Twins {5sos Fanfictie} √

H.48

P.O.V. Sabine
Als we terug trekken kijk ik blozend naar beneden. Ik heb geen idee of ik het wel goed deed, ik bedoel, ik heb nog nooit gezoend. 'Ik denk dat je een vreselijke wasmachine was...' Arg, hou nou eens op. 'Ja inderdaad!' 'O, jij dacht ook even terug te komen?' 'Ja, sorry Sabine, dat ik weg was...' Ik wil net zeggen dat het niet uitmaakt als ik een arm om me heen voel. "Hoorde jij wel wat ik zei?" Hoor ik Mikey zeggen, dikke burn voor mij... "Sorry, wat zei je?" Vraag ik terwijl ik rood aanloop. Hij grinnikt. "Ik zei dat je geweldig was! I love you." Zegt hij. 'Awh, dat is zo lief!' "I love you to!" Zeg ik. Stil kijken we naar de horizon. -cliché shit allezzz.-

Ineens verbreekt Mikey de stilte. "Verlaat je me niet?" Wat? Waarom zou ik hem verlaten? Ik hou van hem! "Wat? Nee natuurlijk niet! Waarom denk je dat?" Vraag ik verbaasd. 'Jij zou het eerder aan hem kunnen vragen!' 'Stil nou! Ze moet hem helpen, houd je bek.' 'Zozo, brutaal...' Houd jullie bekken dicht. "Gewoon, mijn gedachtes, verleden, alle haat dat ik krijg nu ik beroemd ben. Ik ben lelijk, dik en ruig. Ik ben niks in de band..." Zegt Michael, hij begint te snikken. Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem. "Luister naar mij Mikey, mensen zeggen van alles. Je kan wel zeggen dat haters jaloers zijn, maar dat is ook niet altijd waar. Haters en mensen die oordelen over jouw smaak en uiterlijk hebben daar meer moeite mee dan jij. Ze doen geen moeite om verder te kijken dan de buitenkant, als mensen jouw kennen laten ze je niet meer gaan. De mensen die dat wel doen laten een zonnestraal gaan, een regenboog na regen, een magische unicorn. Je bent speciaal, bijzonder en ik kan niet zonder je. Ik hou van je en jij van mij. Liefde is het medicijn." Zeg ik in een zucht. Ik voel dat ik strakker geknuffeld wordt. "Dankjewel..." Zegt Mikey.

We staan op en lopen hand in hand terug. "Ga je volgende week mee naar mijn ouders? Ze willen je graag ontmoeten! En jouw ouders kennen mij al." Zegt Mikey. Ik grinnik, ja dat is zo, Cal en Mike zijn vrienden. "Ja, ik ga graag mee naar je ouders!" Zeg ik. 'Dan mag je wel even gaan afvallen en een plastische chirurg inschakelen. Want als je je zo vertoond ben je echt een gek.' 'Nee, je bent mooi zoals je bent!' Ugh ga weg! Ik moet al naar een praatdokter dus rot op. Blij drukt Michael een kus op mijn wang. "Fijn dat je meegaat!" "Ja natuurlijk ga ik mee, mijn schoonouders moet ik natuurlijk wel eventjes ontmoeten." Zeg ik lachend. Michael gooit de deur open en we lopen naar binnen. "Hoe laat is het eigenlijk?" Vraag ik aan Michael. "Twee uur." Zegt hij. Wow, twee uur midden in de nacht. "Ik ga slapen. Welterusten." Zeg ik en ik druk een snelle kus op zijn mond. Hij glimlacht. "Welterusten!" Ik loop naar mijn kamer en ik kijk naar het bed. Ik zie dat Es er niet ligt. Ik heb geen zin om alleen te slapen, ik loop naar Mikeys kamer en klop zacht aan. Ik hoor een brom en ik gooi de deur open. "Mag ik hier slapen? Es is er niet..." Zeg ik. Michael gaat rechtop zitten en slaat de deken open. "Kom maar liggen." Zegt hij lief. Ik kruip bij hem in bed en ik val al snel in slaap, in zijn armen. Dromend over hem.