Yağmur bastırdığında çıktığım yolda gördüm ben o büyük Çınar Ağacını. Kim bilirdi ki o gün o ağacı bir başka gözler görecek ve benim hayatıma dokunacaktı o gözlerin ateşi. Sevgisiyle, üzüntüsüyle, anılarımla, unuttuklarımla dokunacaktı ve küle dönme...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
15 gün sonra...
Yaklaşık 1 yıl önce bir aynanın karşısında yeni bir okula gitmenin bana neler getireceğini düşlüyordum ve bu içimi inanılmaz bir merak ile dolduruyordu. Şimdi ise yıllardır içinde yaşadığım evden çoğu eşyamı toplayarak ayrılıyordum ve bu ayrılık yeni bir okula başlamanın düşlerini de belli bir oranda etkiliyordu. Çünkü hayatımın bu yeni aşaması ne kadar heyecan verici olsada eşyalarımı bavuluma yerleştiriyor ve birkaç saat sonra buradan gidecek olmak üzücü geliyordu. Her sabah evimde kahvaltımı yapamayacağımı, sevdiğim insanları her gün göremeyeceğimi hatta bunu sadece haftasonları yapabileceğimi biliyordum. Bu yüzden şuan elime aldığım her bir parça eşyamı bavula koymakta o kadar zor geliyordu.
"Şimdi sen gidecek misin?" Masal, ben eşyalarımı toplarken yatağa oturmuştu ve hareketlerimi izliyordu. Ona okul için yurtta kalmam gerektiğini söylediğimden beri yüzündeki üzüntüyü fark edebiliyordum. Fakat okul tercihimi Anadolu Yakasından yapmak yerine Asya Yakasından yapmıştım ve her gün 3 saatlik bir gidiş ve dönüş yolunu çekebileceğimi düşünmüyordum. Bu yüzden yurtta kalmamın ve haftasonları buraya dönmenin daha mantıklı olacağına karar vermiştik. Cihan ve Berk hariç hepimizde tercihimizi karşı yakadan yana kullanmıştık. Fakat sevgili arkadaşlarımız bu yaka da kalarak birlikte eve çıkma kararı almışlardı. Evleri okula yakın olmadığı için bu karar da onlar için gayet mantıklıydı.
"Gidiyorum ama her haftasonu ve fırsat bulduğum her zaman eve geleceğim." Masal'ın yüzündeki mimiklerde hiçbir değişim olmadı. Hala hüzünlü gözlerle bana bakıyor ve hareketlerimi inanılmaz bir durgunluk ile izliyordu. En sonunda elimdeki kazağı bavulun üstüne atarak Masal'ın yanına oturdum. Belinden tutarak onu kucağıma oturttuğum sırada yüzünü görmemem için başka bir tarafa çevirdi. "Masalcık." Hala bana dönmemek konusundaki ısrarı devam ediyordu.
"Seninle konuşmak istemiyorum." Derin bir nefes alarak ne söyleyeceğimi düşünmeye başladım. Çünkü ilk defa böyle bir durum ile karşı karşıya kalıyordum. Masal ile uzun bir süredir birlikteydim fakat ilk defa bana küstüğüne şahit oluyordum. "Bak güzelim, bende üzülüyorum gideceğim için ama okul çok uzak ve ben her gün gidip geldiğimde de hiç görüşemeyeceğiz. Akşam geldiğimde de çok yorgun olacağım ve hiçbir şey yapamayacağız. Fakat cuma günü derslerim bittikten sonra gelirim ve tüm haftasonu ne istersen yaparız. Daha güzel olmaz mı?" Masal'ın gözleri tekrar bana döndü. Gözyaşlarını zor tuttuğunu fark ettim.
"Ama ben kiminle uyuyacağım?" Yüzümde oluşan tebessüm ile onu daha fazla sardım. "Tek başına uyumaya alışman gerekiyor. Ayrıca senin çok güzel bir odan var. Orada uyumakta eminim çok güzeldir. Hem burada kalacağım her gün beraber uyuyabiliriz zaten." Masal söylediklerimi bir süre kafasında tarttı. Daha sonra burnunu çekerek başını sallamaya başladı. "Tamam o zaman."
