Twins {5sos Fanfictie} √

H.93

P.O.V. Sabine
Ik loop de vrouw achterna naar een kamertje, ze houdt de deur voor me open en steekt haar hand uit. "Rosie Marshall." Zegt ze met een glimlach, ze lijkt me wel aardig. Ik pak de hand aan en glimlach. "Sabine Hood." Ze wijst naar een stoel en langzaam ga ik erop zitten. Hier is weer hetzelfde, witte muren en oranje stoelen. Hier en daar een schilderij met kunst waar je niet uit kunt halen wat het voor moet stellen. "Goed, vertel eens. Waarom ben je hier?" Vraagt Rosie. "Nou, euhm.." Ik leg het hele verhaal uit en Rosie heeft af en toe eens geknikt of 'uhu' gezegd.

"We gaan er voor zorgen dat de stemmen uit je hoofd gaan, en wat er ook gebeurt het is niet altijd jouw schuld. Snijden is niet de oplossing, ik weet dat het fijn voelt. Je pijn even weg voor een minuutje maar daarna is het dubbel terug, je voelt je beschaamd dat je weer gesneden hebt. Het feit dat het zo ver is gekomen omdat je geen hulp gezocht heb is ernstig, Annabelle zit nu in je hoofd en kan je overnemen. Dat is niet goed!" Zegt Rosie. Ik knik. "Ik voel me eigenlijk best beschaamd ja... Ook tegenover mijn broer en vrienden maar het meest tegenover Esmee omdat ik haar 'verraden' heb en gelogen. Volgens mij werkt ze helemaal niet samen met dat domme mens en misschien is Daryl wél aardig?" Zeg ik. Ze knikt en schrijft wat op, dat doet ze al de hele tijd. "Ik denk dat het beste is als je met Esmee gaat praten." Zegt Rosie. Ik wil wel met haar praten maar ik denk niet dat ze met mij wil praten... "Als dat een mogelijkheid is natuurlijk, aangezien zij ook niet lekker in haar vel zit." Zegt Rosie, volgens mij had ze me in de gaten. Ik haal mijn schouders op. "Oke, maak maar weer een nieuwe afspraak over een week als dat mogelijk is. Ik zou als ik jou was ook even je familie en vrienden op de hoogte stellen, ik denk dat ze trots op je zijn. Leg ze gewoon alles uit oke? Probeer Esmee ook te bereiken." Zegt Rosie, ik knik en sta op, ik geef haar een hand en loop de deur uit.

Ik ga bij de balie staan en wacht tot de vrouw achter de balie mij in de gaten heeft. "Nieuwe afspraak?" Vraagt ze, ik knik. "Over een week." Zeg ik met een waterige glimlach. Ze knikt en tikt wat in. "Woensdag om drie uur tot vier uur." Zegt ze, ik knik en wil weglopen. "Euhm mevrouw, misschien een rare vraag maar mag ik op de foto met u?" Vraagt ze, ik knik en draai om, ze houdt haar mobiel voor ons in selfie stand en ik maak een big smile. Als de foto is gemaakt kijk ik haar aan, "wil je alsjeblieft niet aan andere mensen zeggen dat ik hier kom, anders gaat het binnen no-time de wereld rond." Vraag ik, ze knikt en zwaait. Ik glimlach en loop weg, ik ga in de auto zitten en pak mijn mobiel. Ugh, uitgevallen. Ik start de motor en rijdt richting huis. Eigenlijk viel dit best mee, ik had het echt erger verwacht.

Ik rijd de straat in en parkeer de auto, gelijk komt iedereen naar buiten rennen. Hebben ze me zo gemist? Ik stap uit. "Waar was je? Ik maakte me ontzettend veel zorgen zusje." Zegt Calum terwijl hij me omhelst. Het enige wat door mijn hoofd spookt is Esmee. "Waar is Esmee?" Vraag ik daarom ook direct. Gelijk veranderen de blikken maar verdrietig. "We hebben haar gezocht... We konden haar niet vinden." Zegt Brian terwijl zijn ogen waterig worden. Ze is weg? Ze kan niet gevonden worden? Straks gebeurt er wat ergs? Dan is het mijn schuld.... O gosh, ik had veel eerder hulp moeten zoeken! Echt veel eerder. 'Je hebt wát gedaan?' O shit, Annabelle... Ik dacht dat je weg was. 'Ja, maar hier ben ik weer. Maar ik hoorde dat je hulp gezocht heb.' Sorry... Het moest voor Esmee. 'Die bitch is waarschijnlijk zelfmoord aan het plegen ofzo.' Pardon?! Zo praat je niet over Esmee. 'Als ze zelfmoord pleegt is het jouw schuld hoor. Mwahahaha.' Haar lach galmt door mijn hoofd. 'Nou hup, straf heb je wel verdiend... Ik stem voor doodstraf.' 'Denk aan wat Rosie zei, snijden is de oplossing niet. Praten!' 'Ugh, ben je ook een praatdokter ofzo? Ze verdiend het, Esmee is weg okay!' 'Maar dat zegt niet dat ze dood is.' STOP.