Yağmur bastırdığında çıktığım yolda gördüm ben o büyük Çınar Ağacını. Kim bilirdi ki o gün o ağacı bir başka gözler görecek ve benim hayatıma dokunacaktı o gözlerin ateşi. Sevgisiyle, üzüntüsüyle, anılarımla, unuttuklarımla dokunacaktı ve küle dönme...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Siyah Kabuslar 1
Koşuyordum... Soluk almadan... Ölmemeyi dileyerek. Sadece koşmak istiyordum, kimse beni durdurmasın istiyordum. Neden kaçıyordum? Neden bunu bilmiyordum? Neden hiç yorulmuyordum? Bacaklarım ağrıyordu, ama koşmak istiyordum. Sadece kaçmak istiyordum, sadece kaçmak...
Gözlerimden yaşlar akıyordu, göğsümün altındaki acı hala sabitti. Ve onun yanına daha büyük acılar eklenmişti. Her zerrem acı ile yanıp tutuşuyordu ve benim buna çarem kendimi öldürürcesine koşmak mıydı?
Biri söyleyebilir mi? Bana ne oldu? Canım çok yanıyor. Çok yoruldum, yardım edin bana. Neden bu kadar acı çekiyorum?
İçimdeki karşı konulamaz istek ile koşuyordum. Bunun bir sonu yoktu koştukça koşmaya devam ediyordum, arkama bakmıyordum sadece önümü görüyordum bir tek oraya gitmek istiyordum. Sonucu ne olurdu bilmiyordum, karşılaşacağım şey beni mutlu edecek miydi? Onuda bilmiyordum. Ama ben koşuyordum. Vücudumdaki inanılmaz acı ile, hiçbir şey bilmeyerek, tam bir deli gibi koşuyordum. İçimdeki arzu sadece ölmemek içindi. Ölmek istemiyordum. Daha zamanı var diyemem ama dayanmak istiyorum, bir süre daha tutunmak istiyorum. Ben bir süre daha yaşamak istiyorum. Ben bu mücadelede ayakta kalmak istiyorum. Ayaklarım kopacak olsada koşmak istiyorum, en azından sevdiklerim üzülmesin diye savaştım diyebileyim bu yolun sonunda.
Yol beni nereye götürüyorsa götürsün. Bu sefer düşünmek yok, bu sefer beynimi geride bıraktım. Bana yetişemez o çünkü ben kalbimdeki arzu ile koşarken o sadece kendini dinliyor. İnsan bile hem kalbini hem beynini dinlerken o sadece kendisini dinlemeye çalışıyor. Ama hata yaptığı bir şey var. Onun bir kalbi yok, benim ise bir kalbim var. Her tarafı sevgi ile kaplanmış bir kalbim. Ben bu bu bilinmezliğe ilerlerken üzüntülerimi geride bırakmak istiyorum. Bırakabilir miyim?
Beyaz Koridorlar 00.00
"Lütfen kal."
"Benim kızıma ne oldu?"
"Ona bir şey olmamıştır."
"Şaka bu, birazdan kalkıp gelecek Çisem."
"Kalbine gelebilirmiş..."
Beyaz Koridorlar sessizdi. Beyaz koridorlar hak etmediği bir sessizlik içerisindeydi. Beyaz Koridorlar merak ediyorlardı, ne zaman o hiç durmayan çığlıkları duyacaklardı. Onlara göre bu sessizlik iyi değildi, kötü bir şeyler olacaktı. O koridorlar bunu hissederdi.
