"Ah Lara," dedi ben konuşmazken. O konuştukça ismimi bir araya getiren her harf boğazıma dizilip nefesimi kesti. "Yıllarca seni görmek ama hiç yanına gelememek, seni o kabustan uyandıramamak ne kadar zordu tahmin bile edemezsin. Üstelik ben sadece...
Saygılar, sevgiler, sürüyle dostlar bekleyemem. Benim payım olsa olsa sessiz ama derin lanetler. Macbeth/W. Shakespeare
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Duruyor musun orada? Neredesin? Sesin sızıyor zamanın boşluklarından. Ruhunda senden arta kalan bir firar, Düzmece özgürlükler serdiğinde ayaklarına, Yenilgiler sunacaksın zaferlerin şahına. Kaçıyor musun hala? Kiminlesin? Haydan gelen huya gidiyor da, Kendinden gelip nereye gidiyorsun? Çünkü insan ne kadar kaçıyorsa kendinden, Kaçtığı kadar kendine koşuyordur aslında.
༄
5 Yıl Önce/Ocak Soğuk Ve Kasvetli Bir Gece Yarısı
Genç adamın yüzüne ışık vurmuyordu.
Ruhuna dolanan alevli bir ipliğin izleri içine işlerken bir nefes gibi ruhuna çektiği sessizlik duygularını boğduğunda konaklamakta olduğu karanlığın kollarında nefeslendi. Sessizlik yakıcıydı. Yine de eğer istediği huzura kavuşacaksa yanmakla bir derdi yoktu. Merhemden önce acıyla tanışmışken, eski bir dostu kucaklar gibi sızılarını kucakladığında ona iyi gelecek bir merheme kavuşabilme ihtimaline alayla gülümsedi.
Gülümsemesine bir başına bırakılmışlığın tanımı yazılmıştı.
Ondan başka okuyabilen kimse yoktu.
Gökten sürgün edilen kar tanelerini izlerken her bir tanenin üzerinde gelecekte onu bekleyen bir günün olduğunu hayal etti. Sonra da yere değer değmez eriyip toprağa karışan tanelere acı içinde baktı. Geleceğe dair beslediği umutların yok oluşunu izlemek, en az geçmişinde sakladığı umutların yakılışını izlemek kadar acıydı.
İçerisi karanlıktı. Tarık Solar çok fazla aydınlıktan hoşlanmadığı için genelde loş ortamlarda oturmayı tercih ederdi. Evlerinin büyük salonundaki pencerenin önünde durmuş yağan karı izlerken bakışları dalgın, ruhu durgundu. Fakat zihninde asla çözüme kavuşturamadığı karmaşaların içinde boğuluyordu. En son ne zaman rahatça nefes alabildiğini düşündü, cevapları kayıptı.
Göğsünde kenetlediği kollarını çözüp ince perdeyi yavaşça geri sıyırdığında gece manzarası tam anlamıyla gözlerinin önüne serildi. Ardından pencereyi açtı ve keskin bir soğuk tenini kamçı gibi keserken derin bir nefes aldı. Soğuk gecelerin beraberinde getirdiği sessizliğin onun için dayanılmaz bir tarafı vardı.
Hep yalnızlığı ve sessizliği arzuluyordu.
Issızlık, diye düşündü. Sende beni cezbeden bir şeyler var.
