Affet Beni

36. BÖLÜM ♧ FOTOĞRAFLAR

Selamlar. Bölüm içinde ♧ işareti ile ayrılmış bir yer var. İşaretten sonraki kısım 37. bölümdü fakat ben 36 ile 37'yi birleştirerek bir arada, 36. bölüm başlığı altında topladım. Yani bir bakıma iki bölüm okumuş oluyorsunuz. 

Multimedya'da Affet Beni'nin sezon finali için hazırlamış olduğum bir klip var. Bakmanızı öneririm. Sezon finali hakkında ön bilgilendirmeler içermektedir. ;)

Playlist: Lana Del Rey - Born to Die 

İyi okumalar!

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

“Ve seninleyken, daha iyi biriymişim gibi hissettim. Daha mutlu. Daha az yalnız. Daha az kimsesiz.” – Elif Şafak

♧

SAVAŞ ULUHAN

Elimde tuttuğum telefonumu gelen ani öfkeyle birlikte karşımdaki koltuğun üzerine fırlattığımda telefon koltuktan sekip yere düştü. Etrafımda hızlı bir şekilde döndüm ve yumruğumu duvara sert bir şekilde geçirdim. Azra’yı sabahtan beri arıyor olmama rağmen bir kez olsun bile aramalarıma cevap vermemişti. Şimdi de telefonu gene kapalıydı. Nerede olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Sabah kalktığımda onu yanımda göremeyince çok büyük bir endişeye kapılmamıştım çünkü evde bir yerlerde olabileceğini düşünmüştüm. Ama yatağımdan çıkıp da evin her bir odasını tek tek aramamın sonrasında onu hiçbir yerde bulamayınca hem endişelenmiş hem de böyle haber vermeden çekip gittiği için ona kızmıştım.

Aklım bir türlü almıyordu. Neden gittiğini ya da benimle neden konuşmadığını bilmiyordum. Azra çok uzun zamandır hayatımda değildi belki ama hayatıma girdiği günden beri bende bir şeyleri değiştirmişti. Beni iyi hissettirmeyi başarmıştı. Bana ondan hoşlanıp hoşlanmadığımı sorduğundan hoşlanmadığımı söylemiştim. Yani bu bir bakıma doğruydu da. Azra’dan hoşlanmak istemiyordum. Ama yine de onun yanımda olmasını istemeden, onu arzulamadan edemiyordum.

Dün gece hiç planımda olmamasına rağmen Azra ile birlikte olmuştum. Bana o kadar yakındı ki kendime engel olamamıştım. Onu istemiştim. Onu hiç kimseyi istemediğim kadar istemiştim. Bu Azra’nın ilk seferiydi ve ben içten içe onun ilki olduğum için sevinmiştim ama belli ki Azra bu şekilde düşünmüyordu.

Ruhumu esri altına alan öfkeyle yeniden yumruğumu sertçe duvara geçirdiğimde hızlı adımlarla yere düşen telefonumun yanına gidip telefonumu elime aldım ve aynı hızla evden çıktım. Güneş çoktan batmış ve hava kararmıştı. Azra için endişeleniyordum. En azından bana iyi olduğunun ya da güvende olduğunun haberini verebilirdi. Lanet olsun! Şu anda kendimi bok gibi hissetmekten alıkoyamıyordum.

Sokaktan çıktığımda bir taksi buluncaya kadar yürümeye devam ettim. On dakikalık yürüyüşümün ardından arkamdan hızla gelen taksiyi gördüğümde durdum ve elimi kaldırarak durmasını işaret ettim. Taksi yavaşlayıp önümde durduğunda hiç vakit kaybetmeden bindim ve şoföre Azra’nın evinin adresini verdim. Başka nerede olabileceğini, nereye gidebileceğini bilmiyordum. Evde olması için dua ettim. Onunla konuşmam ve derdinin ne olduğunu, neden bu şekilde davrandığını öğrenmem gerekiyordu.

İtiraf etmeliyim ki ona değer veriyordum. Hem de fazlasıyla. Azra ile kimseyle paylaşmadığım sırlarımı paylaşmış, kimseye açmadığım geçmişimin kapılarını ona açmıştım. Yanımda olması beni iyi hissettiriyordu. Çünkü ben de o da aynıydık. Onunda dediği gibi biz birbirimize benziyorduk. İkimizin da acıdan kurtulmak için seçtiği yöntem aynıydı. Tek fark Azra fazla güçsüzdü.