen en slenteren met ons mee naar de auto. 'Wat doen jullie nog buiten?' vraag ik dan. 'Gewoon, wandelen op het strand, mag dat niet?' zegt Wade. 'Als een schattig homokoppel,' grapt Easton. Ik ga alvast in de auto zitten, terwijl de jongens nog wat grappen maken.

'Komen jullie mee?' vraagt Easton nog. Ze schudden allebei hun hoofd. 'Ik ben zelf ook met de auto. Ik zie je op school.' Dan nemen ze afscheid en stapt Easton in. Vanavond was geweldig. Het is alsof ik opnieuw verliefd ben geworden op Easton. Al mijn zorgen waren voor een tijdje weg.

'Easton?' Hij kijkt me aan. 'Dank je wel, ik vond het fijn,' glimlach ik.

'Geen dank. Alles voor jou.'