Το φιλί του Νάρκισσου

2

Η Σοφία στεφάνου, η μητέρα της Λήδας, κοίταξε μελαγχολικά το χρυσό της ρολόι που ήταν περασμένο στον καρπό του δεξιού της χεριού. Η ώρα είχε πια περάσει από εφτά. Σίγουρα η παρουσίαση θα είχε ξεκινήσει τώρα, να την αναζητούσε άραγε η κόρη της; Να είχε βάλει εκείνη τη Γαλλίδα την εστέλ να ψάχνει τον κόσμο που καθόταν στις πρώτες θέσεις για εκείνη;

Ρουθούνισε με αδιαφορία και έπαρση και παίρνοντας τα μάτια της από το υπέροχο κόσμημα, τα κάρφωσε πάλι στο πολυτελές χαρτί που ήταν μπροστά της πάνω στο γραφείο. Μετακίνησε ελαφρά την περιστρεφόμενη καρέκλα της αλλά τελικά αντί να σηκωθεί όπως λογάριαζε να κάνει αρχικά, ξεκίνησε πάλι το διάβασμα όσων είχε γράψει. Ο Στάθης, ο δικηγόρος της τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου, τις είχε δώσει όσες συμβουλές της ήταν απαραίτητες για να μην κάνει κανένα λάθος στη διατύπωση, όχι πως κι αν έκανε θα υπήρχε πρόβλημα βέβαια... Δεν υπήρχε άνθρωπος στην ελλάδα που θα έμπαινε στη διαδικασία να αμφισβητήσει την τελευταία και νόμιμα επικυρωμένη διαθήκη της σΟφίας στεφάνου.

Όταν έμεινε τελικά ικανοποιημένη, υπέγραψε με τον πιο αριστοκρατικό της τρόπο, κι έβαλε το χαρτί μέσα σε έναν μεγάλο φάκελο. Αυτά που κρύβονταν πια εκεί μέσα δεν ήταν πολλά, χωρούσαν σε μόλις λίγες γραμμές, θα συντάραζαν ωστόσο για τα καλά τον κόσμο της καλής κοινωνίας. Μα και τι έγινε; Μήπως θα ήταν εκεί η ίδια;

Θα ήταν βέβαια η κόρη της...

Για μια στιγμή η αλαζονεία της έγινε πάλι μελαγχολία, σχεδόν θλίψη, βιάστηκε όμως να την αποτινάξει κι αυτήν. Καθόλου δεν της ταίριαζε, όσα έγιναν αποτελούσαν πια κομμάτι της σφαίρας του παρελθόντος. Όλοι είχαν κάνει τις επιλογές τους, κι εκείνη, κι ο πατέρας της Λήδας...

σηκώθηκε τελικά και κοίταξε έντονα και κριτικά τον πίνακα που κρεμόταν στο κέντρο του δωματίου που αποτελούσε και το προσωπικό της γραφείο. Επρόκειτο για μια ελαιογραφία την οποία και είχε φιλοτεχνήσει ο ζαν ντε Κρεστ. Σήμερα τον ήξεραν βεβαίως όλοι όσοι ενδιαφέρονταν για την καλή μοντέρνα ζωγραφική. Μόνο αυτοί που πλήρωναν αδρά ήταν σε θέση να στολίσουν το σαλόνι τους με έναν δικό του πίνακα, κι ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλεγόταν και η σΟφία στεφάνου. Το θέμα όμως ήταν πως εκείνη δε χρειαζόταν να πληρώσει τίποτα για να αποκτήσει έναν πίνακα του ζαν. Ήταν φίλος της, και ζωγράφιζε για το σπίτι της όταν άσημος καθώς ήταν έβγαζε το ψωμί του φτιάχνοντας εκπληκτικές απομιμήσεις έργων του Ρέμπραντ και του πικάσο.