Open The Door For The Badboy ✔

51.

*Jordan*

Het schemert buiten, de lantaarnpalen staan aan en de zwembadlichten zijn automatisch aangezet.

De stad, dat letterlijk aan onze voeten ligt, is versierd met kleine lichtpuntjes. De koplampen van een auto, de lantaarnpalen, de billboards en ramen.

'Jordan?' Mijn lopende band van gedachtes staat stil. Sandra's bezorgde ogen kijken me vragend aan. 'Heb je geen honger?' vraagt ze, blikkend op het onaangeroerde bord voor me.

'Nee. Niet echt.' Ik schuif het bord wat meer van me weg, en richt me weer op het 9-uur-'s avonds-uitzicht van Californië.

'Ik heb het koud. Ik ga iets diks aantrekken.' Chanel staat op en holt naar binnen. 'Kan je ook gelijk Easton wakker maken om te eten?' vraagt Sandra. Chanel roept vaag "is goed" terug.

Easton. God, ik voel me zo schuldig. Dacht hij nou letterlijk dat, áls het zou gebeuren, ik het hem nooit zou vertellen?

Chanel komt terug met een roze suède-trui aan en neemt weer plaats aan de lange tuintafel. Een paar enkele minuten later strompelt Easton het terras op.

Hij draagt nog steeds dezelfde kleding waarin ik hem heb achtergelaten, met een semi-verwarde blik op zijn gezicht.

'Lekker geslapen?' vraagt Sandra glimlachend. Hij geeft haar een warme glimlach terug, gaat zitten, en kijkt mij aan. Onze ogen staan op slot. Hij is de eerste die wegkijkt.

'Eet je niet?' Mijn bord, waarvan nog steeds elke sliert spaghetti op zit, trekt nu ook mijn aandacht. Ik schud mijn hoofd van nee.

'Dus, zoals jullie weten,' Sandra is de eerste die de ongemakkelijke stilte verbreekt. 'Komen jullie ouders vervroegd naar huis. Ze staan erop dat Easton vrijdag weer naar huis gaat.' Ze neemt een kleine, dramatische pauze.

'Ik heb misschien ook iets gezegd over Chanel.'

Easton en Chanel laten allebei tegelijkertijd hun vork vallen. Ik ben geschokt. Heeft Sandra het al verteld over Chanel?

'Je hebt, wát?!' Chanel staat zo heftig op dat de stoel naar achter valt. Alle kleur trekt uit Sandra's gezicht. 'Heb je over de telefoon verteld dat hun niet-gewilde dochter terug is?!' Chanel loopt richting Sandra. Dit is het moment waarbij ik zelf ook ga opstaan. 

'Als je nog één keer iets schreeuwt tegen haar, sta je op straat,' zeg ik kalm. Halverwege haar weg naar Sandra staat ze stil. 'Wat zei je?' fluistert ze. 

'Je hoorde me. Test me niet, Chanel. Bijt niet in de hand die je gevoed heeft,' sis ik. Sandra kijkt nerveus heen en weer. 

Chanel lacht schamper. 'Die mij gevoed heeft?! Niemand heeft mij gevoed! Mijn ouders hebben me gedropt aan de andere kant van het land!'

'En je bent teruggekomen! Denk je niet dat je ouders op een bepaald moment moeten weten dat hun dochter terug is?' bits ik. Easton schuift zijn stoel langzaam naar achter en neemt Sandra bij de arm. Terwijl hij haar geruststelt, leid hij haar naar binnen. Hij laat mij, Chanel, en de spanning tussen ons, achter in de tuin. 

Chanel schuifelt naar me toe en praat een hele toon lager. 'Jordan, jij weet niet hoe mijn ouders zijn. Jij weet niet wat ik zelf heb meegemaakt. Ik bedank je gastvrijheid en alle hulp, maar vind je zelf niet dat Sandra het niet zo vroeg al had moeten zeggen?' 

Nu ben ik degene die moet lachen. 'Ze komen vrijdág, Chanel. Hoe bedoel je "vroeg"?' 

Volle stilte. Dan,

'Je hebt gelijk. Ik moet weg.' Chanel draait zich om en draaft naar binnen. 'Wacht, Chanel!' 

Ik volg haar naar binnen, terwijl ze nog steeds richting haar kamer rent. 'Dat was niet wat ik bedoelde, luister, alsjebl-' Ze smijt de deur dicht in mijn gezicht. Net wanneer ik de deurklink grijp, hoor ik het slot. 

'Niet dingen doen waar je spijt van zult krijgen, Chanel,' zucht ik. 

Geen antwoord.

Ik laat me tegen de muur omlaag glijden en neem mijn haar in mijn handen. Chanel kan niet weg, niet na alles wat er is gebeurd. Dat verdient ze niet. Maar Sandra verdiende die ontploffing ook niet. Ze liet me schrikken, dat zeker, maar ze heeft het goeie gedaan. Stel je voor dat je terug komt van een zakenreis en je ziet onaangekondigd, uit het niets, je dochter die je al vijf jaar niet meer gesproken hebt. 

We lieten Sandra geen eens uitpraten. 

Ik klop nog één keer tegen Chanels deur in de hoop dat ze open doet. Zoals verwacht, niets. Zuchtend slenter ik de trap af. Alle lampen staan opeens uit. Het huis is omhuld in duisternis, alleen hier en daar schijnt een schemerlampje. Vermoeid gris ik een snack uit de kast en doe het licht achter me uit. Zijn ze nu al gaan slapen? Sandra gaat altijd een dutje doen als ze een beetje overstu-

'Dus nu eet je wel iets?' 

Geschrokken laat ik de zak chips vallen. Ik onderdruk net een gil. Hij draagt alleen een short waarbij je deels zijn boxerrand kan zien. In zijn ene hand een fles Jack Daniels en met zijn andere hand leunt hij op het keukeneiland. 

Stilletjes raap ik de zak op, en staar hem voor een tijdje aan. 'Ik doe het voor mezelf,' zeg ik zachtjes. 'Weet ik, want ik denk niet dat er iemand is die jou te dik vind,' grijnst hij. 

Hij legt de fles neer. 'Jordan,' zucht hij. 'Hoeveel je ook weegt, je bent prachtig. Ik dacht dat je dat langzamerhand al wist.' Er klinkt een beetje teleurstelling, wat mij alweer schuldig laat voelen.

'Je zou nu ook al moeten weten dat ik het je zou vertellen als ik je kind droeg.'

Zijn kaakspieren spannen aan en zijn ogen richten zich op een punt achter me. Easton opent zijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem dan weer. Aangezien hij me de weg verspert, loop ik om het keukeneiland heen. Hij is me net wat eerder, en staat recht voor me. 

'Ik was bang, Jordan. Ik dacht niet na en trok te snel conclusies. Sorry, oké?' Zachtjes slaat hij op het keukenblad, pakt mijn middel vast en trekt me naar zich toe. Zijn lippen wijken een beetje uiteen en zijn ogen doorboren de mijne. 

Na wat bijna een eeuwigheid leek, durf ik te antwoorden. 'Jij bent niet degene hier die sorry zou moeten zeggen.' En daarna zeggen we allebei niets meer, want Easton drukt zijn lippen op die van mij en ik werk niet tegen. Helemaal niet. Ik pak zijn gespierde schouders juist steviger vast. Zijn ene hand heeft nog steeds mijn middel vast en met de andere omvat hij mijn wang. 

Plotseling horen we een deur dicht slaan, haastige voetstappen, gevolgd door het geluid van rollende kofferwieltjes. 

Easton is verward, niet-wetend wie het is. Pas wanneer hij haar de hoek omziet slaan met een koffer, komt hij in actie. 

'Chanel!' Ik ren langs Easton heen, naar de hal. Ze slingert de deur open, maar ik sla hem weer dicht. 'Niet gaan, alsjeblieft,' probeer ik. 'Het spijt me voor alles wat ik zei, maar niet gaan.' 

Haar blik lijkt uit vuur te bestaan. Ik heb haar boos gemaakt, dat weet ik, maar alles wat ik zei was de waarheid. 'Mijn taxi staat al voor de deur en mijn hotelkamer is al geboekt,' zegt ze ijskoud. 

Wanhopig kijk ik naar Easton. Hij weet ook niet wat ie moet doen. Ik kijk nog een keer uit het raam, om te zien dat er inderdaad een taxi staat. Ik hoor Easton slikken. Chanel trekt de deur open, stapt naar buiten en laadt haar koffer in de achterbak van de taxi.

Geen één keer kijkt ze achterom. 

///

Ik ben terug, zoals jullie waarschijnlijk zien. Het spijt me dat ik zo lang inactief was en niets uploadde, maar school ging voor. Ik ga weer proberen om regelmatig te uploaden. 

Open the Door for the Badboy is in een paar hoofdstukken weer afgerond, en dan zal ik beginnen met SHTMR2.