Το φιλί του Νάρκισσου

7

Ξημέρωμα τον βρήκε μόνο ακόμη τον αλέξανδρο ο άρης. Είχε το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του μα δεν κοιμόταν.

Ο άλλος έμεινε για μια στιγμή αναποφάσιστος και τελικά έκανε να φύγει. Όμως τη στιγμή εκείνη άνοιξε ο αλέξανδρος τα μάτια του και στράφηκε να του μιλήσει.

-Πού πας; Για εμένα δεν ήρθες;

-Ναι βέβαια. Δε θα κατέβουμε από ετούτο το καράβι να κάνουμε και καμιά δουλειά;

Ο αλέξανδρος του έγνεψε να καθίσει κοντά του, κι ο άρης το έκανε με προθυμία.

-Τώρα, σε λίγο, πού είναι οι άλλοι;

-έφυγαν, κατάλαβαν πως δε θα τους χρειαζόσουν πια.

-σωστά κατάλαβαν.

Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε να ξεμουδιάσει κι άρχισε να τρίβει το πρόσωπο του.

-σου έχω νέα, φίλε.

-Μπα; Καλά ή άσχημα;

-Όπως τα πάρει κανείς, για εσένα μάλλον καλά δείχνουν.

-Λέγε.

-Είσαι ακόμη μέσα στο παιχνίδι τουλάχιστον για το ένα κόσμημα.

Ο Αλέξανδρος ένιωσε την κούραση και τη μελαγχολία του να φεύγουν την επόμενη στιγμή.

-Τι έμαθες; Και πότε το έμαθες;

-Τι σε νοιάζει; Αποτέλεσμα δε ζήτησες;

-Ναι, σαφώς.

-Λοιπόν, απόψε το βράδυ δημοπρατείται η τουλίπα.

-είσαι βέβαιος;

-Αλέξανδρε, μπορεί εσύ να είσαι το μυαλό της συντροφιάς αλλά κι εγώ κάτι έχω ακόμη στο κεφάλι μου.

-Με συγχωρείς, πού γίνεται η δημοπρασία;

-Στα παλιά γνωστά σου λημέρια, στον οίκο sotheby's.

-Μήπως πρόκειται για απομίμηση;

-αλέξανδρε, με κούρασες. Λοιπόν ο πωλητής θέλει να παραμείνει ανώνυμος, έχει βάλει μάλιστα για τον εαυτό του κι ένα περίεργο ψευδώνυμο που μου φέρνει γέλιο, χανς Κρίστιαν άντερσεν, βλακώδες δεν είναι;

-Καθόλου βλακώδες δε μου φαίνεται εμένα. Πολύ απλά αγαπάει τα παραμύθια.

-Καλά, δε ζούμε σε τέτοια εποχή, φίλε.

-Βάλε για λίγο στην άκρη τη στενοκεφαλιά σου καθώς και τις μετοχές σου, έχεις λεφτά.

-Όχι όσα εσύ, αλλά δεν πεινάω.

-Θα βοηθήσεις; Βοήθησε με κι από εμένα...