BUZ (Tamamlandı)

Tanıtım (Güncellendi)

Topuklarımdan gelen tıkırtı tüm koridorda yankılanıyordu.

 Kolumdaki saate bakıp hızımı arttırdım. İlk günden mesaiye geç başlamak istemezdim. Hiç bir zaman mesaiye geç başlamak istemezdim. Aslında bakarsanız bir yerlere geç kalmaktan nefret ederdim. Yemeğim, uykum, yürüyüşüm dahil her şeyi dakikası dakikasına programlar, bu programın katiyyen dışına çıkmazdım. Bir yerden taviz verdiğiniz zaman, geri dönüşü olmuyordu.

Kapıyı tıklatıp yeni patronumun odasına ilk adımımı attım. İsviçre'de, dünyanın para merkezinde büyümüş, eğitimini Almanya'da yüksek derecelerle tamamlamış biri ilk gün için şefiyle değil bölge müdürüyle görüşseydi, bunu çok da garip karşılamazdınız.

İlk görüşmemden sonra çalışacağım odaya gidip mesai arkadaşlarımla tanıştım. Gördüğüm kadarıyla odada altı kişi çalışacaktık. Bu iyiydi, kalabalıktan hoşlanmazdım. Anlattıklarına bakılırsa gelişimi uzun süredir bekliyorlardı. Sosyal medyada hakkımda çıkan haberler dışında başka bir şey bulamamış olmaları onları üzmüşe benziyordu. Kendinden geçmiş tweetler atan biri olsaydım, belki bu kadar üzgün olmazlardı.

Ama geçmişim hakkında, en ufak bir bilgiye sahip değiller.

 Hiç kimse değil.

 Almanya'da bıraktığım annem dahil. 

İsviçre'de yaşadığım o inanılması güç olaylar zinciri kimsenin aklından geçmiyor bile. İsviçre'den ayrılışımın üstünden 10 yıl geçti. 10 yıldır kalbimde tükenmeyen, azalmayan, uyuşmayan, beni yerle bir eden bir acıyla yaşıyorum. Bunu bilmiyorlar. 

En büyük başarımın ne olduğundan tamamıyla habersizler.

 Aklımın içinde dinmek bilmeyen gözyaşlarım, onlar için sadece biraz yokluk.

 İsviçre, benim için dikenliklerle kaplanmış bir cennete dönüştü, ama bunu da bilmiyorlar. Orada bıraktığım hazine öyle büyük ve öyle acı verici ki, beni her geçen saniye biraz daha eksiltiyor, farkında değiller. 

Buz tutmuş bedenimin içinde yaşadıklarımdan kimsenin haberi yok. Bu yangın beni içten içe kül ediyor, dışımdaki buzdan elbiseye hiçbir zararı yok.