Dwa całkiem inne światy.
Jeden przejawiający się w dostojeństwie i grzeczności drugi żyjący według własnych zasad łapiąc każdy dzień.
Tyle różnić.
Jednak to samo marzenie.
Marzenie o odnalezieniu drogi ku królestwu miłości...
"-Czasem mi przypominas...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Znajoma melodyjka nagle zaczęła wypełniać głuchą ciszę, a blada poświata rozjaśniła panujący w pokoju mrok.
Cicho zamruczałem przecierając dłonią oczy. Sięgnąłem po telefon, słysząc ciche niezadowolone marudzenie Hoseoka, leżącego na łóżku obok.
Odebrałem, nie patrząc kto do mnie dzwoni o tak późnej porze. -Halo?-wychrypiałem zaspany, przymykając ciężkie powieki. -Ji...Jimin-usłyszałem cichy, strasznie drżący głos YoonGiego, który momentalnie mnie wybudził. Usiadłem wyprostowany jak struna, mrugając powiekami. -Yoonie, co się dzieje ? -Mój Tata...on...trafił...on trafił do szpitala-wyszeptał łamiącym się głosem.-Strasznie się boje..proszę przyjedź tutaj -Już jadę Yoonie. Przyjadę jak najszybciej się da-obiecałem, zrywajac się z łóżka.-Wyślij mi adres szpitala sms'em proszę. -Do...dobrze-wyszeptał-Czekam...Ale błagam uważaj na siebie...
Przygryzłem wargi czując jak do oczu napływają mi łzy słysząc taki załamany głos mojego hyunga. -Będę uważał. Obiecuję
Chłopak się rozłączył, wtedy głośno westchnąłem. Przeczesałem dłonią włosy.
-Co sie stało ?-Zapytał zaspany Hoseok. -Jadę do szpitala. Tata YoonGiego podobno tam trafił-wyjaśniłem w pośpiechu się ubierając . -Jechać z tobą ? -Nie, pojadę z ciocią-oświadczyłem, chowając klucze do kieszeni-Pogadaj z rana z resztą okay? -Dobrze-powiedział, siadając na łóżku.-Zaopiekuj się Sugą. -Zaopiekuję...
Nie pozwolę żeby mój aniołek cierpiał...Nie dopóki jestem obok.. *****
-Ciociu szybciej proszę -poprosiłem poruszonym z niepewności głosem. Chciałem jak najszybciej znaleźć się u boku YoonGiego. Bałem się o niego okropnie. Słysząc jego płacz coś we mnie pękło i teraz to pęknięcie zaczęło na mnie ciążyć. -Jiminnie staram się. Wiem, że się martwisz o Sugę, ale uwierz on wolałby żebyśmy dotarli w jednym kawałku-powiedziała próbując mnie uspokoić. -Wiem, ale...on mnie potrzebuje -wyszeptałem łamiącym się głosem. Przygryzłem warge, mocno zaciskając dłonie na swoich udach-Tak strasznie się boje o niego.. -Jimin. YoonGi będzie cały. -Ale jego ojciec..-zacząłem niepewnie, kobieta spojrzała przez chwilę na mnie. -Jego ojciec wyjdzie z tego, a u YoonGiego wszystko się ułoży. Zobaczysz...Nie możemy zakładać najgorszego, to nie pomoże YoonGiemu-oświadczyła z delikatnością, słabo się uśmiechając. -Masz rację ciociu-powiedziałem cicho wzdychając.-Nie powinienem zakładać najgorszego -Dokładnie mały. Wszystko się ułoży **** Po dziesięciu minutach dotarliśmy do szpitala. Ciocia chciała iść ze mną jednak powiedziałem jej, że wolałbym z YoonGim zostać sam. Ciocia lekko uśmiechnęła się na to po czym kazała mi pozdrowić YoonGiego i wróciła do domu, tymczasem ja wbiegłem do szpitala, rozglądając się za kimś kto mógłby mi powiedzieć, gdzie znajdę Pana Mina, a w tym też jego syna. -Przepraszam-pobiegłem do jakieś pielęgniarki -Przepraszam, że Pani przeszkadzam, ale wie Pani może gdzie znajdę Pana Mina? -Przykro mi...niestety Nie wiem-uśmiechnęła się słabo, zostawiając mnie na środku korytarza.
