Affet Beni

49. BÖLÜM | 1. KISIM ♧ CEZA

Playlist: Pera - Sensiz Ben 

Multimedya: Azra&Aras ♥

İyi okumalar!

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

“İnsanın sevdiğini son kez görmesinden daha kötü olan tek şey; onu son kez gördüğünü biliyor olmasıdır." – Paul Auster

♧

23 Mart 2014.

Sonunda sene başından beri her son sınıf öğrencisinin korkarak beklediği o gün gelip çatmıştı. Sabah, saat 7’ye kurmuş olduğum alarmdan yarım saat kadar önce uyanmıştım. Ardımda bıraktığım on gün içinde eksiklerimin hepsini tamamladığıma inanıyordum. On gün boyunca başımı kitaplarımdan kaldırmamış, çok fazla çalışmıştım. Bu sınavda başarısız olmak, bir sene kaybetmek istemiyordum. Kaybedeceğim bir sene üniversiteye geç başlamak demekti, daha çok para kaybetmek demekti.

Sabah kalktığımdan beri yerimde duramıyordum. Heyecanlıydım. Hatta fazlasıyla. Bu heyecanımın beni kötü bir yönde etkilemesini istemiyordum. Birkaç saat içinde evden çıkacak ve saat 10’da sınava girecektim. YGS sınavının ardından haziran ayında gireceğimiz bir sınav daha olacaktı. Şu an için düşündüğüm tek şey YGS idi.

“Azra!”

Annemin sesini işittiğimde odamın içinde dolanmaya bir son verip odamın kapalı kapısını açtım ve “Efendim?” diye seslendim. Sesim bile heyecanımın ne kadar fazla olduğunu kolayca yansıtabiliyordu.

“Kahvaltı hazır. Artık odandan çıkabilirsin.”

Annem haklıydı. Bir an önce odamdan çıkmam ve kahvaltı yapmam gerekiyordu. Odamın açmış olduğum kapısından çıktığımda koridor boyunca ilerleyerek mutfağa girdim ve annem çayları bardaklarımıza doldururken kendi yerime geçerek oturdum. Annemde çayları doldurduktan sonra kendi yerine geçip tabağına kahvaltılıklardan almaya başladı.

“Her şey yolunda gidecek, kızım. İnan bana.”

“Korkuyorum.”

Annemin dediği gibi olmamasından korkuyorum. Sınav öncesinde çok fazla şey yaşamıştım. Bu yüzden yeteri kadar verimli çalışamadığımı biliyordum. Şu an için herhangi bir eksiğim olmasa da korkuyordum işte. Elime yüzüme bulaştırmaktan, başarısız olmaktan korkuyordum.

“Bu bir son değil, Azra. Bu sene olmazsa bir sonraki sene olur.”

“Hayır, anne. Bu sene olmak zorunda. O sınavdan başarısız ayrılmak istemiyorum. Bu benim tek şansım.”

Annem masanın üstünden uzanıp elimi tuttuğunda yüzüne bir gülümseme yayıldı ve “Ne kadar çabaladığını biliyorum, hayatım.” dedi. “Bu sınav için çok çalıştın. Yaşamış olduğun onca şeye rağmen yine de çabaladın ve ben başaracağına inanıyorum, tamam mı? Başaracaksın!”

“Teşekkür ederim, anne.”

Annem yeniden gülümsediğinde elimin üzerindeki elini çekti ve kahvaltısını yapmaya devam etti. Bende kahvaltımı yaparken bir yandan da her şeyin yolunda gitmesi için dua ediyordum. Bir an önce bu günü atlatmak, sınavın stresinden kurtulmak istiyordum.

Saat dokuz olduğunda annemde bende evden çıkmak için hazırdık. Annemde her annenin isteyeceği gibi okulun bahçesinde beni beklemek istemişti ve bende her çocuğun isteyeceği gibi sınavdan çıktığımda annemi orada görmeyi istemiştim. İşte bu yüzden ikimiz evden çıkmış, bizi sınavın yapılacağı okula götürecek olan taksiye binmek üzere harekete geçmiştik.