My Teacher

Follow You

Γυρίζουμε πίσω. Κάθομαι στην θέση μου σκεπτική. Πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο ο Κόλιν μου είπε πως πρέπει να πάρω μία απόφαση. Να τα ξεχάσω όλα και να πάω μαζί του ή να μείνω όπως είμαι απλά χωρίς αυτόν στην ζωή μου. Θέλω τόσο πολύ να πάω μαζί του, άλλα θέλω και να μείνω. Από την άλλη όμως άμα μείνω η ζωή μου χωρίς τον Κόλιν θα είναι ένα τίποτα. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν. Δεν θέλω να τον χάσω. Θέλω να πάω μαζί του άλλα φοβάμαι.

Την βλέπω να κάθεται σκεπτική. Πρέπει να πάρει μία απόφαση. Αν με ακολουθήσει ή όχι. Ξέρω πως αυτό που θέλει είναι να έρθει μαζί μου άλλα κάτι την σταματάει. Φόβος για τον μέλλον. Άλλα το μέλλον της θα είναι υπέροχο μαζί μου. Δεν ξέρω αν μπορεί να το δει αυτό. Δεν θέλω να την χάσω. Θέλω να έρθει μαζί μου. Όμως δεν μπορώ να την πιέσω.

Γυρίσαμε πίσω. Ζαλιζόμουν τόσο πολύ στο αεροπλάνο. Το λεωφορείο μας άφησε στο σχολείο και τώρα πηγαίνουμε σπίτι. Όλοι έχουν σχεδόν φύγει. Βγαίνω από την πόρτα και βλέπω τον Κόλιν να περιμένει κάτι. Πηγαίνω και τον πλησιάζω. "Τι κάνεις εδώ;" "Καλύτερα να φύγεις. Περιμένω τον διευθυντή. Από τι ξέρεις την Δευτέρα δεν θα μαι εδώ. Θα βγω με τον διευθυντή για να μιλήσουμε για αυτό το θέμα." παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτάω κάτω. "Σκέφτηκες καθόλου;" "Δεν ξέρω Κόλιν. Θέλω τόσο πολύ να έρθω μαζί σου άλλα φοβάμαι." "Τι φοβάσαι;" "Το μέλλον μου." "Αγάπη μου, το μέλλον σου θα είναι υπέροχο μαζί μου." "Και αν δεν είναι; Αν δεν έχουμε μέλλον μαζί;" "Μην το πεις ξανά αυτό. Εμείς οι δύο θα έχουμε ένα υπέροχο χαρούμενο μέλλον αν ζήσουμε μαζί. Μόνο εγώ και εσύ." "Κόλιν πρέπει να σκεφτώ." "Δεν θέλω να σε πιέσω. Εσύ αποφασίζεις αν με ακολουθήσεις ή όχι." τον κοιτάζω στα μάτια του. Όποτε κοιτάζω αυτά τα γαλανά μάτια ζαλίζομαι. Όποτε με κοιτάνε χάνω τον έλεγχο. Θέλω τόσο πολύ να τον φιλήσω άλλα πρέπει να φύγω πριν έρθει ο διευθυντής. "Σε αγαπάω." ήταν η μόνη λέξη που ανταλάξαμε και έφυγα. Πηγαίνω σπίτι και όσο σκέφτομαι πως θα δω τους γονείς μου και θα αρχίσουν τις ερωτήσεις ειδικά ο πατέρας μου δεν το μπορώ. Μετά από λίγα λεπτά δρόμο έφτασα. Αφήνω την βαλίτσα κάτω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Χτυπάω την πόρτα και ανοίγει αμέσως. "Κορίτσι μου πέρασε μέσα! Μας έλειψες τόσο πολύ!" η μητέρα μου με αγκαλιάζει και με φιλάει καθώς εγώ περνάω μέσα. Ένιωσα σαν μικρό παιδί που είχε χαθεί άλλα δεν πειράζει. Ξέρω πως η μητέρα μου το κάνει από αγάπη. "Τι έγινε Τζεν; Πως τα πέρασες; Μην μου πεις πως διασκέδαζες με αυτόν τον καθηγητή αυτές τις 5 μέρες;" δεν περίμενα κάτι άλλο από τον πατέρα μου. Ούτε μία αγκαλιά. Ούτε ένα φιλί. Η μητέρα μου με κοιτάζει σαν να μου λέει "Αγνόησε τον." και αυτό έκανα. "Όχι μπαμπά μην ανησυχείς. Το υπόσχομαι δεν έγινε κάτι." παίρνει τις βαλίτσες και τις πηγαίνει στο δωμάτιο μου. Πηγαίνω και εγώ μαζί του. Αφού φτάσαμε αφήνει τις βαλίτσες κάτω και με πλησιάζει "Υποσχέσου μου πως τώρα θα συγκεντρωθείς στα μαθήματα σου. Στο μέλλον σου." "Το υπoσχομαι. Εξάλλου τώρα ο Κόλιν φεύγει. Όλα θα αλλάξουν." χαμογελάω με δυσκολία και κοιτάζω κάτω.