Duch (Zakończone)

Część 75. Grudzień 1943. Wicia

- Na Piotrusia z popielnika iskiereczka mruga, chodź opowiem ci bajeczkę, bajka będzie długa - śpiewam cichutko Martinowi.

- Na Wojtusia - poprawia mnie Nina, stając obok mnie, nad łóżeczkiem. - Śpiewaj porządnie!

- Cicho, dopiero zasnął – strofuję ją.

Nina wzrusza ramionami.

- Po co go teraz usypiasz? - dziwi się. - O tej porze nigdy nie śpi.

- Żeby obudził się na wigilię.

- Jemu to tam wszystko jedno, czy wigilia, czy zwykły dzień, za mały jeszcze.

- Może dostanie jakiś prezent... - dodaję z rozmarzeniem, rozmyślając również o upominku dla mnie.

- Zwariowałaś? Wojna jest! Myślisz, że stryj i matka zawracają sobie głowę upominkiem dla tego... znajdy?

- On nie jest znajdą! - protestuję.

- Nie? - brwi Niny wędrują wysoko. - A kim jest? Wiesz, skąd się wziął?

- Z sierocińca – odparowuję hardo. - I co z tego? Teraz jest nasz!

- Adaś też był nasz i co dobrego mu z tego przyszło?

- Nina! - słyszę ostry głos Ewy. - Waż słowa!

Nina nie traci animuszu:

- A co, mówię nieprawdę? Słyszałam na własne uszy, jak matka mówiła, że po wojnie odszuka rodzinę Martina.

- Nie ma kogo szukać, jego rodzice nie żyją – odpowiada Ewa ze stoickim spokojem.

- A ty skąd taka dobrze poinformowana?

- Rainer mi powiedział. Major dokładnie to sprawdzał.

- Ciekawe, po co? Przecież ten mały miał być u nas tylko na chwilkę...

- Przestań! - unosi się Ewa. - Co cię opętało? Po co to teraz roztrząsać?

- Już zapomniałaś?

- Nie. Nigdy nie zapomnę! Zawsze będę nosić Adasia w sercu, do końca moich dni. Ale muszę żyć dalej. Rainer mnie kocha, chce się ze mną ożenić i mieć dzieci.

- No, cudnie... - mruczy Nina, po czym dodaje przyciszonym, konspiracyjnym szeptem. - A gdybyś dowiedziała się, że śmierć Adasia nie była tragicznym wypadkiem, że ktoś świadomie zawinił? Co byś zrobiła?

Ewa wbija we mnie przenikające na wskroś spojrzenie.

- Nieprawda, ja nie chciałam! - cofam się o krok i wybucham płaczem.

- Nie ona, głupia! - warczy Nina. - Ona nic nie zrobiła, tylko odprowadziła go do pokoju. Skąd mogła wiedzieć, że tam będzie czekać na niego... ten szatan.

- Nina! - Ewa wyraźnie blednie. - Co ty mówisz?

- Wszyscy w domu wiedzą, tylko tobie nie wolno było mówić, bo sama byłaś jakby... jedną nogą w grobie.

- O czym wszyscy wiedzą?

- Że pan major taki dobry i życzliwy, że aż chciał ci podmienić żydowskie dziecko na lepsze, aryjskie.

- Nie!

Ewa opada na krzesło i zasłania twarz rękoma. Cała się trzęsie. Nina czeka spokojnie, aż Ewa się uspokoi i kontynuuje:

- Stryj znalazł w zaciśniętej piąstce Adasia guzik mundurowy... z insygniami SS. A major tamtego dnia wrócił do domu niespodziewanie wcześnie. Wicia spotkała go, kiedy odprowadzała Adasia do twojego pokoju. Widział, że chłopiec został sam, przez nikogo nie pilnowany...