Το φιλί του Νάρκισσου

26

Η λήδα το ήξερε με βεβαιότητα πως είχε δει πάμπολλα όνειρα εκείνο το βράδυ, ωστόσο κανένα από αυτά δεν ήταν σε θέση ούτε να θυμηθεί μα κι ούτε να περιγράψει αργότερα σε κάποιον αν της το ζητούσε. Μόνο το τελευταίο της είχε εντυπωθεί τόσο βαθιά στη μνήμη της που θα μπορούσε να μιλήσει γι'αυτό ακόμη κι ένα μήνα μετά, κι αυτό διότι ήταν πλημμυρισμένο με εικόνα και ήχο. Κι ο ήχος ήταν λατρεμένος, επρόκειτο για τη μελωδία της λίμνης των κύκνων που ήταν και το μουσικό έργο το οποίο την είχε συνδέσει ουσιαστικά με τον Αλέξανδρο. Όσο για την εικόνα, μαγευτική ήταν κι αυτή αφού ήταν βγαλμένη κατευθείαν από την καρδιά του παραμυθιού. Μα μόνο στην αρχή... Το ζευγάρι που στροβιλιζόταν μπροστά της το είχε ξαναδεί αν και άργησε κάπως να θυμηθεί το μέρος που είχε γίνει αυτό. Τελικά συνειδητοποίησε πως αυτό είχε συμβεί στο αεροπλάνο από το παρίσι προς την αθήνα, τότε που επέστρεφε μαζί με την εστέλ και την ελβίρα...

Ο χορός για δυο ήταν ό,τι πιο εκπληκτικό για τα μάτια, υπνώτιζε τους θεατές, άνδρες και γυναίκες, ενώ από την άλλη τους έκανε να νιώθουν κι ενοχή ακριβώς επειδή το αισθάνονταν πως οι στιγμές που μοιράζονταν με το ζευγάρι των χορευτών δεν τους ανήκαν σε καμιά περίπτωση.

Πάντως το ζευγάρι ήταν αυτό που είχε δει και τότε στον ύπνο της, η γυναίκα κοιτούσε στα μάτια τον άνδρα με λατρεία, ο οποίος φρόντιζε να της ανταποδίδει το βλέμμα με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που κάποια στιγμή που την αγκάλιασε σφιχτά και κτητικά, στο δεξί του χέρι έλαμψε ένα αστραφτερό κι ασημένιο μαχαίρι, το οποίο είχε στη λεπίδα του χαραγμένο το γράμμα Κ. Μια στιγμή αργότερα, η γυναίκα χορεύοντας ακόμη σχεδόν σωριαζόταν στο πάτωμα μέσα από τα ουρλιαχτά των θεατών, και κάτω από τις νότες του αιθέριου βιολιού που δεν είχε σταματήσει ακόμη να παίζει.

Τρομοκρατημένη από τη σαφήνεια του ονείρου αυτού, βρήκε καταφύγιο στο κλειδί με το ζαφείρι του Αλέξανδρου. Μόλις τότε έφερνε στο νου της το χαμό της μητέρας της καθώς και την κηδεία της προηγούμενης μέρας. Ένιωσε ντροπή βαθιά που το πρώτο πράγμα που είχε σκεφτεί ήταν το μακάβριο εκείνο όνειρο κι άρχισε να κλαίει στο μαξιλάρι της, αν και όλη η διαδικασία μόνο δευτερόλεπτα είχε κρατήσει και είχε γίνει αντανακλαστικά.

Μετά, ήρθε στη σκέψη της η εντολή του Αλέξανδρου, δεν έπρεπε να λυγίσει διαφορετικά θα τη σήκωνε ο ίδιος, κι είχε κι αυτός τα δικά του προβλήματα...

Ανασηκώθηκε σκουπίζοντας τα μάτια της. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να γίνουν κι εκείνη τη μέρα, λεπτό δε θα άφηνε ελεύθερο διαφορετικά θα κατέρρεε χωρίς αμφιβολία. Πρώτα από όλα θα έκανε ένα μπάνιο και μετά θα πήγαινε στην τραπεζαρία να πάρει πρωινό με τον Νικόλα Στεφάνου. Μετά, θα έφευγε μα δε θα πήγαινε κατευθείαν στη σουίτα της Ρόζας, γιατί της είχε προκύψει ένα εντελώς αναπάντεχο ραντεβού.