"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
Güçlü olmalısın; çünkü bir üstinsan yüzün var, evren gibi hüzünlü, intihar gibi güzel. LesChants de Maldoror/Lautréamont
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Göğün kalbine asılmış bir ipten, Sarkıtılmış küçük kızın umutları. Yıldızlar ceset olmuş, Mezarı hiç bulunmayan. Kadının kalbi kül, adamın kalbi kor. Yeniden parlamak isteyen bir kalp, Olacak yıldızlara mezar. Lakin içindeki kül, kora döndüğünde, Durduramayacak başlayacak o yangını. Ölü umutlar yara olacak kalbinde. Ölü yıldızlar yaralanacak kalbinde.
༄
Kalbimin içinde paslanmış iğnelerle dikili bir gökyüzü var.
Mikrop kapmış bir kalbi, gökyüzü diye kandırdığım paçavralarla iyi olduğuna inandırmaya çalışıyordum. Bulutların arasında uyuklayan duygularımın gözlerini açmamasını dileyerek iç çekişlerimde onlara sonu gelmeyen ninniler fısıldadım. İğnelerin deldiği boşluklardan sızan irinleri güneşin gözyaşları diye kendimi kandırmaya çalıştıkça içimden taşan zehirlerin gökyüzüne kadar tırmandığı bir denizde çırpınmaya başladım. Çırpınışlarım hükümsüzdü, deniz ve gökyüzünün birleştiği yer dalgaları kucakladıkça.
Gün geldi, bende göğsüme çöken geceyi kucakladım.
Korkum baskın geldi önce. Gece, kör bir kızı karanlığa çağırırken ellerini tutmaya yeltenmediği için kızgınlıklarımı sıraladım. Ama sonra tapındım geceye, beni sahte bir gökyüzüne sığınmaktan alıkoydu diye. Kalbimdeki karanlığı kabullendim ve her daim dilimi yaralayan kelimeleri, yıldızları uyandırması için çağırdım dudaklarıma. Ancak yıldızlarım kör değildi. Göğsümdeki yamalı bir gökte parıldamayı reddettiklerinde hayal kırıklığım şimşek oldu, gözyaşlarım ise kalbime düşen yıldırımlar. Kor oldum tutuştum, kül oldum uçuştum. Yine de an geldi çaldım yıldızları, koydum kalbindeki yamalı gökyüzüne. Bencilliğimin bedelini göğsümde çürüttüğüm yıldızların cesetlerini kendi ellerimle gömmek zorunda kaldığımda ödedim.
Şimdi yıldızlar bir ceset.
Kalbim ise yıldızları gömen bir mezar.
Titreyen gözkapaklarımın üstünde oturan korkularımı parmak uçarımla naifçe iteledim ve gözlerimi, itelediğim korkularım kalbime dökülmesin diye usulca açtım. Beraberinde dans eden kelimeleri büyülenircesine izleyen kıpırtısız dudaklarımı bu dansa kurban gitmemesi için kapattım. Gözlerim yavaşça kırpışırken yalnızca kalbimin duyabileceği bir soruya zihnimde hayat verdim;
