Twins {5sos Fanfictie} √

H.28

P.O.V. Sabine
"Ugh, ik ontplof! Waarom eet ik door als ik bijna ga kotsen?" Vraag ik aan niemand in het bijzonder. "Geen idee, je bent net je broer." Zegt Ash lachend. Ik begin te lachen, Esmee trekt ineens wit weg. Ze staart dof uit haar ogen, zouden haar stemmen ook terug zijn?  Ineens staan haar ogen angstig, ik zie de jongens elkaar aankijken. "Jongens, ik denk dat ze een paniek aanval krijgt. Ze heeft haar stem niet gehoorzaamt denk ik..." Zeg ik zacht. De jongens kijken me bang en vragend aan. Ik wuif hun woorden weg en pak Esmee haar hand vast. "Esmee, kijk me aan!" Fluister ik. Ze draait haar hoofd naar me om en kijkt me aan, ook al zie ik de echte Esmee niet. "Esmee, kijk me aan, luister niet naar de stem in je hoofd. Jij bent sterker!" Zeg ik terwijl ik haar doordringend aankijk. De angst in haar ogen wordt nog erger. Ze staat op en loopt naar de keukenla. Shit, het zou toch niet waar zijn. Ik heb op internet gelezen dat het kan zijn dan een stem je helemaal gek maakt en dan dat er erge dingen gebeuren. Zo erg dat ze niet na te vertellen zijn.....

"Esmee, doe niks waar je spijt van zult krijgen. Ik ga je helpen, wij gaan je helpen!" Zeg ik tegen haar. Ik sein naar de jongens dat ze geen onverwachte bewegingen moeten maken en niet out moeten freaken. Ze knikken vaag, Esmee doet de la open en pakt een mes. Wajo, internet liegt niet. "Esmee, leg dat mes neer, je voelt je fijner als je praat! Geloof me!" Zeg ik, een beetje bang. Ik zie dat ze ongelukkig is en het niet wilt doen. "Jongens ga naar de game ruimte." Zeg ik tegen ze. Ze schudden hun hoofd. "We blijven bij jou zusje." Zegt Calum. "NEE, STRAKS FREAKT MICHAEL OUT SUKKELS, DOE WAT IK ZEI!" Roep ik naar ze. Ze kijken bang en staan op. "We houden de deur open zodat we horen wat er gezegd wordt..." Zegt Ash zacht voor ze weg zijn.

"Esmee, kom hier, ga zitten en keg het mes neer." Ze schud haar hoofd, tranen dwarrelen over haar wangen. Fijn dat er nergens staat hoe je een monster in je hoofd kan kalmeren. Ze stroopt haar mouw op, ik schud mijn hoofd. Een keer gesneden en je komt er nooit meer van af! "Esmee, nee! Snij mij, ik kan er nog wel een paar bij..." Zeg ik tegen haar. Vanuit de game ruimte hoor ik Calum en Michael uit freaken, en verbaasd aan Ash vragen of hij ervan wist. Niet mijn zaken op dit moment. Het lijkt wel alsof Es aan het vechten is met het mes, zij wil het niet, de stem in haar hoofd wel. "Esmee, het komt goed. Kijk me aan! Het komt goed, leg het mes neer!" Zeg ik tegen haar. Ze kijkt me aan, iets in haar ogen zeggen sorry. Ik snap niet waarom. Al snel begin in het te begrijpen als ze het mes op haar arm zet. Haar mond maar een sorry beweging, al mijn nekhaartjes staan omhoog. Ik schud mijn hoofd. Ik kan niks meer uitbrengen. Met een doffe klap valt het mes op de grond en even later Esmee ook. Ik ren naar haar toe, ze ademt nog. "BEL DE AMBULANCE! NU!" Roep ik, de jongens komen aangerend, ik barst in tranen uit. Nu gaat alles in slomo. Ashton probeert me te kalmeren, Michael freakt out, Calum is aan de telefoon en loopt later naar de deur. En ik, ik zit hier stil te huilen. Te bidden of ze het mag halen.