"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
"...ama bitti, bittik biz de, varolmamıştık hiçbir zaman, hiçbir şeyin olamadığı bir yerde kısa bir süre sonra da olamayacak hiçbir şey, son görüntüler bunlar." Texts pour rien/S. Beckett
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ÇAĞLAR MİR GÜZYELİ 2 Yıl Önce Ankara
Sessizliğin içinde, sessizliğimden daha büyük sesler var.
Kelimeler duyuyorum bana ait olmayan ama benimmiş gibi hissettiren, fısıltılar dolanıyor zihnimin kara kıvrımlarında, dışarıdan bakınca anlamsız, içine düşünce erişilen anlamları faydasız, bazen çığlıklar hükmü ele alıyor ama sessizlik bile çığlık atan bir sesten daha çok şey ifade ediyor. Sessizliğim konuşuyor, hiçbir şey söylemeyerek ve sessizliğim susuyor sustukça daha çok şey söyleyebilmenin gururuyla.
Orada, kafamın içinde. Belki de değil, belki olmasını istediğim yerde ama benim olmasını istediğim yere dost değil. Nereden geliyor bu ses? Söyledim ya kafamın içinden ama kafamın içinin neresi olduğu belli değil. Ama bir ses var içimde. Zihnimin en çok yankı yapan yerinde ve susturulması en zor köşesinde. Bir sessizlik nasıl konuşabilir? Benimki konuşuyor ve konuştuğu her seferde aynı şeyi söyleyerek beni kendine düşman ediyor.
Adımı söyle.
Onun istediği cevaplar benim dilime gelen kelimelere sirayet edecek kadar gözü kara değil. Gözü kara olan benim, gözleri kararmış olan benim. Her göz kırpışında halelerinin önünde kara bir perde dalgalanan ve sahip olduğu intikam hırsından dünyayı net göremeyen o adam benim.
İntikam.
Yüzyıllar boyunca süregelen insanlık savaşının belki olabilecek en adi silahı. Güldürüyordu beni, ancak bir silahın güldürebileceği kadar. Sessizliğim bile o kelimeyi andığım anda saygı duyarcasına susuyor. Ama susarken bile dalkavukça hamlelerde bulunarak düşüncelerimi gıdıklıyor.
Uyumaya ihtiyacım var, hem de çok fazla. Birkaç yüz yıl kadar.
Çünkü uyuduğum vakit geçmişe ait bir yıkım değil de geleceğe ait bir kurtuluşun hayaline tutunmak çok daha kolay.
Oysa kafamın içindeki ses her daim fısıldar bana; senin geri almak istediklerin yalnızca ileri dönük bir yıkıma bakar.
Benim düşüncelerim geri akmaz, gelecek açık bir harita gibi her daim önümdedir ve ihtimaller bu haritanın üzerine çizilmiş çizgilerdir. Hepsini görürüm, hepsini yürümeyi göze alırım. Bazı kırmızı çarpılar vardır, tehlikeli bölge. En çok onlar cezbeder beni, en çok onlar canımı yakar.
Benim düşüncelerim geriye akmaz. Bu yüzden geçmişin acısını dost niyetine içime almam, o acıyı alır ve geleceğin düşmanı yaparım beni bekleyen savaşta. Bundandır ki önce kendimi yakarım çıktığım yolda ama bu beni korkutmaz. Beni korkutan geçmişin bir gün düşüncelerime akarak beni yeniden o banyoya kapatmasıdır.
