"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi, Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa. Macbeth/W. Shakespeare
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Parmaklarına geçmiş dolanan kız, Sızıyor avuçlarına zehirli dudaklardan öpücükler. Rüyalarla uyumak istediğin dünyanda, Kabuslar olacak varlığının diğer adı. Işıkları gölgelere sarılan kız, Arzuladığın, zaferlerin hep olmasaydı, Elinde kaldı adına hiç denen yenilgiler. Acılar içinde kıvranırken kaçsan da geçmişten, Kanatacak seni günahların, İyileştiğin yerlerinden.
༄
Anneciğim,
Bu gece, senin dokunmaya kıyamadığın yanaklarıma,
Gözyaşlarımdan kılıç darbeleri indirdiler.
Şimdi aynaya baktığımda, yalnızca yenildiğim bir savaşın yüzümde bıraktığı izleri göreceğim.
Bugüne kadar hep ruhumdaki sarsıntılardan en az hasarı alabilmek için kendi içimde bir adalet terazisi taşıdığımı düşünürdüm. Zihnime sığdıramadığım ve yaşadığım olaylar yüzünden pek çok kez kendimi yargıladığım bir mahkemeden arta kalan düşüncelerimi bu terazinin iki tarafına koyardım. Dünya dengesizdi, insanlar ise daha da dengesiz. Ben ise dengenin asla sağlanamadığı bir dünyada yaşarken umutsuzca ruhumdaki teraziyi dengede tutmaya çalışıyordum.
Dengeler değiştikçe düşüncelerim de değişiyordu, düşüncelerim değiştikçe dengeler de değişiyordu.
Bazen bir düşüncenin durduğu yeri beğenmiyor, dokundukça yanacağımı bilecek olmama rağmen alıp terazinin diğer tarafına koyuyordum. Parmaklarımda kendi zihnimin kalıntıları varken ruhumdaki dengelerin alt üst oluşunu acı içinde izliyordum. Fakat içimde ne kadar büyük bir dengesizlik yaratırsam yaratayım başka birinin bende yarattığı dengesizlik kadar sarsılmıyordu ruhum.
Kendi yarattığım yıkıma seyirci, başkasının yarattığı yıkıma kurban rolünü oynuyordum.
Eğer o terazi parçalara ayrılacak olsa, kuşkusuz tarumar olan düşüncelerimin altında boğulur giderdim. Akli dengemi sağlayabilmek için beni iyi olduğuma inandıracak bir tutar dala ihtiyacım vardı. O terazi, bir zamanlar benim tutar dalımdı. Fakat her ne kadar henüz yerli yerinde duruyor olsa da, dengelerin şiddetli bir değişime kurban gitmesi de en az parçalara ayrılması kadar büyük bir yıkım getirirdi ruhuma.
Şimdi bakıyordum da o terazide duran düşüncelerime, bir taraf artık neredeyse bom boş kalmıştı. Tüm düşüncelerim ve duygularım yalnızca bir tarafa yığılmış ve o taraf düşüncelerin ağırlığıyla çökerken, diğer taraf koca bir boşlukla göğe yükselmişti.
