Twins {5sos Fanfictie} √

H.99

Voor jullie dit gaan lezen, ik wil even vragen om op xsabientjex of anders gezegt het meisje die de hoofdstukken van Sabine, Calum, Ashton en Brian schrijven. Haar boeken te lezen ze heeft ook een a
Ashton fanfictie die jullie echt moeten lezen,
Okkee nu waarvoor jullie hier eigenlijk echt voor lezen

-----------------

P.O.V. Sabine
Ik rek me uit en kijk om me heen, ik lig in bed... Oja, Mike had me in bed gelegd. 'Jij dom kut kind.' Wat?! 'Niet zo brutaal doen kip, je hebt Esmee laten stikken. Alweer, goede vriendin hoor.' W-wat... Ik kon h-haar niet V-vinden. Ik wordt onrustig en paniekerig. 'Ik zou doorzoeken tot ik gevonden had, niet rusten voor dat ik een teken van leven had... Jij blijkbaar niet. Mwahaha.' Je hebt gelijk, ik ben een kut vriendin... 'Nee! Dat ben je niet! Je bent een schat van een meid, je kon haar gewoon niet vinden! Dat is niet jouw schuld.' 'Ik heb altijd gelijk dus smoel houden...' 'Nee! Jij geeft haar nu de schuld! Iedereen is facking ongerust en jij maakt het alleen maar ergen. Sabien we gaan tegen haar vechten! Net zo lang tot ze weg is en ik ook gaan kan!' 'Je wil me dus alleen weg hebben zodat jij ook kan gaan, ego.' 'Nee! Zo bedoelde ik het niet, ik bedoelde dat ik hier niet meer nodig ben.' 'Omdat je lui bent ja.' Ugh, stop nou. De ruzie wordt eindelijk stil als de deur openstaat en een huilende Calum voor de deur staat. Wat?

"E-esmee... Z-ze is G-gevonden." Zegt hij snikkend, mijn hart zakt naar mijn voeten en mijn adem stokt. "W-waar i-is ze?" Stotter ik. Hij slikt en loopt naar me toe, hij slaat z'n armen om me heen. Ze is toch niet dood?! 'Als ze dood is moet jij d'r achteraan...' "Ze is i-in het z-ziekenhuis... L-levensnood." Zegt hij. Levensnood? Het is mijn schuld! Ze heeft geprobeerd zelfmoord te plegen door mij! Ik begin te huilen, heel erg hard. Zo hard heb ik nog nooit gehuild. Het kan niet waar zijn... Het mag niet waar zijn. Het is allemaal mijn schuld! Calum probeert me te kalmeren maar niks kan me meer kalm krijgen. "HET IS MIJN SCHULD!!!" Roep ik hysterisch huilend. Mijn ademhaling is zwaar en ik krijg het benauwt. 'Alleen maar goed, zonder jou is het toch beter.' 'Stop Annabelle! Het is niet haar schuld maar de jouwe.' Ik begin te gillen, het is mijn schuld. "IK MOET DOOD! IK MOET WEG, HET IS BETER ZONDER MIJ!" Roep ik huilend. Ik ren naar het raam en trek hem open. "Sorry Esmee." Fluister ik in de wind. Ik ga in het raamkozijn staan en neem een diepe hap adem.

P.O.V. Calum
Ik zie Sabine in het raamkozijn staan, ik kan niks meer doen... Ik sta gesteend aan de grond van schrik. "Niet springen!" Piep ik nog net. Ik zie Ashton binnen lopen, hij ziet Sabine en twijfelt geen moment. Hij rent naar haar toe en grijpt haar vast, hij tilt haar op en legt haar in bed. "Doe het raam dicht Cal!" Zegt hij geschrokken. Sabine is huilend en schreeuwend om haar heen aan het slaan, ik kan het niet aan zien. Ik loop naar het raam en doe hem dicht. Ik zie hoe Ashton Sabine kalmeert, ze wordt rustiger maar huilt nog steeds.... Ik kan niks doen, alleen maar kijken. "Sabien, ik hou van je! Ga niet weg... Niet al weer." Zeg ik zachtjes, Sabine opent haar ogen en kijkt me recht in mijn ogen aan. Ik zie dankbaarheid in haar ogen, maar ook angst. Ze houdt iets verborgen, ze is iets van plan. "Ik wil naar Esmee toe." Zegt ze. Ik kijk Ashton aan en hij knikt. Ik sta dankbaar op en til Sabine op. Naar het ziekenhuis!