Boss အဆိပ္​မျပင္းလြန္းနဲ႔...! [Zawgyi]

၆၀။ ဇာမဏီ၏ ခြန္​းသံသာ (၉)

ဇာမဏီ၏ ခြန္​းသံသာ (၉)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ရွီရွန္းက လင့္ရီရီကို ဖုန္းစီရွိရာသို႔ ခ်ီလာသည္။ လင့္ရီရီမွာ ရွီရွန္း၏ စကားကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ သူမေရွ႕ရွိ ပုဂၢိဳလ္ကို သတိမထားမိ၊ သူမကို ႀကီးမားေသာအားတစ္ခုက တြန္းဖယ္မလိုက္ခင္အထိေတာ့ သတိမထားမိေပ။ သူမ ေျမေပၚ၌ ေငးေၾကာင္လ်က္သာ ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။

ဖုန္းစီကေတာ့ ရွီရွန္း၏ လက္ကိုဆြဲရင္း လင့္ရီရီကို မၾကည္မသာ မ်က္ေစာင္းခဲ၍ ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုအၾကည့္က လင့္ရီရီ ဦးေရျပားပင္ႀကိမ္းစပ္လာေစၿပီး သူမ ဦးေဏွာက္တစ္ခုလံုး ေရခဲေရစိမ္ထားခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေစသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးေပ်ာ့ေခြသြားၿပီး ဆူနာမီႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ၿပီး ေရနစ္ရေတာ့မလို ေၾကာက္လန္႔မႈမ်ားက သူမ ႏွလံုးကို ထုႏွက္လာသည္။

"နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..." ရွီရွန္းက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။ "အဲ့ဒါ ငါ့ ဂိုဏ္းတူ တူမေလး ... တူမေလးဟဲ့... နားလည္လား"

"သူ မင္းကို ထိခြင့္မရွိဘူး...!" ဖုန္းစီေလသံက ေအးစက္ေနသည္။ လင့္ရီရီလည္း တုန္သြားေတာ့သည္။ 'ဆရာ... တပည့္ကို လာကယ္ပါဦး...! ဘယ္က မေကာင္းဆိုးဝါးႀကီးလဲ မသိဘူး၊ ေရာက္ေနတယ္...!'

ရွီရွန္း မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္လိုက္သည္။ သူမ သူ႔ကို က်ိဳးေၾကာင္းရွင္းျပသည့္တိုင္ သူ႔နားဝင္မည္မဟုတ္။ လင့္ရီရီပဲ ပိုၿပီး အနာတရျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွီရွန္းလည္း သည္အတိုင္း လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

'အနည္းဆံုးေတာ့ နင္ အသက္ရွိေသးတယ္...! အရင္ကလိုသာဆိုရင္ နင္ ျပာပံုဘဝေရာက္သြားၿပီ...!'
_____

သူတို႔ နတ္ဘံုဖ်ားေတာင္ထြတ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လင့္ရီရီက သူမ ဆရာ၏ ရင္ခြင္ထဲခုန္ဝင္ၿပီး တုန္ယင္ေနေလသည္။ သူမ ဟန္ပန္က ေၾကာက္လြန္းလို႔ တုန္ေနဟန္ရွိေသာ္လည္း ဆရာ့မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္ကာ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ရန္ေတာ့ မေမ့ေပ။ ရွီရွန္းတစ္ေယာက္ သူမမ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္လိုက္ေတာ့သည္။ 'ႏွာဘူးမေလး...!'