Twins {5sos Fanfictie} √

H.87

P.O.V. Sabine
Esmee wijst met trillerige vingers naar het raam, zo snel als ik kan draai ik me om naar het raam en schrik. Daar staat Daryl, met een bebloed gezicht. "AHHHHH." Gil ik als ik zie wie er achter hem staat. Misschien raad je het al, het hoofd van het weeshuis. Ik spring op tafel, geen idee waarom. Ik doe gewoon alsof het een muis is waar ik FREAKING bang voor ben. Esmee heeft dezelfde reactie als die van mij. Dan beginnen Daryl en Mevrouw spinnenpoot (die naam gaven we haar altijd.) op het raam te slaan. Het raam breekt bijna, Esmee en ik beginnen te gillen. Heel erg hard. De jongens wisselen angstige blikken met elkaar en Michael zit hier gewoon wit weggetrokken naar zijn handen te staren. Het raam breekt, iets waar ik op dit moment echt heel bang voor was.

"Hey meiden hebben jullie ons gemist?" Zegt mevrouw spinnenpoot gemeen grijzend. Ik freak helemaal out, mijn ademhaling spacet en ik weet niet wat ik moet doen. Langzaam klimmen Daryl en mevrouw spinnenpoot naar binnen. Ik spring van de tafel af en pak Esmee vast, we wisselen angstige blikken terwijl we aan een stuk door gillen. 'Ik mag die mensen wel.' Zegt Annabelle gemeen. Ugh.... "Ren!" Roept Calum, wat een klap op zijn hoofd oplevert. Ik gil en wil naar Calum toe rennen maar wordt tegengehouden door Esmee. "CALUM! ASJEBLIEFT..." Roep ik hysterisch en ik begin te huilen. "Calum..." Begin ik te huilen. "Kom rennen!" Roept Esmee, in mijn ooghoek zie ik hoe Daryl en mevrouw spinnenpoot dichter bij komen. Het kan me allemaal niks meer schelen, ik wil bij Calum zijn. Ik vecht hevig tegen Esmee in, ik moet en zou bij Calum komen. "CALUM!" Roep ik nog een keer, ik voel dat ik opgetild word door stevige armen. Ik sla op diegene zijn rug als we richting te buitendeur lopen. "NEE.... NEEHEE." Schreeuw ik huilend. "We berichten je als het goed komt. Ga nu!" Zegt Michael. "En jullie?" Vraag ik. Michael haalt zijn schouders op en doet de deur dicht en op slot.

"RENNEN!" Roept Esmee als ze ziet dat Daryl onze kant op komt gelopen. Gevangen in een waas ren ik mee, het gaat automatisch, m'n benen gaan vanzelf. Ik voel me schuldig, schuldig dat ik weg ga zonder Calum.... We rennen en rennen, mijn benen beginnen krampen te geven en mijn buik begint te steken. "Hou vol!" Zegt Esmee hijgend. Ik knik en ren door, tot ik echt niet meer kan. Ik val op de grond en blijf liggen. Ik adem heel snel en ik voel dat een brandende snee zich in mijn knie heeft gevormd, gevallen in een prikkelbosje... "Kom, we klimmen in die boom." Zegt Esmee als we zijn bijgekomen, ik sta op en klop mijn kleren af. We lopen naar de boom toe. Esmee geeft me een zetje en als ik zit trek ik haar omhoog. Ik begin te huilen, ik voel me echt heel schuldig. Hoe zou het nu gaan met die jongens? Zou Calum nog wel leven? Esmee trekt me in een knuffel. "Het komt allemaal goed!" Zegt ze trillerig. Het komt allemaal goed? "Het komt niet goed! Calum gaat verdomme dood, Ashton en Brian worden veroordeeld door spinnenpoot want die vind gays niks en wie weet wordt Michael ook fucking vermoord door z'n pa. Het komt niet goed oke." Zeg ik boos. Ik wordt nog bozer als Esmee naar haar handen kijkt. Ja, hier weet ze niks op te zeggen. Gewoon omdat ik gelijk heb. "En jij nam me nog mee naar de middel of nowhere om te leven in onzekerheid. Ik had daarbij moeten zijn en vermoord moeten worden!" Roep ik erachteraan.