Open The Door For The Badboy ✔

62.

*Jordan*

'Zoals jullie weten hebben wij een prachtige dochter, genaamd Jordan!' Mijn vader wijst naar me. Oh, god, ik begin te blozen. Elk paar ogen richt zich op mij. Easton houdt me trots vast. Nu pakt zijn vader de microfoon over. 'En dan weer onze zoon waar we hartstikke trots op zijn.' Alle ogen zijn nu gericht op hem. Tevreden kijkt hij rond. Ach, wat houdt hij van aandacht.

'Wij hebben, als zakenpartners, dus het besluit genomen om minder tijd in ons werk te steken, en dat weer in onze familie en vrienden te steken, de dingen die er echt toedoen,' 'gaat hij verder. 'We dachten daar dus over na. Hoe steken we minder tijd in onze bedrijven, maar leveren we nog steeds dezelfde perfecte kwaliteit? Door samen te werken natuurlijk! Taken verdelen! Teamwork!'

Wat... gebeurt er? Hoor ik dit goed?

'Hierbij kondigen we aan dat McBella Corporations samen gaat werken met Deponts Logistics!'

Applaus vanuit het publiek. Ik kijk Easton verbaasd aan. Hij doet hetzelfde.

Dus dít is waar ze zo blij over deden? Ik geef ze al het recht! Juichend gooi ik mezelf in Easton's armen. Onze ouders kijken trots rond in de menigte. Iedereen schudt hun de hand en omhelst hun. 'Hm... ik denk dat we nu meer dan alleen partners zijn,' grapt Easton. 'Zakenpartners, zeker?' doe ik mee. Lachend drukt hij een kus op m'n lippen.

Terwijl Easton wordt gefeliciteerd door kennissen, ren ik snel naar voren, naar mijn ouders. Ze zijn in gesprek, maar als de mensen mij zien aanlopen, sluiten ze het af. 'Oké, dus... volgende week picknick? Nu jullie toch meer tijd hebben?' begin ik. Mijn vader grinnikt. 'Doen we.'

Niet te geloven dat m'n ouders dit voor ons hebben gedaan. Ik zeurde altijd over dat ik nooit genoeg tijd met ze heb gekregen, en nu krijg ik eindelijk wat ik wil. Ik houd van ze.

***

'Ik denk dat er mensen echt dronken beginnen te worden. Vooral die werknemers die denken dat ze nu opslag krijgen,' lacht Wade. Het is inderdaad veel drukker geworden. Veel meer mensen zijn losser en gezelliger aan het doen. Er wordt inmiddels ook al gedanst op het gras-gedeelte.

Ik, Easton, Wade en Julina zitten op de loungebanken. Ik lig tegen Easton aan, Julina zit op Wade's schoot. Met z'n vieren kijken we naar de hele gebeurtenis. Ik weet niet waar de rest heen is gegaan. Mayra en Valerie zijn aan het dansen, Lena is aan het praten met Chanel in de woonkamer, en Anthony is met een meisje van de catering een kamer ingeslipt. Ik hoop dat ze niet wordt ontslagen...

'Hey,' zegt Easton zachtjes in mijn nek. 'Zullen we gaan? We kunnen ook blijven als je zin he-'

Ik sta gelijk op en trek aan zijn arm. Hij geeft me een grijns, pakt me bij mijn hand, en neemt me dan mee naar binnen. Julina en Wade keken verbaasd naar hoe we zo snel weggingen.

Easton loopt rechtstreeks naar zijn auto. Ik dacht dat we naar mijn slaapkamer zouden gaan? 'Waar gaan we heen?' vraag ik hem. Hij houdt de deur aan mijn kant open. 'Geen vragen. Stap gewoon in.' Vragend, maar ook nieuwsgierig, stap ik in.

***

Na de hele weg alleen over kleine dingen te hebben gesproken, komen we na een half uur aan op de parkeerplaats van een groot appartementencomplex. Het is een overduidelijk duur gebouw. Studenten slenteren in en uit. Het is midden in de stad, langs drukke winkelstraten en autowegen. Ik in een strakke jurk en Easton in pak is een grappig gezicht tussen al deze mensen.  'Easton, waar zijn we...?'

'Ik was je nog een verassing tegoed,' is het enige wat hij zegt. Dan pakt hij mijn pols en trekt me mee naar binnen. De bewoners kijken ons vragend aan. Mijn hakken tikken luid tegen de marmeren vloer, en ergens geeft het me een blij gevoel. We stappen de lift in en staren naar onszelf in de spiegel aan de muur. Mijn vingers nog steeds verstrengeld met die van hem.

'Ik hou van je.' Easton knijpt zachtjes in mijn hand.

'Ik meer van jou.'

'Onmogelijk.' Een blos trekt naar mijn wangen.

Op verdieping twaalf stappen we eindelijk uit. Wat doen we hier? Komen we een vriend bezoeken? 'Kan je me nu alsjeblieft uitleggen-'

'Sst, je ziet het zo.' Oh, zo kan het ook. Onverwachts haalt hij een sleutel uit zijn zak en steekt hem in een deur. Wanneer heeft hij die ge-

Het uitzicht. Adembenemend.

Even hou ik mijn adem in en loop over de lege ruimte naar de muurlange ramen. Uitzicht van over de hele stad. Zelfs de zee is vanaf hier te zien. Ik hoor Easton zachtjes vanachter naar me toe lopen.

'Volgens mij kan ik mijn huis zien,' fluister ik. Zijn hand omvat mijn middel en trekt me naar achter. 'Wacht, kijk vanuit de slaapkamer. Die is nog mooier.'

Achter ons is een gang met vier andere deuren, Easton neemt me naar degene helemaal aan het einde. Eenmaal de deur is geopend, komt me weer een uitzicht tegemoet.

'Oh, kijk! Dat is de universiteit waar je volgend jaar heen gaat!' Enthousiast wijs ik door het raam. Easton negeert het en staart me aan. Vragend kijk ik terug.

'Van wie is dit appartement...?' vraag ik na een tijdje. Hij blijft stil en pakt mijn handen vast. 'Is... is het van jou?' Dat verklaart misschien waarom het leeg is. Easton gaat volgend jaar studeren en wilde graag op kamers wonen.

'Nee, het is van óns,' zegt hij zachtjes. Verbaasd trek ik mijn handen uit die van hem. Van ons? Wij twee? Samen?

'Jordan, je zag het net zelf. Je kan gewoon naar school blijven gaan, en ik kan nog steeds gaan studeren. Het hele jaar door, alleen wij tweetjes.'

Dit was de verassing? Waarom dacht hij dat ik het niet leuk zou vinden? Mijn ogen beginnen te prikken door de tranen.

'Wat vind je ervan?' Hij kijkt me hoopvol, glimlachend, aan.

In elkaars armen slapen, elke avond. Net zoals de afgelopen vier weken. We hoeven allebei niet te lang te reizen om elkaar te zien. 'Geweldig. Ik vind het geweldig, Easton.'

Hij geeft me geen tijd om naar hem te glimlachen en tilt me gelijk op. Juichend springt hij, met mij in z'n armen, door de lege kamer. 'Dit gaat zo fantastisch worden. Je mag alles inrichten zoals je zelf wilt, we kunnen elke zaterdagavond samen met z'n tweetjes een film kijken, misschien wel een huisdier nemen! Dat wilde je toch zo graag, een puppy?' Hij ratelt enthousiast verder over de toekomst, terwijl ik dit nog steeds allemaal probeer te verwerken. 

Samenwonen met mijn beste vriend en de liefde van mijn leven? Ik wil niets liever.