Twins {5sos Fanfictie} √

H.74

P.O.V. Sabine
"Geloof je dat zelf, doe normaal Esmee! Anders had ze het echt wel tegen mij verteld hoor." Roept Calum. Ik schrik, ik heb het hem niet verteld... "Cal..." Zeg ik zacht, hij geeft me een seintje dat ik me mond even dicht moet houden. "Dit is niet normaal dat je zo'n grote leugen verteld. Ik wil je voorlopig niet meer zien." Roept Calum. Nu gaat het te ver, ik zie dat Esmee verdrietig word. "Calum..." Weer krijg ik hetzelfde seintje en een gezicht met 'ik los dit wel op'. "NEE, CALUM! LUISTER NAAR MIJ. HET IS WAAR, EN IK VERTELDE HET NIEMAND ALLEEN ESMEE. IK VERTELDE HET NIET TEGEN JOU OMDAT IK JE GEEN PIJN WILDE DOEN. IK WILDE JE NIET KUT LATEN VOELEN. MAAR NIET IEDEREEN IS ZO STOM ALS LEO OF MICHAEL. IK GELOOF NIET MEER IN LIEFDE. EN NOU GA IK NAAR MIJN KAMER EN JULLIE KOMEN ME NIET ACHTERNA ANDERS HAK IK JULLIE BENEN ERAF." Roep ik boos door mijn tranen heen, ik zie iedereen verschrikt opkijken. Ik ben nooit zo boos geworden. Ik sta op en loop naar mijn kamer, schrijven.

P.O.V. Calum (nieuw!)
Wow, nadat Sabine uitgeschreeuwd is loopt ze weg. Ik zak door mijn knieën, hoe is het mogelijk dat zo'n lief meisje zoveel pijn lijdt? Ik begin te huilen, hoe kan ik haar helpen? "Es?" Zeg ik zacht. Ik hoor een zachte 'ja' en ik kijk op. "Sorry, dat ik zo boos werd. Ik kon het gewoon niet geloven..." Zeg ik, Esmee komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik merk dat Michael en Luke weg zijn. "Luke is aan het praten met Michael..." Zegt Esmee. "Wil je me uitleggen wat er is gebeurt? Ik wil namelijk mijn benen nog een poosje houden." Zeg ik met een waterig lachje, ze glimlacht. "Ik denk dat het beter is als je even wacht... Dan kan ze het jezelf vertellen." Zegt ze. Ik knik en sta op. "Ik ga eventjes kijken bij d'r." Ik loop de trap op, richting Sabine haar kamer.

"Sabien?" Ik klop op de deur, ik krijg geen antwoord... Ik klop nog een keer en weer geen antwoord, ik doe de deur open. Daar zit Sabine, een koptelefoon op en bebloede armen. Nee toch? Ik slik de tranen weg, ik moet me groot houden bij haar. "Sabine... Waarom?" Vraag ik, ze kijkt me aan en zet de koptelefoon af, ik zie dat ze zich groothoudt. "Kom, bij je broertje mag je huilen. We zijn een tweeling en voelen half half toch? Ik ben verdrietig als jij dat ook bent, ik lach als jij lacht. Vertel.." Zeg ik terwijl ik naast haar neerplof. Ze begint te huilen, ik sla mijn armen om haar heen. "Wil je het vertellen? Alles?" Vraag ik lief, ze zucht en pakt iets onder haar kussen vandaan. Een boekje. "Hier staat alles in... Lees maar." Zegt ze zacht, ik kijk haar aan en pak voorzichtig het boekje vast. 'Dagboek?' Staat erop. Ik sla het boekje open en begin met lezen.

Lief dagboek, denk ik.
Ik kreeg je vandaag van een oude man, een man die ik eerder ontmoet had. Een oude man uit een winkel, hij heeft me geholpen. Alweer. Mijn hart luchtte ik op bij hem, twee keer, als ik mijn hart gelucht had was hij zomaar verdwenen... Vandaag kreeg ik dit notitie boekje van hem, hij ging weg met de woorden 'houw je taai meis'. Ik snap niet dat hij om mij kan geven, niemand geeft om mij. Hoe kon ik zo stom zijn om verliefd te worden? Hoe kon ik zo stom zijn als ik toch wel wist wat er gebeuren zou? Het wordt elke keer zoals bij Leonard... De jongen die mij verkrachtte toen ik 12 was, mishandelde als ik niet deed wat hij zei. Gek genoeg heb ik niet met hem gekust, hij kuste mij ook niet. Ik had gewoon niet zo stom moeten zijn om mijn hart weg te geven... Aan niemand niet. En toch deed ik het, en net als bij Leonard gebeurde er weer hetzelfde. Hij had een ander en nu Michael ook... Het doet pijn als ik daar aan denk, het doet pijn als ik aan hem denk. En dan ook nog de mensen om mij heen die doen alsof ze van me houden, ik doe ze alleen maar pijn als ik bij ze ben. Net ook weer, ik had Cal, mijn eigen broer, niet eens verteld over Leonard. Maar het is gewoon een gevoelig onderwerp, en ik wil hem niet pijn doen. Ik hou teveel van hem, maar ik ben bang dat hij mij ook verlaat. Vooral als hij merkt hoe psychisch ziek ik ben... Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik écht Ashtons hart gebroken heb voor zo'n jongen die mijn hart breekt. Ik neem gewoon nooit meer een vriendje, misschien moet ik gewoon weg van deze wereld... Ik doe toch geen mensen pijn als ik weg ben.

Bye.

Met tranen doe ik het boekje dicht. "Sabien... Wat?" Zeg ik stotterend, hopend dat ze zegt dat het een grapje is. "Sorry..." Zegt ze zacht. Ik trek haar in een knuffel, daar zitten we dan. Samen te huilen. Als ik die Leonard ooit tegenkom ruk ik zijn kop eraf.