Open The Door For The Badboy ✔

29.

*Easton*

Ze drukt gelijk haar mond op die van mij. Eerst geniet ik weer van de smaak van haar lippen, maar wanneer ik een pijnscheut voel in één van mijn heupen, trek ik een grimas. Jordan laat gelijk los.

'Wat is er? Deed ik je pijn? Gaat het wel, moet ik de dokter halen?' Ze schiet gelijk bezorgd overeind, wat er heel schattig uitziet.

'Nee, nee. Ik heb gewoon,' Ik trek het ziekenhuis-shirt een beetje omhoog en zie dat mijn linkerheup verbonden is met een heel rol verband. 'Een brandwond, denk ik.'

'Heb je ook. Alleen je linkerheup zeiden ze. Weet je wat er is gebeurd?' vraagt Jordan.

Eerlijk gezegd herinner ik het me niet meer zo goed. We waren in de Spaanse les. Het alarm ging af, en de docent nam het protocol af. Toen ik met de rij naar buiten liep, keek ik achter me naar de brand. Ik durf te zweren dat ik een jongen zag, en daarna wegrende toen hij mij zag.

Ik dacht dat het de brandstichter was, dus ben ik er achter aan gerend. Eenmaal in de dikke zwarte rook, begaven mijn longen het. Dat is nog alles wat ik weet.

Als ik dit aan Jordan vertel, zal ze woedend zijn. Boos dat ik achter hem aan ben gegaan.

'Nee. Alleen dat ik flauwviel.' lieg ik. Het voelt zo verkeerd, maar het is het beste.

Ze knikt langzaam. 'Wanneer mag je weer naar huis?' vraagt ze dan. 'Weet ik niet. Ik ben pas net wakker.'

Op dat zelfde moment gaat de deur open en komt er een verpleegster naar binnen.

'Je bent wakker!' Ze is verrast of geschrokken, ik weet het niet. 'Hoe voel je je? Nee, wacht. Ik haal dokter Janise.' Ze rent de deur weer uit.

Jordan kijkt me met een vluchtige glimlach aan. Daarna komt de dokter naar binnen.

***
'Je mag hier blijven slapen, hè?' zeg ik tegen Jordan. Ik hou haar pols vast. 'Je hebt je nachtrust nodig, Easton.' zucht ze.

'Geloof me. Ik kan niet slapen zonder jou.' smeek ik. 'Dat deed je vanmiddag wel heel goed, hoor.' lacht ze.

'Maar toen was ik knock out door rook. Alsjeblieft, blijf gewoon.' dring ik aan. Ze rolt haar ogen en legt haar tas weer neer. 'Oké. De deur moet wel op slot, want ik zal in mijn ondergoed slapen.'

'Komt goed.' grijns ik. Ik druk op het rode knopje naast mijn bed. Binnen no time staat er nu weer een andere verpleegster voor mijn bed.

'Is het mogelijk om de deuren op slot te houden?' vraag ik aan de aardig-uitziende gerimpelde vrouw. 'Helaas niet. We moeten toegang hebben tot deze kamer voor het geval het niet goed met je gaat.' zegt ze spijtig.

Jordan kijkt me aan. Jammer, dat word dus geen dolle avond.

Volgens mij weet ze waar ik over denk, want ze gooit een waarschuwende blik naar me toe.

'Kunt u anders dan comfortabele kleding voor me regelen? Het hoeft niet per se, ik kan wel langs huis gaan.' vraagt Jordan aan de vrouw. 'We hebben wel iets. Wacht je hier?' antwoord de verpleegster.

Ze komt even later terug met een oversized t-shirt en een kort broekje van dezelfde stof kleding die ik nu draag.

'Is dit goed?' Ze overhandigt de stukken stof aan Jordan, die het bekijkt. Ze knikt bedankend en loopt dan de badkamer in.

Ik schuif alvast een beetje op, zodat Jordan ook plek heeft in het bed. Ze komt terug met een losse paardenstaart in haar haar, en al haar makeup eraf.

Jordan is volgens mij het enige meisje dat er zo goed uit kan zien in.

Ik sla mijn armen open en Jordan kruipt het bed in. Ze doet het heel langzaam en rustig, alsof ze me pijn kan doen met elke zet.

'Slaap lekker.' zegt ze. 'Geen slaap lekker. Je vertelde me iets vandaag toen ik sliep. Wat was het?' vraag ik. 'Oh ja. Ik ben cheercaptain.' Ze kijkt me glimlachend aan.

'En je moeder heeft nooit kanker gehad. Het was een virus.' voegt ze er aan toe. Mijn ogen sperren open. 'Is dit een grap? Jezus...' Ik woel met mijn handen in mijn haren.

Ik wil nu opstaan en met Jordan door de kamer dansen, maar mijn ene been is buiten werking.

'Dus ze blijven daar?' vraag ik. Jordan knikt lachend.