Twins {5sos Fanfictie} √

H.72

P.O.V. Sabine
Ik scrol over twitter terwijl ik naast Michael zit die Pokemon kijkt. Ineens zie ik een foto langskomen van mij en Mike aan het zoenen. Esmee weer hoor. Eigenlijk heb ik er niet zo'n probleem mee, ik bedoel, de hele wereld mag van Mikey en mij afweten. Ik klik op retweet en zet een reactie.

Wat een lief stelletje!

Ik laat de foto aan Michael zien en er komt een grijns op zijn gezicht, en al helemaal wanneer hij mijn actie ziet. "Retweet hem ook, dan kunnen we Esmee en Luke laten zien dat het ons niks uitmaakt." Zeg ik, hij knikt en pakt zijn telefoon. "Gedaan." Zegt hij en hij stopt zijn mobiel in zijn zak. "Ik ga vandaag met mijn moeder op stap, daar vroeg ze om. Een moeder-zoon-momentje, ik ben er dus niet zo." Zegt Michael. Ik knik en geef hem een kus. "Veel plezier en doe Karen de groetjes van mij!" Zeg ik met een big smile. "Is goed, bye bye." Zegt hij en hij verdwijnt uit de deur. Nu moet ik dus iets anders verzinnen om te doen.

"CALUM?" Schreeuw ik, gelijk komt Calum eraan rennen met een bezorgt gezicht. "Wat is er?! Ik hoorde je schreeuwen, ik dacht op z'n minst dat je vermoord werd ofzo." Ik kom niet meer bij van het lachen. "Sorry Cal, ik wou alleen vragen of je vandaag wat leuks wou doen." Zeg ik lachend. "Sjees hej, laat me nooit meer zo schrikken!" Zegt hij met een boos gezicht. "Sorry." Zeg ik onschuldig. "No problem." Zegt hij, "en ja ik ga mee." Zegt hij. Ik spring op en loop naar mijn kamer. "Ik ga me aankleden, tot zo." Zeg ik.

Oke, zwarte skinny jeans zoals altijd, een groen ruitblousje en mijn zwarte Timberlands. Ik haal snel een hand door mijn haar, ik ga Michael vragen als hij terug is of hij mijn haar wilt verven. Ik doe een dun laagje mascara op en loop naar de woonkamer. "Zo, dat was eigenlijk best snel." Zegt Calum terwijl hij verbaasd opkijkt. Ik glimlach. "Kom, we gaan." Zeg ik. En ik pak mijn tas. "Wat wou je eigenlijk gaan doen." Ik haal mijn schouders op. "We zien wel waar we belanden, toch." Zeg ik met een grijns. Hij glimlacht. "Je bent precies mij." En hij loopt mee.

"Wil je shoppen?" Vraagt Cal, ik kijk hem met een rare blik aan. "Nee danku. Ik hou daar niet van, voor zoiets bestaat online winkelen." Zeg ik met een grijns. Hij lacht. "Lui." Ik knik, dat is zeker waar. Maar waarom zou je energie verspillen als je het ook zo kunt doen? We lopen een hoekje om en daar zie ik iets wat ik nooit gezien wou hebben. Michael. Niet met zijn moeder. Ik houd Calum tegen, maar het is te laat. Hij heeft het ook gezien, ik draai om en ren weg. Tranen branden in mijn ogen, hoe heb ik het ook kunnen geloven? Er is niemand die van mij houdt. Ik hoor wat geschreeuw die kant vandaan komen, waarom zou je schreeuwen als er toch niks te redden valt. Ik ga echt niet meer in een huis leven met Michael. Waarom was ik zo stom, ik moet gaan snijden. 'Nee, je moet gaan praten!' Ik dacht dat je een week weg was? 'Annabelle ja, ik niet. Ga naar Ashton of Esmee. Iemand die je vertrouwt.' Ashton het wel iets anders aan zijn hoofd, en Esmee? Ik weet niet eens waar die is...

Ik loop het park in en zak bij een boom neer, ik laat mijn hoofd in mijn knieën rusten en barst in huilen uit. Waarom doet het zo'n pijn? Waarom geeft je stomme hart toch om mensen? Ugh, liefde is stom. Ik huil heel hard, er is toch niemand die het hoort. Ineens voel ik een hand op mijn schouder, ik kijk op en zie een man staan. De man van de winkel. "Meisje, gaat alles wel goed?" Vraagt hij terwijl hij bij me komt zitten. Ik wil zeggen dat het goed gaat, maar ik kan het niet. Ik schud mijn hoofd. "Wat is er gebeurt, praten lucht op!" Zegt hij vriendelijk. "Mijn vriendje, ik bedoel ex vriendje, zoende met een ander. Hij zei dat hij met zijn moeder op stap ging, hoe kan ik zo stom zijn om dat te geloven? Ik ging met mijn broer rondlopen, we wisten niet wat we wouden doen. Toen ik het hoekje om liep bij Frizzi Froze, de ijs winkel, zag ik Michael staan. Zoenend met een ander meisje." Ik slik. "Ik wou Calum, mijn broer, tegenhouden. Maar hij zag het al, ik rende weg omdat ik niet wou dat iemand me zag huilen. En nu dwalen er allemaal gedachtes in mijn hoofd rond." Zeg ik verdrietig en ik start weer te huilen. De vreemde man aait met zijn hand op mijn rug. "Lucht dat op?" Vraagt hij. Ik knik, eigenlijk wel ja. Hij pakt zijn tas van zijn rug en ritst hem open, hij haalt er een pen en schrijfblok uit.

"Dit is degene waar je alles tegen kunt zeggen." Zegt hij en hij overhandigd mij het schrijfblok. "Houd je taai meis." Zegt hij en weg is hij. Alweer zomaar verdwenen. Ik vind het heel erg raar, maar het lucht zeker op. Ik pak mijn rugzak en prop het boekje en de pen erin. Ik pak mijn hand spiegel en haal de uitgelekte mascara weg. Gewoon doen alsof er niks is, ga maar gewoon naar huis en gelijk naar je kamer. Ik adem diep in en sta op. Het komt goed! Ik loop richting huis en druk op de deur bel. En nu is het maar hopen dat Michael de deur niet opendoet. Gelukkig, het is Esmee. "Wat is er?" Vraagt ze bezorgd, "ik heb het verhaal al gehoord, hoe gaat het. Ik ben zo boos op Michael! Wat een sukkel, ik geef hem wel een van mijn preken." Ratelt ze door. Ik glimlach, doen alsof er niks is kan niet meer. Gevoelens uiten is goed toch? Ik barst in tranen uit en  ik wordt gelijk in een knuffel getrokken door Esmee.