Dwa całkiem inne światy.
Jeden przejawiający się w dostojeństwie i grzeczności drugi żyjący według własnych zasad łapiąc każdy dzień.
Tyle różnić.
Jednak to samo marzenie.
Marzenie o odnalezieniu drogi ku królestwu miłości...
"-Czasem mi przypominas...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Niech będzie tak jak rozkazujesz drogi ojcze-odpowiedziałem ze smutkiem, czując okropny żal. Nie zamierzałem go jednak pokazywać. Uśmiechnąłem się więc do niego szeroko. Ukłoniłem się, a następnie spokojnym krokiem pokierowałem w stronę mojej komnaty. Starałem się zachować spokój. Lecz wewnątrz krzyczałem w niebo głosy mówiąc ojcu prosto w twarz co myślę.
"Czyli robisz coś czego nigdy nie zrobisz"-zadrwiła moja podświadomość, trafiając w słaby punkt.
Od mojej ostatniej ucieczki obiecałem sobie, że będę słuchał moich rodziców.
Będąc niemal przy swojej komnacie łzy napłynęły do moich oczu.
Jeszcze chwila Jiminie-uspokajałem się w myślach.
Liczyłem po cichu do dziesięciu, aby odpędzić atak szlochu. Nie miałem zamiaru robić wielkiego teatrzyku przy służbie.
Skoro mój ojciec zażyczył sobie abym był w pokoju-tak być powinno.
Wpadłem do pokoju, a sztuczny uśmiech znikł jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Maska obojętności na słowa mojego opiekuna opadła.
-Dziesięć-wyszeptałem na głos, a łzy zaczęły strumieniami płynąć po moich policzkach. Lekkie drżenie ogarnęło moje ciało, a cichy szloch wydobył się spomiędzy warg.
Złapał mnie lament mojego złamanego serca, które nie może pogodzić się z myślą, że nie spotka dziś nowych ludzi.
Rzuciłem się na łóżko, a po chwili wtuliłem w moją poduszkę w czarno-białe kropki.
Starałem się tym sposobem stłumić mój coraz to głośniejszy szloch.
Tak jak zazwyczaj w mojej głowie pojawiły się pytania zbuntowanego serca.
Czy już na zawsze będę tu uwięziony ? Czy dane mi będzie poznać kogoś kto odmieni mą historię ? Czyżby rodzice dowiedzieli się o moim występku i postanowili się teraz zemścić?
Pytania przelatywały przez mój umysł jak szalone, a ja czułem jak cały ich ciężar spada na moje barki.
Byłem bezsilny.
Wtedy zaatakował mnie mój największy wróg.
Panika.
Zaczęła ona brać nade mną władzę, śmiejąc się przy tym kpiąco z mojej słabej natury. Sprawiała, że ciało wpadało w pewnego rodzaju trans.
Wszystko stawało się niewyraźną plamą. Odgłosy dobiegające ze wsząd stawały się głuchym echem niknącym w ścianach mojego umysłu. Ciało zaczynało drżeć jakby zostało kopnięte przez prąd elektryczny.
Zacząłem szybciej oddychać, a serce boleśnie zaczęło uderzać o moje żebra. Zacisnąłem mocno powieki.
