Open The Door For The Badboy ✔

50.

*Easton*

Jordan is zwanger van mijn kind. Jordan is zwanger. En ze draagt mijn kind. Óns kind.

Dat is het toch wel..? Jordan zou niet... néé. Waarom denk ik daaraan? Dat zou ze niet doen, vooral als ik er niet eens aan zou denken.

Maar hoe denk ik híerover?

Als dit was gebeurt, terwijl we allebei ouder waren, als Jordan legaal volwassen was, dan was het geweldig. Pérfect.

Maar dat zijn we niet. Ik ben 18 en zij is 17.

Hoe vertellen we het aan onze ouders? School? Hoe houden we nog contact, gaan we bij elkaar wonen? Krijg ik voogdij?

Eén ding weet ik zeker. Ik wil dit doen. Ik ben bereid om dit te doen met Jordan. Ik zal haar overal bij helpen. Mijn steun, vertrouwen en liefde krijgt ze, zonder er naar te vragen. We zullen samen de baby, onvoorwaardelijk liefdevol, opvoeden. Dat is wat ik van plan ben.

Als Jordan besluit om toch een andere keuze te nemen, zal ik haar daar ook bij steunen.

Ik prop de tests in mijn rugzak en stap de auto uit. Nerveus probeer ik het slot te openen van de enorme voordeur, maar Sandra is me voor. Geschrokken laat ik de sleutels vallen.

'Goeiemiddag, Easton. Hoe was school?' vraagt ze vriendelijk. Ik begroet haar terug, verrast kalm, en pak dan mijn sleutels op. Ze weet niet dat ik zes verschillende zwangerschapstests in mijn rugzak heb die bedoeld zijn voor de jonge vrouw die zij zowat heeft opgevoed.

Ze vraagt niet verder, waar ze ook helemaal geen aanleiding voor heeft. In plaats daarvan waggelt ze weer naar waar ze vandaan kwam, de keuken.

Ik neem een hap adem en ren de trap op. Mijn vingers trillen, bang voor wat ik zo te horen krijg.

Ik wacht een paar seconden voordat ik aanklop.

Wat als ze al weet dat ze zwanger is, maar wilt ze het niet zeggen? Waarom zou ze het niet doen? Zou het een verassing worden? Wat als ze niet wilt dat ik de baby met haar opvoedt? Wat als-

Plotseling gaat de deurklink omlaag en gaat haar slaapkamerdeur open. Ik verwachtte Jordan, maar het is Chanel.

Chanel. Mijn zus. Fuck, ik was haar ook weer vergeten.

'Wow, sta je altijd voor iemands deur?' vraagt ze geschrokken. 'Ja, soms wel uren.' Ik duw haar geïrriteerd opzij. Jordan staat glimlachend op van haar bed. Ze doet de deur achter Chanel dicht en bijt op haar lip. Ze ziet er beter uit dan vanochtend. Het lukt me niet om een glimlach te onderdrukken.

'En, hoe was het zonder mij?' vraag ik koeltjes. Ze haalt haar schouders op. 'Verschrikkelijk, maar dat is oké,' grapt ze. Ze vouwt haar armen om mijn middel en kust me kort. Ik zie dat ze verlangt naar meer, maar daar was ik niet voor gekomen. Ik was gekomen voor de brandende vragen in mijn rugzak.

'Jordan,' zucht ik. Langzaam wring ik haar armen los. 'Wat?' Ze kijkt me bezorgd aan. 'Zeg me niet dat je het nu weer gaat uitmaken vanwege een sextape,' fronst ze. Ik negeer die opmerking.

'East, zeg het. Je maakt me bang.'

Nog steeds zeg ik niets. In plaats daarvan open ik mijn rugzak en vis er een test uit. Haar mond valt open.

'Is dat... een zwangerschapstest?' Ze neemt hem uit mijn handen en staart ernaar.

'Ik wil dat je hem neemt,' eis ik.

Verbaasd tilt ze haar hoofd op. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar ze sluit hem weer. 'Dat doe ik niet.'

'Waarom?'

'Ik ben niet zwanger, Easton.'

'Je laat duidelijk symptomen zien van wel.'

'Ik wíl hem niet nemen.'

'Omdat?'

'Geheimen mogen er wezen.'

Dan raakt alles me, in één keer. Een stomp in mijn maag, een klap in mijn gezicht, een trap tegen mijn scheen. Zo voelt het,

het feit dat Jordan iets voor me achterhoudt.

Jordan wilt niet dat ik het weet.

Ik ben niet goed genoeg voor de functie van vader.

Ik neem een stap naar achteren. Met mijn rug tegen haar boekenkast.

'Easton?' Haar felle gezichtsuitdrukking verandert in bezorgd.

'Waarom mag ik het niet weten? Wat heb ik gedaan, dat ik niet mag weten over ons kind, dat in jouw buik groeit? Of is het wel, óns, kind?' breng ik verstikt uit.

'Nee! Er is geen kind! Ik ben niet zwanger, Easton, en ik ben níet vreemd gegaan!' Jordan sjort aan mijn arm.

Ik weet niet meer wat ik denk, zeg, voel of doe. Mijn lichaam schakelt zich naar de automatische piloot.

De reden dat ik Jordan niet vertrouw is dus niet duidelijk. Het vertrouwen is er wel, maar laat zich niet zien.

'Bullshit, Jordan,' snauw ik. Ze deinst achteruit. 'Denk je dat ik lieg?' vraagt ze. Ja, dat is wat ik denk. 'Waarom wil je die godverdomme test dan niet nemen?!'

'Wáárom vertrouw je me niet? Dit is niet iets waar ik over zou liegen!' roept ze verwrongen.

Ik laat een diepe zucht gaan. Vanuit de bodem van mijn longen. Verslagen gooi ik mijn hoofd in mijn nek.

'Jordan... Als je niet wilt dat, dat, ik dit samen met je doe, dan-' Ze drukt haar hand op mijn mond voordat ik mijn zin kan afmaken. Ze staat zo dichtbij dat haar adem langs mijn neus strijkt.

'Niets. Helemaal. Niets. Zeggen,' fluistert ze. 'Ik zou Jordan McBella niet zijn, als ik mijn kind, niet
samen met Easton Depont zou willen grootbrengen. Dus niet zeggen, Easton Depont. Denk er niet aan.'

En met die ene traan die over haar wang rolt, ben ik met een klap weer terug in de realiteit.

Ik sluit mijn ogen. Zucht nog een keer. Begraaf mijn hoofd in de holte in haar schouder en blijf zo staan.

'Sorry,' murmel ik. Mijn hand glijdt naar haar onderrug. Haar rug huivert en rilt onder mijn vingers, terwijl die van haar nog steeds in mijn rug knijpen.

Schor zeg ik dat ik moet gaan liggen. Ze weigert niet. Ze heeft nog steeds geen antwoord gegeven. Enkele seconden later viel ik in slaap.

Toen ik 's avonds weer wakker werd, lagen er 6 negatieve zwangerschapstesten op het nachtkastje.