Çınar Ağacı

23.BÖLÜM

- Ölüme Yakın -

   Silah sesi geldiği an Egemen daha sıkı sarıldı bana. Bende ona. Birisi mi vurulmuştu? Yoksa başka bir şey mi? Allahım lütfen ona bir şey olmuş olmasın. Lütfen Allahım lütfen...

   Birkaç dakika korkumuzdan birbirimizden ayrılamadık. Yavaş yavaş mahalle ayaklanmaya başladığında birbirimizden ayrıldık. Vücudunu kontrol ettiğimde hiçbir şey göremedim.

"İyi misin?" dedik ikimizde aynı anda. Daha sonra ikimizde başımızı salladık. İkimizde de bir şey yoktu. Camdan baktığımda gördüğüm maskeli adamın olduğu yere baktım. Elinde bir silah vardı. Boşa sıkmıştı. Sırf bizi korkutmak için.

   Evin dış kapısı açıldı ve dışarıya Cerrah Amcalar çıktı. Hemen Egemen den uzağa gittim. Oda arabasına daha da yaklaştı. Cerrah Amcalar yanıma geldi ve Seyran Teyze bana sarıldı.

"Kızım sen neredesin?" dedi endişeyle.

"Kızım odanda olmadığını görünce ödümüz koptu. O silah sesi neydi?" diye bağırdı sokakta olan bir adama doğru. Oda bilmediğini söyledi. Tekrar bana döndüğünde bu sefer direk arkama odaklandı.

"Egemen?" dedi sorarcasına. İşte şimdi bittik.

"Efendim. Ben... Hani bizim eve buradan gidiliyor ya. Geçiyordum işte. Çisem'in dışarıda olduğunu gördüm. Durdum. Birkaç dakika sonrada silah sesi geldi. Nereden geldiğini bizde bilmiyoruz." diye salladı. Ona bakıp göz kırptım. İyi yalan söylemişti.

"Çisem sen niye dışarıdasın? Ya başına bir şey gelseydi." dedi Seyran Teyze.

"Ya ben kâbus gördüm. Hava almak için dışarı çıkmıştım."

"Balkondan hava alamadım mı! Hem sen ağladın mı?"

"Sonra konuşsak." dedim yalvarırcasına. Onlarda buna saygı gösterip sustular.

   Egemen arabasına binip evine doğru yol aldı. Bizde tedirgin bir şekilde eve girdik. Böyle bir şey olmasını beklemiyordum. Bu silah sesi bir uyarı mıydı? Yoksa eğlencesine mi? Kafam almıyordu artık. O rüyanın ardından mektup, onun ardından bu silah sesi. Umarım kardeşim iyidir. Onu bulmayı çok istiyordum. Bulduktan sonrada hiç bırakmamak istiyorum. Ama bu adamın ne yapacağı belli değil. Ya kardeşime bir şey yaparsa?

"Çisem." Seyran Teyze bana sesleniyordu. Kafamı kaldırıp ona döndüm. "Canım niye böylesin? Neyin var?" diye sordu.

"Seyran Teyze ben kaç aydır ailemle ilgili rüyalar görüyorum. Bazılarında babam var, bazılarında annem, bazılarında da... Nasıl desem. Benim bir..."

"Kardeşin var." diye tamamladı Cerrah Amca. Yüzüne şaşkın bir şekilde bakıyordum. Nereden biliyordu?

"Nereden biliyorsun?" biraz yüzüme baktı ve daha sonra başını öne eğdi. Biraz bekledikten sonra bana bakıp,

"Kızım seni aldığımız yurt bize başında bunu söylemişti. Ama sen hatırlamadığın için biz sana söylemek istemedik. Sen hatırla istedik. O günde gelip çatmış zaten." dedi. Nasıl yani? Kaldığım yurt, hatta ailem dediğim insanlar bile bunu biliyorlar mış ama bana söylememişler.

   Gözyaşlarıma daha fazla direnemediğim için izin isteyip ayağa kalktım ve odama çıktım. Yorganımın içerisine girip gözyaşlarım son buluncaya kadar ağladım. Her şey üst üste gelmek zorundaydı değil mi? Üstüme yığılmalıydı ve beni bitirmeliydi. Tükendim artık. Bittim...