Yağmur bastırdığında çıktığım yolda gördüm ben o büyük Çınar Ağacını. Kim bilirdi ki o gün o ağacı bir başka gözler görecek ve benim hayatıma dokunacaktı o gözlerin ateşi. Sevgisiyle, üzüntüsüyle, anılarımla, unuttuklarımla dokunacaktı ve küle dönme...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İkinci gün. Uzun bir uykudan uyanmamın ikinci günü. Ağrılarımı hissetmeye başladığımın ikinci günü. Ağrılar sanki hiç hafiflemeyecekmiş gibi nüks etmeye devam ediyor. Dünden beri sadece Seyran Teyze yanımdaydı çünkü yanıma fazla kişi almıyorlardı. Bunun benim sağlığım için iyi olmadığını söylüyorlardı fakat bana kalırsa bu böyle değildi. Eğer onlar yanımda olsaydı ağrılarımın daha çabuk geçeceğinden eminim ama dün çok sevmiş olduğum bütün ise gıcık olduğum doktorum bunun iyi bir karar olmayacağını söyleyip duruyordu. Gerçekten sinir bozucu...
Evet, iç sesim ile ilk defa bir konuda aynı kararı vermiştik. Bu doktor çok sinirimizi bozuyordu ve en kısa süre içerisinde iyileşilip buradan çıkılmalıydı.
Bunların yanı sıra aklıma takılan şeyler vardı. Hâlâ bana depoda neler olduğunu anlatmamışlardı, bir kız çocuğu vardı ve ben onu her şeyi ile tanıyordum ve Egemen... Onu dün hayal meyal gördüğümü hatırlıyorum ama ondan sonra hiç görmemek beni şaşırtmıştı. Neden yanıma gelmiyordu?
Ve gelelim bugün yapılacaklar listesine. Yeni uyandığım için tabii ki bana bazı testler yapılacaktı ama bilmedikleri bir şey vardı. Benim bu testleri yaptıracak dermanım yoktu. Onlarda bu kadar ağrı çektiğimi biliyorlardı ama işlerini yapmak zorunda idiler ve kimse buna ses çıkaramıyordu. Ben ise dünden beri yalnız olmaktan ve bu kadar ağrı çekmekten çok sıkılmıştım. Sanki bu yalnızlık zaten kötü olan bedenimi daha kötü yapıyordu. Yani anlayacağınız tam anlamı ile sefil haldeydim...
"Kızım iyi misin? Testleri yaptırabilecek misin? Eğer o kadar dermanım yok diyorsan doktor ile konuşalım." Seyran Teyzeye döndü gözlerim. Oda benim kötü durumda olduğumun farkındaydı. Bunun devam edeceğinide biliyordu ama şuan bana moral verebilecek tek kişi olduğunuda biliyordu... Ne diyebilirim ki hepimiz çok kötü durumdaydık.
"İyi olmasam bile bu testleri yaptırmak zorundayım Seyran Teyze. Merak etme o kadar kötü değilim." Bu tamamen bir yalandı. O kadar kötüydüm ve buna çare yoktu. Uyuşturucu vermelerini kendim istememiştim onun haricindeki ilaçlar ise zamanla etki edecekti. Ama ne zaman etki edecekti bende bilmiyorum. Tek bildiğim bu ağrıların katlanılmaz olduğu.
Odamın kapısı açıldığında ve içeri doktorum Hamdi Bey ve bir hemşire girdiğinde o acılı anın geldiğini anlamıştım. Şuanda buradan kalkıp o testleri yapmak çok zor geliyordu. Ve beni zorlayacaktı da. Buna emindim.
"Hastam, hazır mısın zorlu göreve?" Doktorumun esprili bir yanı olduğunu söylemiştim ama bir yandan da çok katıydı. Eğer o testleri yaptırmak istemezsem bana bin tane metiye düzüp yine o testleri yaptırmaya götürecekti. Kendimi yormanın hiçbir anlamı yoktu.
"Hazırım desem inanacak mısınız?" Doktorum bir tebessüm sunduktan sonra biraz daha bana yaklaştı.
"Emin ol hepimiz çok ağrın olduğunu biliyoruz Çisemciğim. Kriz anlarında hep biz yanındaydık. Ama merak etme kısa zamanda seni daha iyi yapacağız. Daha iyi olmak istemesen o uykudan hiç uyanmazdın değil mi?" Başımı olumlu anlamda sallamak istedim ama boynuma aniden giren kramp ile acı ile sızladım. Gerçekten zorlu bir görev olacaktı.
