Το φιλί του Νάρκισσου

28

Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Ελισάβετ αζαριάδη

Ο Χορός ήταν πάντα το πάθος μου, και η δεύτερη μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου αφού η πρώτη ήταν ανέκαθεν η οικογένεια μου κι ο αλέξανδρος. Οι δυο μου γονείς αν κι έχουν πολλά χρήματα, έβρισκαν πάντοτε χρόνο τόσο για εμένα όσο και για τον αδερφό μου. Η μητέρα μου κυρίως που δεν εργαζόταν, αν και πλήρωνε πάντα διάφορες δασκάλες, συχνά τις παραμέριζε για να ασχοληθεί εκείνη μαζί μας όχι μόνο προτού πάμε στο σχολείο μα και μετά, τότε που επιστρέφαμε.

Ο πατέρας μου που έχει στην καρδιά μου μια τεράστια θέση, πάντα έλειπε από το σπίτι, τα βράδια όμως που γύριζε, με κάθιζε στα γόνατα του κι άρχιζε να μου λέει διάφορες ιστορίες για τα μικρά κορίτσια που έβλεπε να έρχονται στα ξενοδοχεία του παρέα με τον έναν ή και με τους δυο τους γονείς. Μετά, ζητούσε από τη μητέρα μου να βάλει κάποιο κομμάτι κλασικής μουσικής, και σηκώνοντας με άρχιζε να με περιστρέφει απολύτως αριστοτεχνικά. Εγώ κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ελάχιστα πράγματα ήμουν σε θέση να καταλάβω από τις θαυμάσιες εκείνες περιστροφές. Η μητέρα μου όμως που αγαπούσε πολύ τον χορό, έπαιρνε τη θέση μου αμέσως μόλις κουραζόμουν εγώ, και ξεκινούσε τις πιρουέτες με τον πατέρα μου, που γελούσε σφίγγοντας την από τη μέση.

Για τον αδερφό μου δε βρίσκω ποτέ ακριβή λόγια να μιλήσω, αφού υπήρξε αχώριστος σύντροφος μου τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες. Μαζί σκαρώναμε γελοία ή πονηρά στιχάκια για παλιές και νέες νταντάδες, μαζί βρίσκαμε ανοιχτή την πόρτα της κουζίνας και τρέχαμε να κλέψουμε γλυκά, μα παίρναμε τόσα πολλά που τα μισά μας έπεφταν στον δρόμο με αποτέλεσμα να μας τσακώσει κάποιος υπηρέτης...

Μαζί κλαίγαμε όταν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα στο σπίτι, ασήμαντο στην πραγματικότητα μα αφάνταστα σημαντικό για τις δικές μας παιδικές ψυχές... Μαζί διαλέγαμε τρόπο να ζητήσουμε χάρες από τους γονείς μας, τις πιο πολλές από τις οποίες θα μας τις έκαναν έτσι κι αλλιώς αναμφιβόλως...

Ήταν ο αλέξανδρος που πήρε τη μεγάλη απόφαση για εμένα, αφού βέβαια τα μεθόδευσε όλα με τους γονείς μου λίγο πριν.

Διάλεξαν μια πολύ καλή σχολή χορού ιδιοκτήτρια της οποίας ήταν η madamme Λαρώ. Γαλλίδα όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, φημισμένη πρίμα μπαλαρίνα, που είχε στο ενεργητικό της πλήθος εμφανίσεων στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου. Είχε χορέψει πλάι στους πιο γνωστούς παρτενέρ και οι ρόλοι τους οποίους είχε ενσαρκώσει είχαν περάσει από τότε κι έπειτα σε μια νέα διάσταση του θρύλου. Τέλος πάντων, τον πήρε η μητέρα μου μαζί της τον αλέξανδρο ένα βράδυ και πήγαν να τη βρουν, έχοντας τα χέρια τους γεμάτα με δικές μου φωτογραφίες. Αργότερα έμαθα πως ήταν και η ελβίρα Σάνδη μέσα στο παιχνίδι μα αυτό δεν είχε σημασία αφού δεν έφτασε η στιγμή να μιλήσω για την ελβίρα, που ήταν η καλύτερη μου φίλη για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.