"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
Ben var olmak istiyorum, fakat başka bir şey olmak; hâlâ yaşamak istiyorum, fakat başka bir hayatı yaşamak. Concerto Fantastico/G. Papini
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ey kutsal gökyüzü, Işığınla öldürürken her sabah yıldızları, Bir mezarsın aslında beni kucaklayan. Bulutlar isimleri silinmiş mezar taşları, Ve döktüğün yağmurlar yıldızların gözyaşları. Ey kutsal gökyüzü, Çağırmalısın geceyi, Söndürmelisin ışıkları. Bir mezarlık olmak yakışmıyor sana. Yıldızların ölümü gökyüzünde olsa da, Cesetleri çağırıyor aşağıya, Yeryüzünün toprakları.
༄
10 Yıl Önce/Aralık Akıl Hastanesinde Hastalıklı Bir Gece
Zamanın kollarında uyuttuğu bir kız, Düştüğünde canavarın avuçlarına, Zamanı da unuttu uykuyu da.
Küçük kızın zamanın burgacından asla kurtulamayan ruhundan dökülen inlemeler akıl hastanesinin nemli duvarlarından aktı. Gecenin zifiri bir vakti, aydınlığın kapı dışarı edildiği ve hatta hiç içeri alınmadığı dakikalarda acı çöreklenen yüreğinde ne yaparsa yapsın geçmeyen bir korku vardı. İçinde olduğu yatakta bir cenin gibi kıvrılan bedeni titredikçe kendini bir beşikte olduğuna inandırmaya çalışıyordu. Aksi halde ruhundaki duvarları çatlatan bu titreme geçmedikçe uykuya dalması en az yeniden aydınlığa kavuşabilmesi kadar imkânsızdı.
Tam anlamıyla can çekişiyordu, sesini duyan kimse yoktu.
Yaklaşık bir aydır hepsi birbirinin aynısı olan geceleri yaşaması kendini bir aynaya hapsolmuş gibi hissetmesine neden oluyordu. Nereye bakarsa aynı yansıma, nereye bakarsa aynı acının pençesinde kıvranma hali. Yaşam denen şey yansımalardan ibaretse kendine yepyeni ve güzel bir yansıma bulmalıydı ve sonsuza uzanan bu kara gecelerin tekrarından kurtulmalıydı. Ama annesinin cesedine sarılarak sabahladığı o geceden sonra, aklında kalan tek yansıma annesinin gözlerinden gördüğü kendi yansımasıydı.
O yansımanın gözleri yaşlıydı.
Sonsuza dek uzayan gözleri yaşlı bir yansımadan ibaretti hayatı.
Yansımalarının ona söylediği tek bir şey vardı; yavaş yavaş delirmeye başlıyordu. Kış mevsiminde olduğunu biliyordu ama yalnızca bir ayda tüm dengesini kaybederek günleri ve ayları saymayı bırakmıştı. Yine de gıcırdayan pencerenin ardında uzayıp giden puslu, beyaz bir manzara ona yılın hangi vaktinde olduğunu hatırlatıyordu. Dışarısı soğuktu.
