"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
Mezarına çiçekler bıraktığım meleğimin başında diz çökmüş otururken, rüzgarın sırtıma sapladığı hançerinin akıttığı kanlar tenimi kazıyormuş gibi bir acıyla ürperdim. Halkalarından parmaklarıma yüzükler yaptığım kızgın zincirler arasında gizlenen tanıdık bir acıydı bu. Yumruklarımı sıktığımda avuç içlerime işleyen sızılar, dili kelimelere hiç ulaşamayan bir kızın çakan yıldırımlardan çaldığı bir gürlemeyi içinde saklıyordu.
Gözlerimi kapattım ve dünyayı değil, içimdeki boşlukta gizlenen satırları dinledim.
Kendimi bildim bileli dünyayı değil, dünyayı benim için bir yansımaya çeviren bir aynanın ardındakileri görerek, hissederek yaşamıştım. Var oluşum yaşam çemberinin çok ötesindeydi. Bir yaşam nasıl inşa edilir hiç öğrenememiştim ama öğrendiğim bir şey varsa göğsümün ortasında yıkımla son bulan zindanlar inşa ediliydi ve aldığım nefeslerde hissettiğim tek şey esaretti.
Sevdiğin birinin ölümüne tanık olmak o esaretin başlangıcı olabilirdi.
Sevdiğin biri tarafından öldürülmek ise gökyüzüne sığmayacak kadar çok yıldızın arasında, sonu karadeliğe dönüşmekle biten o yok oluşa teslim olmaktı.
Bir gün etrafımdaki herkesi kendimle birlikte yok edecektim.
Çöktüğüm dizlerim toprağa düşmandı, ruhum ise yok oluşuna tanık olduğum mezardaki meleğin yanına kıvrılmak isteyen bir mazlumdu. Ama toprağın derinliklerine inemediğim gibi uçurumdan aşağıya düşerken uzatılan iplere tutunmayı da bilmiyordum. Belki de bunun sebebi düşüşüme son verecek ellerin yalnızca kafamın içindeki bir fısıltıdan ibaret olması ve benim daima düşerken dilimden dökülen çığlıkları duymamdı. Hayatın bana sunduğu gerçek neydi? Uçurum hep oradaydı ve düşmek nedir bunu deneyimlemediğim bir an bile olmamıştı.
Tıpkı bir meleğin ölümüne şahit olduğum o anda olduğu gibi.
