Το φιλί του Νάρκισσου

42

Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Σοφίας Στεφάνου

Έτυχε να καθίσουμε σχετικά κοντά οι τέσσερις μας για να παρακολουθήσουμε την παράσταση. Μιλούσαμε όλοι στα γαλλικά για να μη νιώθει απομονωμένος ο ζαν. Ο Χριστόφορος πρόσεχε πάρα πολύ την Αμαρυλλίδα η οποία έκανε πολύ εύστοχα σχόλια για την ποιότητα του μπαλέτου και της ορχήστρας που ήταν βέβαια ζωντανή, κι αυτό μου έδωσε να καταλάβω πως κατείχε τη γνώση των τεχνών αυτών. Της το ζήτησα να μου το επιβεβαιώσει στην ανάπαυλα κι εκείνη το έκανε χαμογελώντας με τον αριστοκρατικό της τρόπο που δε σου επέτρεπε να αμφισβητήσεις ούτε μια λέξη από όσες άκουγες να βγαίνουν από το στόμα της. Μου είπε πως είχε δοκιμάσει να ανακατευτεί τόσο με τη μουσική όσο και με το χορό, αλλά πως στην πρώτη ήταν απαράδεκτη ενώ στον δεύτερο απλά συμπαθητική. Αυτό με έκανε να γελάσω δυνατά όπως κάνουν όλοι οι Έλληνες όταν ακούν κάτι διασκεδαστικό, καθώς και να της αφηγηθώ με συντομία τις δικές μου άκαρπες προσπάθειες να παίξω Μπαχ.

Ο Ζαν κάποια στιγμή μου έπιασε απαλά το χέρι αλλά εγώ το τράβηξα διακριτικά από το δικό του, επειδή όπως του είπα αργότερα σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμούσα να δώσουμε λαβές για σχόλια όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ο χριστόφορος αζαριάδης είχε αρχίσει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον με έναν τρόπο πρωτόγνωρο, σαρωτικό, κι απόλυτα εξαίσιο. Το αντιλήφθηκα πάντως σχετικά σύντομα πως το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με εκείνον ως προς εμένα, αφού κάθε φορά που η γυναίκα του τον άφηνε για να τρέξει και να χαιρετίσει κάποια παλιά γνωστή ή φίλη, τα μάτια του έψαχναν με ένταση μεγάλη τα δικά μου για να ανταμώσουν μαζί τους. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ πάνω του εκτός από το απίστευτο μέταλλο της φωνής του, ήταν ο τρόπος που με κοιτούσε. Αναμφιβόλως ήταν φορτωμένος λαμπρά μηνύματα, μα όχι υποσχέσεις για ένα κοφτό και βίαιο πάθος που θα μας εκτόξευε για λίγο μα θα μας ανάγκαζε αμέσως μετά να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλον. Είχε ποιότητα ο χαρακτήρας του που δε χωρούσε πουθενά, ούτε στο τεράστιο εκείνο θέατρο το γεμάτο φώτα και ήχους, αλλά απουσίαζε από τα μάτια του η καθαρή λαγνεία που διάβαζα ξεκάθαρα στο βλέμμα του Ζαν.

Όταν ολοκληρώθηκε η παράσταση πήγαμε για ένα ποτήρι κρασί κάπου ήσυχα, μα το ένα ποτό το διαδέχτηκε κι άλλο ένα αμέσως μετά.

Γεγονός ήταν πως όταν γύρισα στο σπίτι ένιωθα πως δεν πατούσα στη γη. Ο Ζαν που είχε πιει ακόμη περισσότερο από εμένα μου ζήτησε να μείνει μαζί μου μα εγώ του το αρνήθηκα κατηγορηματικά και τον έστειλα στην Κλοντέτ. Έφυγε πικραμένος μα δεν ανησύχησα, την άλλη μέρα θα τα βρίσκαμε αφού ήταν η σειρά μου να ποζάρω.