Twins {5sos Fanfictie} √

H.95

P.O.V. Sabine
Ik zak op de grond met mijn handen in mijn haar, ik huil heel hard. 'Stop met janken om je fouten bitch.' Ik begin nog harder te huilen. 'Praten!' Ik kan het niet meer! Ik voel dat ik opgetild word en naar binnen gebracht. 'Stop met het zielige kindje uithangen.' 'ANNABELLE, ER IS AL GENOEG GEBEURD OKE. GA WEG!' 'Haha, die praatdokter krijgt mij echt niet weg.' 'Jawel, het gaat je lukken Sabien. Ik geloof in je!' 'Ach joh, houdt je kop.' Ik begin keihard te gillen, ik knijp mijn ogen zo hard als ik kan dicht. Ik trek aan mijn haar tot ik twee handen om mij heen voel. Er worden sussende woorden in mijn oor gefluisterd. Ik hoor niet wat er word gezegd maar ik word wel rustig, rustig van de stem. 'Ja, Hehe, je stopt met huilen. Ik weet zeker dat Michael je zat is en Calum wenste dat hij je nooit gevonden had. Ashton heeft je alleen gebruikt om met Brian contact te krijgen en Brian heeft zelf geen vrienden dus zit opgescheept met jou.' Als ik weer wil beginnen met huilen hoor ik Annabelle weer. 'Waag het niet om te huilen.' Ik zucht. 'Nu doe jij net of je zielig bent terwijl Esmee vermist is.' Een schuld gevoel vult voor verdriet.

"W-wat gebeurde e-er?" Vraagt Calum bang, ik kijk hem aan met een sorry blik. "Ik moet Esmee vinden, ik rust niet voor ik haar heb gevonden!" Zeg ik en ik sta op, ik ren naar boven en pak een random rugtas. Ik gooi er wat kleren in en wat eten, ik heb overal eten liggen, ik pak een zaklamp en ren weer naar beneden. Ik had mijn schoenen nog aan dus ik ren gelijk door naar buiten. Ik ren het bos in, ik moet Esmee vinden. Ik moet haar vertellen dat het me spijt!

P.O.V. Brian
Ik loop richting de boomhut, ik heb vannacht de hele tijd zitten denken en ik kwam tot de conclusie dat Esmee hoogstwaarschijnlijk daar is. Ik kan echt niet meer slapen als ik haar niet vind. Ik zie de boomhut en versnel mijn pas, ik begin op de ladder te klimmen naar de boomhut. Het is een pittig cool ding, echt heel modern! Maar het gaat nu niet om de boomhut, het gaat om Esmee. Ik stap op de 'veranda' en loop richting het raam. Ik zie Esmee.... Ik begin te huilen, het kan niet waar zijn! Het mag niet waar zijn. Ik bons op het raam maar krijg geen reactie, ik ren naar de deur en trap hem in. Ik ren naar Esmee en draai haar op haar rug, ik voel haar pols. Ze leeft nog, haar hartslag is alleen heel erg traag. Ik denk niet eens meer na, alles gaat vanzelf. Ik pak mijn mobiel en bel de ambulance. Ik heb Esmee gevonden... Half dood. Ik moet dit niet tegen de andere zeggen, Sabine gaat dan zeker weten ook zelfmoord plegen...

P.O.V. Calum
Ik druk op de deurbel, ik heb besloten even naar papa en mama te gaan. De deur wordt gelijk opengedaan en ik wordt in een knuffel getrokken. Ik kijk m'n moeder verbaasd aan, ik heb helemaal niks gezegd en ze begint al te huilen... "W-wat is er?" Vraag ik bang. "I-ik zag het N-nieuws... O-over s-Sabine." Bang kijk ik haar aan, ze is inderdaad al zo'n twee uur weg... Op zoek naar Esmee, er zou toch niks gebeurd zijn? "Wat werd er gezegd?" Vraag ik direct. "Over die hulp die ze krijgt en die problemen en stemmen. Werd verteld door een of andere Rosie en Kimberly." Zegt ze snikkend. "Ze was daar bij de psychiater." Wat? Ze heeft me dat niet verteld... En daarbij, psychiaters hebben toch geheimhoudingsplicht? We worden hier waarschijnlijk nog op aangesproken door Adam. PFFF...