Dwa całkiem inne światy.
Jeden przejawiający się w dostojeństwie i grzeczności drugi żyjący według własnych zasad łapiąc każdy dzień.
Tyle różnić.
Jednak to samo marzenie.
Marzenie o odnalezieniu drogi ku królestwu miłości...
"-Czasem mi przypominas...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
[...] Tęsknota i ból wisiały w powietrzu. Uczucie wyraźnego braku dawało o sobie znać gdy piękna aczkolwiek smutna i melancholijna pieśń wypełniała ściany dużego domu.
Jednak to było w pewien sposób intrygujące. Było niczym wypowiedziane zaklęcie przyciągające mnie do siebie.
Krzyczało "Podejdź bliżej! Nie bój się". Może też dlatego pomimo złego stanu fizycznego jak i psychicznego podniosłem się. Mój świat zawirował jednak nie powstrzymało mnie to przed cichym opuszczeniem sypialni, w której się znajdowałem. Zamknąłem za sobą drzwi opierając się. Chłód otaczał mnie z każdej strony, gdy bosymi stopami, otulony kocykiem kierowałem się w stronę granej melodii. Podazałem za nią nie patrząc na nic innego. Liczyła się tylko ona. Była zupełnie jak przewodnik, ktory szedł ze mną przez labirynt i starał się odnaleźć wyjście.
Oparłem się o framugę rozgladając się po spowitym w mroku salonie. Jedynie słaby blask księżyca wpadający przez okno rozświetlał to wnętrze. Tworzył tym samym cienie, które wyglądały z jednej strony przerażająco co niesamowicie intrygująco.
Tak samo wyglądał człowiek siedzący przy fortepianie. Mleczno biała skóra była widoczna z daleka, a roztrzepane miętowe włosy mieniły się w blasku księżyca. Smukłe palce sunęły po klawiszach niczym zaklęte w symfonii dźwięków. Dotarło do mnie teraz jaki piękny jest ten widok. YoonGi i Pianino były jednością. Symfonią idealnego układu pomiędzy człowiekiem a muzyką. Westchnąłem z zachwytu, czym niestety dałem o sobie znać. Dom pogrążył się w ciszy, a czekoladowe oczy YoonGi'ego lustrowały moją sylwetkę. -Czemu nie śpisz ?-Spytał cicho, bardzo łagodnym tonem głosu. Nieznanym mi dotychczas. -To było piękne-wyszeptałem nie przerywając naszego spojrzenia.-Ale smutne-dodałem podchodząc w jego stronę-Tęsknisz za mamą prawda?-Spytałem, a w oczach chłopaka pojawił się szok oraz ogromny ból. -Tęsknie-przyznał-Ale to chyba jest normalna kolej rzeczy. Jeśli kochasz to tęsknisz-wyszeptał. Usiadłem obok niego, poruszając bezgłosnie ustami. -Ona jest przy tobie. Cały czas Yoongi hyung-oświadczyłem niepewnie-Patrzy na Ciebie z dumą. -Raczej z rozpaczą-wtrącił. W jego głosie nie brzmiał gniew był po prostu smutek-Jeśli mnie widzi to zastanawia się czemu tak się niszcze. -A czemu to robisz?-Zapytałem. -Bo tęsknię-powtórzył-Bardzo. Przytaknąłem głową na chwile milknąc. Po chwili jednak postanowiłem zadać mu pytanie -Można tęsknić za kimś...kto przy nas jest? -Można -rzucił krótko-Bo jest w nas myśl, że ta osoba będzie musiała nas zostawić. -Dlaczego tak jest? -* Decyzja oswojenia niesie w sobie ryzyko łez*-zacytował-Kiedy pozwolisz komuś aby raz przejął kontrolę nad swoim sercem mozesz być pewny, że łzy staną się twoim bliskim przyjacielem, a tęsknota będzie rosła coraz bardziej. -Dlatego nie chcesz być oswojony-szepnąłem-Boisz się o ryzyko tęsknoty i łez-dodałem na co chłopak pokiwał głową. Odwrócił wzrok, a ja poczułem smutek.
Tęsknota. Tęsknota za głupim spojrzeniem, które jeszcze chwilę temu było. -Pozwól mi się oswoić-proszę cicho kładąc swoją małą dłoń na tej ego duzej spoczywającej na pianinie-Pozwol mi być twoim przyjacielem. -Nie mogę-wykrztusił zamykając oczy. -Ale dlaczego?-Spytałem obserwując dokładnie ruchy starszego. Ten westchnął. -Bo znikniesz niczym motyl. Odejdziesz gdy tylko się zblize, A ja tym samym popadnę w ruinę[...]
