My Teacher

Let's Talk

Έχω τελειώσει σχεδόν τα σχέδια για τον χορό. Έχω σκεφτεί τα πάντα και για μια ακόμα φορά θα είναι τέλεια. Το τηλεφώνημα του Κόλιν δεν έχει βγει από το μυαλό μου καθόμου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Κοιτάω την ώρα είναι 4:00. Πρέπει να πάω να ψωνήσω κάποια πράγματα για τον χορό. Ντύνομαι λέω στην μητέρα μου να μου δώσει λεφτά και φεύγω. Ήθελα να πάρω και την Έλλη μήπως θέλει να πάμε μαζί άλλα δεν την πήρα τηλέφωνο. Σίγουρα θα με σκοτώσει γιατί πάντα ψωνίζουμε μαζί. Έχω φτάσει στο σούπερ μάρκετ και παίρνω ένα καλαθάκι για να βάλω μέσα τα ψώνια. Πάω εκεί που έχει πράγματα για πάρτι και διάφορες εκδηλώσεις και αρχίζω να ψάχνω για διάφορα πράγματα που θα χρειαστώ στον χορό. Πήρα διάφορα χρώματα σπρέι για να βάψουμε ένα πανό που θα κολλήσουμε, κορδέλες σε διάφορα χρώματα, πλαστικά ποτήρια και πιάτα και πολλά άλλα. Ύστερα πήγα στα φαγητά και ψώνισα σχεδόν τα πάντα. Καθώς πήγαινα προς τα γλυκά έπεσα απάνω σε μια γυναίκα χωρίς να το θέλω.

"Χίλια συγνώμη αλήθεια δεν το ήθελα." "Δεν πειράζει μην ανησυχείς" "Είστε καλά; Να σας βοηθήσω με τα ψώνια σας.." Την βοήθησα με τα ψώνια της γιατί της έπεσαν κάτω και ύστερα μιλήσαμε για λίγο. "Με λένε Τζεν εσάς;" "Χέλεν. Χάρηκα." "Υπέροχο όνομα. Πόσο είστε; Φαίνεστε λίγο μεγάλη...Με όλοι την ευγένεια" έσκυψα το κεφάλι μου κάτω γιατί ντράπηκα με αυτό που είπα. Η Χέλεν άρχισε να γελάει. "Χαχα μην ανησυχείς. Δεν είμαι και νέα. Είμαι 35 και παντρεμένη" "Αχχ χαίρομαι για εσάς. Είστε περίπου στην ηλικία της μητέρας μου" "Εσύ πόσο είσαι; Φαίνεσαι πολύ μικρή" "Είμαι 18." "Είσαι στην πιο υπέροχη άλλα και δύσκολη ηλικεία." "Ναι το ξέρω. Είναι όντως δύσκολη..." "Μένεις εδώ κοντά;" "Ναι. 1 στενo πιο κάτω. Εσείς;"
"Μένω λίγο μακριά. Για αυτό με έφερε ο άντρας μου και σε λίγο θα έρθει να με πάρει" "Ωραία" "Λοιπόν...Χάρηκα που σε γνώρισα. Ελπίζω να συναντηθούμε ξανά. Αν και έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας" άρχισαμε να γελάμε και οι δύο. Αλήθεια την συμπάθησα τoσο πολύ. "Χαχα δεν πειράζει και εγώ το ίδιο. Τα λέμε" χαμογελάσαμε η μία στην άλλη και φύγαμε. Εγώ πήγα για να πάρω διάφορα γλυκά. Όταν τελείωσα και αφού πλήρωσα στο ταμείο βγήκα έξω και οι σακούλες ήταν τόσο πολλές και βαριές που με το ζόρι της κρατούσα. Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι άλλα δεν το σήκωναν.

"Κόλιν περίμενε! Ας πάμε αυτό το κορίτσι σπίτι του. Το γνώρισα και είναι πολύ καλή. Δες την δεν μπορεί να περπατήσει με τόσα ψώνια που κρατάει" Γυρίζω πίσω και με αυτό που βλέπω έμεινα ακίνητος. Τα έχασα. Είναι αυτή. Τι μου είπε η Χέλεν; Την γνώρισε; Μα πως; Μου είπε να την πάω σπίτι της. Τι να κάνω; Δείχνει τόσο εξαντλημένη που δεν μπορώ να αρνηθώ. "Καλά...Φώναξε της" η Χέλεν μου δίνει ένα απαλό φιλί και πάει να την φωνάξει.