Open The Door For The Badboy ✔

58.

*Jordan*

Ik weet dat het een verassing is waar we heen gaan, maar ik ben nu wel echt benieuwd. Easton wilde eerst even wat gaan eten voordat we naar de "verassing" zouden gaan. Dat vind ik prima, want ik sterf van de honger.

We zijn gestopt bij een Taco Bell. De parkeerplaats is zowat leeg, en we zijn de enige op twee andere auto's na. 'Hetzelfde wat je altijd neemt?' Ik knik. Een burrito met gekruide friet en een kleine Cola Light. Easton spreekt het in en we rijden dan door naar het betaal-raampje. Ik wil mijn creditcard uit mijn tas halen, maar hij houdt me tegen. 'Wat? Jij betaalde gisteren, dus nu wil ik betalen,' hou ik tegen. Hij staart me glimlachend aan, en geeft dan zijn pas aan de caissière. Ik hou van hem, maar soms wil ik hem echt... wùrgen.

'Ik weet dat je van me houdt.' Alsof hij m'n gedachten kan lezen.

'Wanneer zei ik dat?'

Hij houdt zijn hoofd even scheef en staart me aan.

'Dat hoef je niet te zeggen, ik wéét het gewoon.'

Ik dacht dat "voorbestemd voor elkaar" een fabeltje was, maar, wauw, ik denk dat Easton en ik het levend bewijs ervan zijn.

'Meneer heeft zojuist een paar extra minuten in bed verdiend,' grap ik. Zijn ogen en grijns worden groter. 'Zullen we nu naar huis gaan?' zegt hij snel. Glimlachend kijk ik hem aan. Ik zou niets anders willen, maar ik ben echt nieuwsgierig naar wat hij vanavond in petto heeft. 'We zitten nog steeds in de drive-thru, hè?' herinner ik hem. Ik hoor zachtjes een "oh". 'Als we thuis zijn, dan?'

Ik antwoord niet. In plaats daarvan glij ik mijn hand langzaam op zijn schoot, naar boven. Ja, het was wel duidelijk te horen dat zijn adem stokte. 'Waarom pas wanneer we thuis zijn?' fluister ik, bijtend op mijn lip. Zijn kaken zitten strak op elkaar en zijn blik glijdt van mijn ogen naar mijn hand. God, ik vind het geweldig wanneer ik de controle over Easton heb. Helaas moet ik het feestje verbreken, want ik zie de cassière al aan komen lopen met onze bestelling. Easton zucht diep uit. Zachtjes mompelt hij een aantal scheldwoorden naar zichzelf.

'Dank u, fijne avond nog!' Met de ene hand rijdt hij de drive-thru uit, en met de ander geeft hij de papieren zak aan mij. 'Dat gaan we afmaken vanavond,' besluit hij. Graag.

'En, gaan we nu naar je zogenaamde verassing?' vraag ik zachtjes. 'Nee, eerst even eten, dan gaan we er heen.' Hij kijkt me nog steeds niet aan. 'Kan je geen hint geven?' probeer ik. Ik ga echt dood van de nieuwsgierigheid. Hij aarzelt even voordat ie antwoordt.

'Eigenlijk weet ik geen eens of je het zo leuk gaat vinden...' Nu kijkt ie me aan. Hij wilt peilen wat mijn reactie is. Nou, ik ben stomverbaasd. Waarom is het dan een verassing? Ik hoop voor hem dat we niet naar een stripclub gaan. Blijkbaar doen veel koppels dat, maar ikzelf zou het echt niet aankunnen als Easton een stijve-

'Waar denk je aan?' zegt hij gelijk. Ik haal mijn schouders op. 'Waarom denk je dat ik het niet leuk ga vinden? Je kent me inmiddels nu wel goed om te weten wat ik wel en niet leuk vind, toch?'

Hij blijft stil. What the... 'Tóch?' Easton schrikt op. 'Ja, tuurlijk! Shit, ik weet het gewoon niet. Je vindt het vast leuk, máár er is een kleine kans dat je... nou ja, het niet fántastisch gaat vinden.' Hij slaat op het stuur. 'Ik weet het niet. Sorry, fuck, we kunnen ook gewoon weer naar huis gaan als je wilt.'

Ik zucht. 'Wil je dat?' Ik zou het graag willen zien, maar als Easton zich er niet meer goed bij voelt, hoeft het niet. Ik wil hem niet pushen. En sowieso, ik wil geen risico's nemen. Teleurstellingen vermijd ik liever. Wie niet?

Hij bijt op de binnenkant van z'n wang. 'Kunnen we het verschuiven?' vraagt hij zachtjes. 'Naar morgen, of zo?'

Stilletjes leg ik mijn hand op zijn schouder. 'Het maakt mij niet uit, als je dat liever hebt, kunnen we ook gewoon weer naar huis gaan. Dat "ene" afmaken.' Langzaam voel ik zijn spieren ontspannen onder mijn vingers. Zijn mondhoeken trekken gelijk omhoog. Hij drukt het gaspedaal gelijk in en keert gelijk om in de eerste afslag die hij ziet.

Thuis aangekomen springt Easton de auto uit. Hij trekt mijn deur nogal snel open en gooit me over zijn schouder. 'Wacht! Het eten van Taco-Bell!' giechel ik. De zakken liggen verspreid over mijn stoel. 'Geen stress, we eten allebei iets anders vanavond,' gromt hij. Lachend rent hij naar binnen.

***
Ik weet dat de meeste mensen zulke schrijversberichten aan het einde haten, maar ik moest dit even kwijt. LEES DIT PLEASE.

Volgend hoofdstuk, by the way, is een heftige liefdesscène lol. Ik weet dat jullie van zulke hoofdstukken houden, dus ik heb even een extra gedetailleerde geschreven. Het is ook gelijk mijn "sorry" voor dat ik zolang weg was :(
(Dus als je niet tegen zulke scènes kan, skip het hele hoofdstuk! Laat please geen haat achter. Er is een verschil tussen haat en kritiek.)

Nogmaals bedankt voor een miljoen reads bij Say Hi To My Roommate: The Badboy!!!

Helaas moet ik ook mededelen dat er voorlopig nog geen SHTMR2 komt. Ik heb er geen inspiratie voor en loop echt totaal vast. Ik heb daarom het eerste hoofdstuk offline gezet. Misschien ooit in de toekomst.

Love you all. Serieus, jullie zijn echt een deel van mijn leven geworden.

<3