Yağmur bastırdığında çıktığım yolda gördüm ben o büyük Çınar Ağacını. Kim bilirdi ki o gün o ağacı bir başka gözler görecek ve benim hayatıma dokunacaktı o gözlerin ateşi. Sevgisiyle, üzüntüsüyle, anılarımla, unuttuklarımla dokunacaktı ve küle dönme...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Sözünüzü her zaman tutar mısınız? Küçükken hatırlıyorumda sözlerimi her zaman tutmaya çalışırdım. Çünkü bir defa bana verilen bir söz çiğnendiğinde bunun ağırlığı yüzünden kendime gelememiştim. O yüzden en ufak sözüm bile benim için önemliydi ve yerine getirmem gerekirdi.
Fakat bende annem gibi bir sözümü anlamıştım. Ceyhun'a hatırladığım anılarımda onu her zaman koruyacağıma söz vermiştim ama bunu yerine getirmemiştim. Bunun için beni bırakan annemi suçlayamazdım, sanırım unuttuğum anılarımı suçlayabilirdim ama. Anılarımı nasıl kaybettiğim hakkında hiçbir fikrim yoktu ama bir keresinde bir yazı okumuştum. Beynimiz bazen yeni bilgileri kaydetmek için bazı bilgileri silermiş. Acaba benim beynimde yeni hatıraları kaydetmek için eski anılarımı silmiş miydi?
"Çisem Hanım bunu nereye bırakalım?" Masal'ın yatağının parçalarını getiren çalışana döndü gözlerim daldığı yerden.
"Şu duvara yaslanacak baza. Ona göre koyalım." dediğimde başını anladığını belli edercesine sallamış ve bir parçasını o duvara yaslamıştı.
"Güzel olacağa benziyor odası." Seyran Teyzenin söylediği üzerine gülümsemiştim. Bir haftadır bu oda için eşyalar satın alıyor ve güzel olması için elimden geleni yapıyordum.
Cerrah Amca Masal'ı velayetine almak için çoğu evrakı halletmiş ve Masal ile bu konu konuşulmuştu. Bana söylenilene göre Masal bu duruma en başta çok şaşırmış ve inanamamıştı. Birkaç defa emin olmak için sorular sormuştu ve bu hali beni üzmüştü. Onu birisini velayetine almak istemesine neden bu kadar inanmıyordu?
Daha sonrasında ise ona düşünülmesi için biraz zaman verilmiş ve beni gece arayarak uykunun kollarından ayırmıştı.
"Çisem." demişti kısık sesi ile.
"Efendim canım." dedim yeni uykudan uyanmış olduğum belli olan sesim ile. Bir süre sessiz kaldıktan sonra ise,
"Bir annem ve babam olursa mutlu olur muyum?" diye sorduğunda gözlerim dolmuştu. Seyran Teyze ve Cerrah Amcadan bahsettiğini anlamıştım. Aklıma onların bana ne kadar güzel bir anne baba oldukları düşünce istemsizce buruk bir gülümseme oluşmuştu yüzümde.
"Bir anne babadan ziyade, Cerrah Amca ve Seyran Teyze senin annen baban olursa eminim çok mutlu olursun Masal. Çünkü onlar benim kalbimde sevgileri ile dolu tek anne ve babam." demiştim. Gözümden bir damla yaş düşerken Seyran Teyzenin o yaşı kaç defa usanmadan sildiği gelmişti aklıma. Cerrah Amcanın ise o yaş düşmesin diye ne kadar uğraştığı...
"Peki bir evim olursa mutlu olur muyum?" diye sorduğunda bu sefer gözlerim yeşil ve kahverengi tonlarında düzenlenmiş odama döndü. Kendi evimden daha çok hissediyordum bu evde, ev sıcaklığını.
"Bir yuva çok soğuktur Masal." dedim yetimhaneyi kastederek. "Fakat onun soğukluğunu bir ev sıcaklığını hissettiğinde fark edersin. Çünkü o yuva sanki bir buz gibi bir süre sonra senin her tarafını ısıtmaya ve yakmaya başlar. Sende sanarsın ki orada bir ev sıcaklığı var." Masal iyice sessizleşmiş bende daha fazla gözyaşı dökmeye başlamıştım. Bu eve ilk geldiğimde ne kadar yabancı kaldığımı hatırlarken içimin daha çok acıdığını hissediyordum.
