"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
Kaldır kuşatmanı, kalbim ona hep karşı koyacak. Kendi kapısını açmayacak aşkın hücumuna. The Poems/W. Shakespeare
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Suskun kalbin ezgisi geceye ışık saçar, Sürgün edilen acılar durur yalan perdesinde. Geceyle gelecek olan, tan vaktinden kaçar, Yeni bir yalan doğar, tam hiçliğin ertesinde. O, geceler boyu gözyaşı döktü, Şimdi içindeki boşluğa öylece bakakalır. Gerçeğin önünde yalandan diz çöktü, Saklanır görkemli anılar zamanın her zerresinde.
༄
Kalbim bir zaman yolcusunun elinde tutsak kalmış ama zaman yolcusunun avucunda taşıdığı kalpten başka hiçbir anısı kalmamış.
Düşüncelerin sınırları hiçbir zaman Tanrı'nın elinden çıkan bir kalemle çizilmemişti. Zihnimde bir sınır boyu vardı, başlangıcını bulmaya henüz yeltenmemiştim ama bilirdim ki sonları bulmak hep başlangıçlardan daha kolay olmuştu. Benliğimi çepeçevre saran bir istencin, eline aldığı meşalelerle ve omuzlarında taşıdığı pelerinlerle sınırlarımda bıraktığı ayak izleri, bugüne değin hep yalın kalan bir araziye yapılan izinsiz girişten farksızdı ama insanın savunması yalnızca sınırları çizmekle değil de sınırların ardında bıraktıklarını zihninden silmesiyle başlamaz mıydı?
Ben daha başlamadan muhtemel bir sona ulaşmıştım.
Zamanın çehresini göremeyen gözlerim, sayesinin bıraktığı karaltıları parmak uçlarında hissederken, en derinlerimde yanmaya başlayan soğuk bir ateşi harlayan yalnızca anılarım olurdu. Fütursuzca hatırlardım. Hatırlar ve yanmaya başlardım. Çoğu zaman bir anı bin an boyunca yaşardı ve ben o kısacık anda, binlerce yıl yangın yutan bir nefes olurdum kendime ama bir an bile var olmayı başaramazdım.
Bazen binlerce yıl yanmak, kısacık bir an yaşamaya değer olurdu, yanmadan bunu anlamak mümkün değildi.
Hatıralar benimle dolup taşmazdı ve ben hatıraları saklamanın yollarını aramaya kalkışsam geçmişte ağladığım günlerin hatırı kalırdı. Bu yüzden anılarla yaşamak değil de anlarla yaşamak gelirdi içimden ama hiçbir zaman hayatımı an'lara sığdıracak kadar marifetli olamamıştım. Ben andaydım ama anılar da oradaydı.
Bir gün zamanın içinde savrulan kalbim zamansız bir çağrı almıştı. Anlar da anılar da bana rahat vermeyince, kaçıp gitmek kolayıma gelmişti. Çağrının peşine düştüğümde her şeyi ardımda bırakacağımı sanmak kalbimi yanıma almadan yaşayabileceğime olan inancım kadar saçmaydı. Bir kurtuluş vaadi arazilerime el bombası gibi düştüyse, bir sonraki patlamada ölecek muhtemel kişi ben değil miydim?
