Το φιλί του Νάρκισσου

40

Η Λήδα ξύπνησε από τον ήχο της κλασικής μουσικής που προερχόταν από το κινητό της. Είχε βάλει για ήχο αφύπνισης την πιο γνωστή μελωδία του Τσαικόφσκι που δεν ήταν άλλη από αυτή της λίμνης των κύκνων. Το περασμένο βράδυ είχε περάσει πολλές ώρες ξεφυλλίζοντας παλιούς εικονογραφημένους τόμους με παραμύθια, προσπαθώντας να ξεχάσει τη δική της οικτρή πραγματικότητα. Καμιά αμφιβολία δεν είχε για το γεγονός πως έπειτα από το σημερινό της ραντεβού με τον αλέξανδρο θα περνούσαν μήνες ακόμη για να τον ξαναδεί. Τον είχε πιστέψει πως δε θα την εγκατέλειπε ακόμη και τώρα που είχε χαρίσει σε άλλη το όνομα του, ωστόσο η εμπιστοσύνη της αυτή είχε διαψευσθεί. Τελικά είχε αποκοιμηθεί πολύ αργά, βυθισμένη σε σκέψεις που προέρχονταν από τα παραμύθια. Για κάποιο λόγο ονειρεύτηκε πως η Ρόζα Σμιθ ήταν βασίλισσα σε μια χώρα μακρινή που ζούσαν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες μέσα σε αυτήν. Να που της έλειπε η Ρόζα, και μάλιστα πολύ περισσότερο από την εστέλ.

Απενεργοποίησε τον ήχο του ξυπνητηριού και μετά σηκώθηκε με κινήσεις βαριές ακόμη από τον ύπνο και νωχελικές. Η ώρα κόντευε εννιά και μισή. Αν δεν είχε ραντεβού με τον αλέξανδρο, τότε θα παρέμενε στο κρεβάτι της για το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού, όμως όχι, δε γινόταν να κάνει κάτι τέτοιο.

Έκανε ένα βιαστικό μπάνιο αν και συνήθως έπαιρνε το χρόνο της εκεί και στέγνωσε τα μαλλιά της κάπως απρόσεκτα, αν κι αυτά έτσι καθώς έπεφταν βαριά στους ώμους της ελάχιστη ανάγκη είχαν για ιδιαίτερη φροντίδα. Ντύθηκε με ένα μαύρο στενό τζιν καθώς και με μια μπλούζα φαρδιά, φτιαγμένη από βελούδο, που είχε στο στήθος ένα λουλούδι από μικρούτσικες πέτρες. Αυτό θα ήταν και το μόνο της στολίδι για τη μέρα εκείνη. Τα κοσμήματα της ούτε που τα κοίταξε.

Κατέβηκε στην κουζίνα και ζήτησε να της φτιάξουν πάλι ένα μαύρο τσάι με περγαμόντο, το οποίο αυτή τη φορά το ήπιε σχεδόν καυτό. Τα εσπεριδοειδή ήταν πάντα μια πολύ καλή λύση ακόμη και στη δουλειά της, και τα εκτιμούσε ιδιαίτερα. Καθώς ζητούσε τελικά σχεδόν με απόγνωση από τον σοφέρ της Σοφίας να την πάει κοντά στο σημείο συνάντησης της με τον αλέξανδρο, έπαιρνε την απόφαση να τα αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό αμέσως μόλις θα της δινόταν η ευκαιρία. Το πίστευε πάντως πως στην Ρόζα δεν ταίριαζαν οι συγκεκριμένες αυτές μυρωδιές, όχι αν δε συνδυάζονταν με άλλες, πιο έντονες και πικάντικες.

Της έστειλε κι ένα γραπτό μήνυμα μέσα από το αυτοκίνητο, και μετά λίγο έλειψε να αρχίσει να δαγκώνει τα νύχια της από την αγωνία, σταμάτησε όμως προτού καλά- καλά αρχίσει επειδή ήταν σαν να άκουγε στα αφτιά της τη φωνή της σΟφίας: